Moeder met borderline

Niet meegemaakt maar als zorg medewerker in de thuiszorg ooit het advies aan een meisje gegeven om echt te stoppen met het contact het meisje liep zo op eieren dat ze zelf bijna in een Burn out of depressie zou schieten. Half jaar later kwam ik er toevallig tegen en ze gaf aan dat ze weer rust had, alle spanning is uit haar lijf en zij beslist of ze naar haar moeder wilt of niet. En soms gaat ze gewoon niet of 1 keer in de 8 weken.

Ten eerste, wat ontzettend naar voor je. Ik weet helaas hoeveel druk dit op je legt en hoeveel stress en spanning het je bezorgd.. Ik herken veel dingen die jij beschrijft en een aantal jaar geleden heb ik het contact met mijn moeder verbroken omdat ik het echt niet meer trok en dat was het beste wat ik ooit heb kunnen doen, hoe gek dat ook klinkt. Toen ik zwanger was van mijn oudste dochter nam mijn moeder weer contact met mij op. Ik vond dit heel lastig want ik heb altijd geroepen dat ik haar nooit meer wilde spreken of zien en dat het voor mij afgesloten was. Uiteindelijk is het contact toch weer hersteld en gaat het nu verassend goed tussen ons. Ik heb in totaal 5 jaar geen contact met haar gehad en dat voelde zo goed. Er viel een last van mijn schouders want het is verschrikkelijk vermoeiend om steeds maar rekening met iemand te moeten houden en nooit te weten waar je aan toe bent. Het is wel een hele grote stap om het contact definitief te breken en het is daarbij natuurlijk ook verdrietig. Maar je moet wel voor jezelf kiezen en aan jezelf denken.. ❤️

Ik herken je verhaal helaas volledig. Alleen kan ik niet zeggen dat mijn moeder mijn broer of mij heeft gepest maar verder komen we wel overeen. Ze heeft daarbovenop ook nog een hele resem aan relaties gehad die altijd na een paar jaar stuk liepen, waardoor ik tussen mijn eerste en 18de levensjaar een kleine 15 keer ben verhuisd... Het is nu eigenlijk voor het eerst dat ik denk dat mijn moeder misschien wel borderline heeft door jouw verhaal. Grappig, want ze heeft een jaar of 10 geleden gezegd dat ze dacht dat IK borderline had. Daar ben ik nog altijd heel erg van onder de indruk. Ik besef nu dat ze misschien aan het projecteren was… Ik kan die opmerking nu dus beter plaatsen. Hoe dan ook, ja, ik herken je zorgen. Mijn moeder en ik zijn nog steeds geen dikke vrienden. We hebben al heel mijn leven een heel troebele relatie. Ze stookt soms ruzie tussen mijn broer en ik. Dan vertelt ze iets tegen hem wat ik haar in vertrouwen heb gezegd en omgekeerd. Het is constant over eieren lopen met haar. Echter, naar mijn zoon van 18 maanden is ze echt wel heel lief. En ik zie aan hem dat hij ook heel graag bij haar is! Ik heb soms het idee dat hij haar tweede kans is geworden in het leven. Ze knuffelt ook met hem, iets wat ze met mij nooit heeft gedaan. En ik ben blij voor mijn zoontje dat ze dat doet en dat hij niet moet missen bij haar wat ik heb moeten missen. Van zodra hij naar school gaat (als hij 2,5 jaar is) vervalt haar vaste oppasdag wel en dat geeft mij mentale rust. Ze zal hem vanaf dan vooral zien wanneer wij erbij zijn en zo kan ik wel een oogje in het zeil houden. Want ergens diep vanbinnen knaagt er toch iets aan mij en heb ik een beetje spijt van de oppasdag die ze heeft, al zou ik haar dat nooit durven zeggen (want dan komt de slachtofferrol weer extreem boven en ben ik het slechte mens). Verder wil ik je wel nog op het hart drukken dat jij niet verantwoordelijk bent voor de acties die je moeder onderneemt. Maar ook dat gevoel ken ik helaas. Zoek ‘parentificatie’ eens op, ik denk dat je jezelf daar misschien in gaat herkennen. Je prioriteit ligt nu bij je kindje. Ik ben blij dat ik ergens een middenweg heb kunnen vinden waar ik me op dit moment comfortabel genoeg bij voel. Maar van zodra mijn moeder één vinger durft uitsteken naar mijn zoon is het in één klap gedaan. Ik heb een nultolerantie naar geweld maar ik denk dat ze dat inmiddels wel beseft.

