Lieve mama’s,
Ik zou nooit zelf een topic plaatsen maar na zoeken en zoeken op internet nog steeds geen vergelijkbaar verhaal gevonden met andere ervaringen.
Ik ben altijd in de veronderstelling geweest dat ik onvruchtbaar ben. Laat ik daar mee beginnen.
Daarnaast heb ik , een depressie en adhd, heb ik wekelijks suïcidale neigingen en ben ik geen onbekende bij instanties en politie.
Ook vanwege huiselijk geweld.
Ik en mijn partner zijn 3 jaar samen, en ook al weet ik dat ik als stront wordt behandeld, ik kan niet weg bij hem. Ik kan het misschien wel maar dan wil ik liever dood gaat het dan in mijn hoofd.
Ik word elke dag uitgescholden voor de ergste dingen en respect bestaat niet in het woordenboek van mijn partner, fysiek geweld komt ook wel eens voor. Niet dat ik een makkelijke ben maar ik heb nog nooit geslagen, gescholden of iets kwetsends gezegd. 1x toen ik uitgescholden werd voor K….hoer in het begin van onze relatie, noemde ik hem een sukkel… en dat heb ik toen meteen afgeleerd.
Ik loop bij de ggz maar omdat ik tussen jeugd en volwassenzorg in zit heb ik al meer dan een jaar geen begeleiding.
Anyways ik kies er zelf voor om in deze situatie te blijven en om hiermee te leven ook al is er weinig van me over.
Ook seks is iets wat ik liever niet heb, maar doordat ik hem niet tekort wil doen, toch heb.
Nu ben ik erachter dat ik meer dan 5 weken zwanger ben. Ik zou heel graag een kindje willen omdat ik dan eindelijk misschien iets heb om voor te kunnen zorgen en om de situatie misschien beter te maken (terwijl dit nooit gaat veranderen tenzij ik weg ga maar dit kan ik dus niet (ook al zijn mijn gewrichten ontwricht geweest, blauwe ogen gehad en doodsbedreigingen) Ik weet dat ik ook gewoon weg moet maar deze discussie ga ik hier niet aan (want ik luister toch niet omdat ik dan gewoon dood wil) het gaat hier om het embryo wat op dit moment in mij uit groeit tot een baby.
Ik ben nu nog vroeg in de zwangerschap en dinsdag staat er een afspraak bij de abortuskliniek. Ik heb het hier erg moeilijk mee en ik heb het idee dat de hormonen mijn emoties ook heftiger maken al.
Ik vind dat ik een kindje niet doelbewust ter wereld mag laten komen in een onveilige omgeving.
Mijn vriend heeft gister ook het embryo uitgescholden voor K…..kind enzo, maar hij zegt het wel te willen houden.
Ik aan de andere kant probeer te denken in het belang van het ongeboren kind en niet in het belang van mezelf.
Mijn kindje zal ongetwijfeld een slechte start krijgen en de psychische problemen als natuurlijk overnemen. De mishandeling zal voortduren… mijn vriend heeft ook aangegeven hij bang is dat hij het kindje zal mishandelen omdat hij dit ook bij mij doet…..
Wat moet ik doen?????
Help me!!!!!
Abortus of niet?😪😪😪😪😪