It takes a village.. maar die hebben wij niet echt

Hoi iedereen, *sorry voor de lengte van de topic, ik begon te typen en alles kwam eruit* Ik zag al wat topics voorbijkomen dat sommigen niet op een roze wolk zitten ondanks dat de zwangerschap gewild is. Dat heb ik zelf ook.. Ik ben normaal vrolijk en vrij positief ingesteld maar merk dat ik me wat vlak voel en niet echt enthousiast ben sinds ik zwanger ben. Ik hoop dat dat tzt weggaat.. Wat ik ook heb is dat ik over mezelf twijfel en veel nadenk over bij wie wij terecht zouden kunnen voor hulp straks met de baby.. Wij horen bijv. zoveel van vrienden dat ze hun kids minimaal 1 vaste dag in de week bij hun (schoon)ouders laten. Die mogelijkheid hebben wij niet echt. Het is niet dat we ervan uit gaan dat onze ouders het maar moeten/kunnen doen of het überhaupt willen doen, maar als de nood aan de man is, dan is zo'n optie hebben wel fijn geweest. Ik heb helaas niet zo'n goede band met mijn moeder en stiefpa. Zij weten nog steeds niet dat ik zwanger ben. Gelukkig heb ik hele lieve schoonouders (die weten het wel al), maar die hebben het al zwaar met hun eigen zaak en fysieke problemen (spierziekte,reuma etc). Mijn zusje heeft zelf een dochter met haar partner en mijn nicht gaat dus ook 1x per week naar de ouders van haar partner. Mijn zusje laat mijn nicht dus ook niet bij onze moeder/stiefpa. Toen we mijn zusje en haar partner vertelden dat ik zwanger ben, gaven ze meteen aan dat ze voor ons klaarstaan maar ik vind het heel moeilijk om mensen met kids te belasten; het is voor hen al zwaar genoeg denk ik dan. Mn partner en ik zijn zowat de laatste in onze kringen die een kind krijgen trouwens dus we horen van iedereen om ons heen dat het pittig is/kan zijn. Hoe kan ik ze dan vragen voor evt hulp straks..? Ook als ik dan zie of lees hoe vrouwen die net kids hebben, meteen bij hun moeders terecht kunnen met vragen of hulp.. Mn schoonma is super lief maar ik kan ook niet altijd alles kwijt bij dr en ze kijkt bij sommige dingen in het leven heel anders naar omdat ze wat ouder is. Ik ken dus niet echt een hechte moeder-dochter band... Men zegt dat er een heel gemeenschap nodig is om een kind alles te geven wat het nodig heeft, maar die gemeenschap lijkt voor ons er niet echt te zijn.. Ik heb overigens een super lieve en ondersteunende, behulpzame partner en ik waardeer hem enorm en ik geloof ook wel dat we er uiteindelijk samen uitkomen. Maar toch blijf ik hierover piekeren dat we er straks best alleen voor staan en dat geeft me toch wel een onzeker gevoel.. Zijn er anderen die dit ook hebben/hoe staan jullie hierin?