Ik heb een vergelijkbare moeder. Ik heb sinds ongeveer 5 jaar (toen was ik ook 25) nauwelijks contact met haar en dit heeft mij heel veel rust en ademruimte gegeven. Het klinkt gemeen maar ik mis haar niet, terwijl ik dat wel verwacht had. Ik zie haar op bruiloften of begrafenissen en dan zeggen we gedag maar dat is het. Nu ik een dochter heb, heb ik haar wel uitgenodigd om te komen kijken omdat het haar eerste kleinkind is. Dat ging gelukkig prima, omdat ik vooraf de grenzen goed aangegeven had. Ik ben zelf van plan dat 1x per jaar zo te doen. Dat is genoeg voor mij. Het lijkt me lastig, maar ook nodig voor je om grenzen/afstand tussen jou en je moeder te creëeren. Op die manier kun je toch een band blijven houden op een manier die voor jou wel vol te houden is. Trek je in ieder geval zo min mogelijk aan van het Christelijke: "het is wel je moeder..." We hopen allemaal dat we een fijne relatie met onze ouders hebben, maar dit is niet iets waar ze récht op hebben. Sterkte!

Wat fijn dat het haar veel rust gaf. Zo heeft ze er inderdaad ook wat meer controle over.

Vervelend dat je het ook herkent, maar knap dat je uiteindelijk voor jezelf koos en geen contact had. Wel fijn dat het nu beter gaat. Ik vind het inderdaad ook vermoeiend. Ik probeer haar niet als mijn moeder te zien, maar als een cliënt. Klinkt een beetje gek, maar het helpt wel wat.

Ooh wat lastig dat je moeder zoveel wisselende relaties had en zoveel is verhuisd. (Dat is dan het enige wat ik niet bij haar terug zie.) Wel fijn dat je nu hopelijk tot een goed inzicht bent gekomen. Ik vind het in ieder geval wel fijn om te weten wat mijn moeder heeft. Dan kun je het wat minder persoonlijk nemen. Ik herken het projecteren van het eigen gedrag op een ander ook heel erg. Ook al klopt er niks van 😅. Met name als ze iets zogenaamd niet snapt en je het dan maar heel direct zegt. Dan krijg ik het vaak terug. Ook lastig dat ze stookt tussen jou en je broer. Hopelijk kunnen jullie dat loslaten

Ja snap ik. Heb je er lang over gedaan om de stap te zetten naar geen contact? Ik probeer haar ook als een cliënt te zien waar ik contact mee heb. Dan kan ben ik steeds voorbereid, maar ik heb zo uiteraard helemaal niks aan het contact. Ik denk heel eerlijk dat ik haar ook niet zo ga missen. Wel heel fijn dat je nu veel meer rust ervaart. Ik heb ook eens voorgesteld om 1 x in de maand contact te hebben op een vast moment, maar dan krijg ik mailtjes en belletjes en appjes. Daar wordt ik ook gek van en ze speelt zo op me in dat ik me schuldig voel. Maar goed ik moet het ook wat beter volhouden mijn grenzen😅. Ik heb haar op whatsapp vergrendeld. Dat geeft me wat rust. Ik kijk eens in de week of ze wat heeft gestuurd. Dan krijg ik soms wel belletjes of mailtjes waarom ik niks laat horen maar goed. vanwege de baby voel ik me ergens verantwoordelijk om langs te gaan. Hoewel ik ergens weer beter mijn grenzen aan kan geven vanwege de baby

Ik herken je verhaal. Mijn moeder heeft ook borderline zonder officiële diagnose en ze zal dit altijd stellig ontkennen. Zonder in details te treden was mijn situatie thuis erg onveilig en verschrikkelijk voor mij. Ik heb al bijna 15 jaar geen contact meer met haar, alleen nog haar gezien op de bruiloft van mijn zus en bij het sterven van haar vader. Als jonge twintiger ben ik heel depressief geweest door alles wat ik met haar heb meegemaakt en tijdens mijn therapie heb ik besloten het contact te verbreken. Nog geen dag spijt van gehad. Mijn twee kinderen heeft ze niet gezien en zal ze niet kennen totdat de kids daar zelf eventueel voor kiezen. Ze hebben twee oma’s (mijn vader is hertrouwd) en daar ben ik heel gelukkig mee. Ik heb zelf ervaren wat voor schade mijn moeder kan aanrichten bij kinderen en ik zal dit nooit laten gebeuren bij mijn eigen kinderen. Het belangrijkste is dat je zelf gelukkig bent met welke keuze je ook maakt, daar worden je kinderen ook het meest gelukkig van. Dat ze je moeder is zegt niet dat je haar iets verschuldigd bent. Mijn moeder is ook eenzaam (hoor ik van broer en zussen) maar dat ik niet mijn verantwoordelijkheid, dat is het gevolg van keuzes die zij maakt als persoon. Weet ook dat wat je ook kiest te doen, niets is permanent. Mocht je na verloop van tijd toch iets van contact willen is dat altijd een optie. Alleen jij weet wat goed voor jou is en daarmee ook je kind en je gezin. Dat mag ook met de tijd veranderen. Voel je alsjeblieft niet verplicht en bescherm jezelf als dat nodig is.

