Let op:
Bericht over stilgeboren kindje. Wilde even van mij afschrijven.
Vanochtend trok ik aan de bel bij 38+7 wegens minder leven voelen.
Verloskundige kwam langs en kon geen hartslag vinden.
Met piepende banden gingen we naar het ziekenhuis.
Helaas kregen wij daar te horen dat ons meisje haar hartje was gestopt.
Nadat het besef kwam zijn we in een soort regelmodus geschoten van hoe en wat.
Ik wilde haar zelf graag zo snel mogelijk uit mijn lichaam hebben en dus van haar bevallen.
Sneller dan snel kan dit niet want keizersnede is hierbij geen optie wegens eventuele volgende kinderwens. Ook moest mijn lichaam op de meest natuurlijke manier ontzwangeren.
Er werd later in de dag een ballonnetje geplaatst en deze ochtend zouden mijn vliezen dan gebroken worden.
Echter reageerde mijn lichaam hier heftig op en braken vanzelf mijn vliezen al door de weeën.
Hierna duurde het 40 minuten voor onze Nola geboren werd.
We wilde graag mijn moeder erbij als steun (heeft jaren als obstetrie verpleegkundige gewerkt en zat in een werkgroep voor stilgeboortes).
Zij was net op tijd voor de geboorte.
Onze prachtige Nola is om 20:37 geboren. Ze is 52 cm lang en weegt 3025gr.🩷⭐
Helaas kwam hierna de placenta niet geheel los.
Hiervoor moest ik nog naar het OK wat 3 kwartier tot een uur zou duren.
Echter stopte op het OK mijn baarmoeder met krampen waardoor de wond niet dicht ging en ik veel bloed verloor (in totaal 2,2 liter).
Gelukkig was mijn moeder bij mijn partner om hem te steunen.
Uiteindelijk was ik ruim 1,5 uur op de OK en hierna nog even op de IC.
Gelukkig gaat het inmiddels weer de goede kant op met mij.
Ik voel me naar omstandigheden oke. Er zit nu een ballon in mijn baarmoeder en gazen in mijn vagina om die ballon op zijn plek te houden.
Die ballon stelpt het bloeden en kan er waarschijnlijk morgen uit.
Nola is een prachtig meisje en er is niks aan de buitenkant te zien wat dit had kunnen veroorzaken.
Ze ligt nu in water opgebaard bij ons op de kamer, ik had verwacht dit heel eng te vinden maar wateropbaring is zo prachtig. Ik ben blij dat dit bestaat en kan.
Gedurende de dag dacht ik dat het heftigste ging zijn om haar levenloos te zien.
Achteraf was het het ergste om haar levenloos bij mij te moeten dragen.
Ook voelde de bevalling heel apart omdat ik alles zelf moest doen doordat haar lijfje niet meer meewerkte om geboren te worden.
Morgen krijgt ze haar kleertjes aan en gaat ze in een koel wiegje.
Dan komt Make a Memory langs om foto's te maken.
We hebben inmiddels al een plukje haar en voet en hand afdrukjes.
Er volgen nog allerlei onderzoeken naar een eventuele oorzaak.
Maar hier krijgen we misschien nooit een antwoord op.
Na een helse zwangerschap (hevige bekkeninstabiliteit waardoor al sinds 13 weken thuis) hadden we graag een blijere uitkomst gehad.
We maken nu mooie herinneringen met haar om voor altijd te koesteren.
Ze heeft bij mij gelegen en ik heb haar na de geboorte aangepakt.
Mijn partner heeft de navelstreng doorgeknipt en haar ook nog even warm bij zich gehad.
Eenmaal terug van de OK heeft ze nog even bovenop de deken bij mij gelegen in doeken.
Morgen komt haar broer (2 jaar) om haar te ontmoeten.
Alsook haar opa's en oma.
Hierna volgt het verdere regelen van de uitvaart en het echte afscheid nemen.
Woorden schieten tekort en het is enorm surrealistisch dat dit ons is overkomen.
We gaan hier samen en komen hier samen weer doorheen.
Wat heb je dit ontzettend mooi en krachtig opgeschreven zeg. Ik wil jou en je gezin heel veel sterkte wensen en hopelijk kunnen jullie veel steun uit elkaar halen 🤍
Oh lieve mama wat een verschrikkelijk verdrietige tijd maken jullie door ❤️. Ik kan me niet eens voorstellen waar jullie nu doorheen gaan. Je hebt het zo knap en mooi beschreven. Ik wens jullie alle kracht en liefde toe. Ik hoop dat jullie veel lieve mensen om je heen hebben. Wat is het leven toch oneerlijk 💔