Zo ontzettend herkenbaar alle verhalen hier van iedereen. De slachtofferrol, manipuleren, woede uitbarstingen, geen controle over haar emoties hebben en dat afreageren op iedereen in de familie. Als ze ruzie heeft met mijn oma of haar zusje dan luister ik haar weer aan, maar o wee als ik ook de kant van de ander dan probeer te begrijpen. Dan sta ik meteen niet meer aan haar. Haar gedrag ontwricht helaas onze hele familie. Helemaal het contact verbreken doe ik persoonlijk niet, maar wat ontzettend helpt is dat ik nu op 2 uur rijden afstand van haar woon. Zo kan ze me minder claimen. Herken jullie verhalen heel goed en leef met iedereen mee. ❤️ Het is niet makkelijk en nu we een eigen gezinnetje hebben worden we nogmaals geconfronteerd met onze eigen moeders en gaan vanzelfsprekend meer nadenken hoe we dingen anders willen aanpakken.

Dankje voor je bericht. Ik vind je verhaal ook best herkenbaar. Ik probeer nu vooral geen empathie voor haar te hebben. Dan kan ik het loslaten en me minder verantwoordelijk voelen.

Ook erg herkenbaar. Ik kan vooral geen kritiek geven of eerlijk zeggen wat er wel is gebeurt. Eerst zogenaamd zielig zijn en dan boos worden dat ik onzin vertel😅. En de volgende keer soms weer vrolijk verder gaan alsof er niks is gebeurt.

Wow wat een herkenbaar bericht. Mijn schoonzus heeft het ook, mn schoonmoeder zelfde tekenen maar nooit vastgesteld. Wij ervaren hier dezelfde problemen, contact met schoonzus verbroken en schoonmoeder laag pitje. Ergens ook fijn om te lezen dat meer mensen dit meemaken, in mijn omgeving vinden mensen het lastig te begrijpen….

Ja dat vind ik en andere familieleden ook zo moeilijk dat ze na een ‘woeste bui’ opeens weer poeslief kan zijn en nooit eens excuses aanbieden en haar eigen gedrag erkennen.

Sorry dat ik niet meer gereageerd had, ik had je bericht gemist. Ik ben contact steeds meer gaan vermijden. Uiteindelijk heb ik wel bewust de beslissing genomen en dat ook gedeeld met haar. Eerst kwam ik niet meer naar de geforceerd gezellige familiegelegenheden (kerst, pasen) omdat daar de spanning altijd op zijn grootst was. Toen heb ik haar op een gegeven moment van facebook verwijderd omdat ik gék werd van de gezellige vakantie kiekjes en zoetsappige berichten, die zo schril in contrast zijn met wat er écht achter de voordeur speelt. Ik werd er iedere keer heel erg boos en verdrietig van (van binnen) als ik zag hoeveel tijd en moeite ze investeerde in wildvreemden op internet terwijl ze écht waardevolle relaties verwaarloost (of ronduit saboteert). Na een paar maanden kreeg ik een appje: Hee ik zie dat we geen facebookvrienden meer zijn. Heb ik dat gedaan toen ik boos was? Ik heb je weer toegevoegd (en het artikel dat ze me wilde sturen, geen excuses. Alsof ze bij wijze van spreken vroeg of ik een pak hagelslag mee wilde nemen). Gek genoeg was dat echt het moment dat ik dacht: oké ik moet dit niet alleen op facebook doen, maar ook in het echte leven. Ik vond het heel moeilijk om haar te 'ontvrienden' en voelde me daar heel schuldig over. Het was iets dat ik niet lichtzinnig of in een opwelling had gedaan. Het deed me zo'n pijn dat ze dacht dat zij het gedaan had, en niet eens meer wist waarom. Echt een eye opener. Andere eye opener voor mij (misschien ook voor mensen hier) was toen mijn stiefzusje (met diagnose borderline persoonlijkheids stoornis) vorige zomer zei: ik denk dat jouw moeder geen bpd heeft, maar een npd heeft. (Natcistische pers. stoornis) Zij is geen psycholoog natuurlijk, maar ik was zo uit het veld geslagen erdoor. Het was wel een moment waarna ik nog meer vrede had met de beslissing. Ik vind het sindsdien niet meer zielig voor mijn moeder en voel me ook niet schuldig meer. Ik zie het nu echt als bescherming voor mezelf en mijn gezinnetje.