Moeite dochter loslaten

Hoi lieverd ik ben 3 daagjes na jou mama geworden! Ik heb mijn baby letterlijk maar 1 keer achtergelaten bij mijn man en mama voor een paar uur en dat was super moeilijk voor mij. Ik werk ook niet maar kan er niet eens aandenken om hem überhaupt bij iemand alleen te laten ( ook mijn man) ik ga nooit weg zonder mijn baby heb er ook geen behoefte aan. Veel mensen denken dat ik misschien overdreven ben maar zo is dat dan maar. Als hij maar eventjes uit het zicht is krijg ik een heel naar gevoel. Je hoeft je dus niet alleen te voelen🥰❤️

Hallo, ik ben 16 maart voor het eerst moeder geworden en werk ook niet meer momenteel. Ik heb er zelf soms ook wel moeite mee. Mijn zoontje was aan het begin echt heel veel aan het huilen als ik hem niet vast had en wil altijd bij mama. Hij gaat nu ook goed met mijn man samen (dat was aan het begin wel anders) maar omdat ik dus niet werk, en borstvoeding geef, ben ik weinig van huis af zonder baby. Ik ben laatst een keer een middagje de stad in geweest met vriendinnen en kreeg constant foto’s dat het goed ging wat hielp. M’n man en ik zijn laatst een keer een middagje weg geweest en dan heb je ook steun aan elkaar. Ik hoef nog niet weg waardoor ik altijd schuldgevoel krijg als ik even een middagje weg ben of iets. Zeker als ik dan weg ben en moet kolven, denk ik altijd, waarom doe ik dit? Dus ik herken je gevoel heel goed. Ik wil over een tijdje wel weer gaan werken, voor wat meer “deelname aan de maatschappij gevoel” en gewoon om net wat beter rond te komen elke maand. Dan zal ik dus ook echt moeten gaan leren om weg te zijn van mijn kind. Ik denk dat ik dan eens een dagje expres op pad moet gaan om zo te leren los laten, maar dan wel iets doen, zodat ik niet zit te niksen

Dat ik wil gaan werken, betekend niet dat ik vind dat iedereen dat maar moet doen hoor ☺️. Ik wil parttime gaan werken zodat de 2 dagen dat ik er niet ben mijn man of moeder op kan passen. Vind het spannend maar is mijn eigen ding natuurlijk.

Toevallig een pittige bevalling gehad? Ik herken het enorm, vooral bij de oudste. Ben toen na de bevalling direct door complicaties bij haar weggeweest. Merk dat ik er tot op de dag van vandaag nog moeite mee heb. Gaat sinds haar 2de ( en eigen willetje ) wat makkelijker. Ik moet een goede reden hebben wil ik zonder de kinderen zijn. De tweede heb ik een goede bevalling gehad en is het loslaten makkelijker. Dan nog doe ik het alleen voor mijn werk of verplichtingen waar de kinderen niet mee naar toe kunnen. De opmerkingen van anderen over meer doen zonder kinderen word ik gek van. Die mensen probeer ik te negeren

Hier een babytje van 17 maart. Ik herken het helemaal! Heb ook bij werk aangegeven dat ik alleen nog maar vanuit huis aan het werk ga en niet meer fysiek 🫣

Interessant dat je het zegt. Ik inderdaad ook een pittige bevalling gehad en na de bevalling van elkaar gescheiden geweest. Ben benieuwd of t daardoor komt

Nee bevalling is best fijn gegaan. Daar heb ik inderdaad ook aan gedacht maar lijkt me sterk dat dat mee speelt in mijn situatie.

Heel herkenbaar ik had dit ook bij mijn eerste kindje!! Het wordt echt beter nadat je het een paar keer gedaan hebt hoor. Komt goed! Nu bij de tweede heb ik er veel minder last van. Misschien ook omdat ze makkelijker is hoor. Maar ik weet inmiddels dat papa of oma echt goed voor de kids zorgen. Naar de opvang gaat ze pas als ze bijna één is, de oudste ging ook pas vanaf 1 jaar. Dan kunnen ze net wat meer en zijn ze niet meer hulpeloze baby haha

Hoi, hier ook herkenning. Ik ga stoppen met werken. Tot zover is onze dochter met mijn man geweest de dagen dat ik (vanuit huis) werkte, maar zijn vrije dagen zijn nu op. + ik moet meer naar kantoor en een dag meer werken. Tijdens werk denk ik veel aan mijn dochter en ik wil toch liever fulltime voor haar zorgen. (Heb het geluk dat dit financieel mogelijk is) Ik zie dat ze contact met andere mensen steeds leuker vind en laat haar genieten van de aandacht. Dit vind ik belangrijk, maar haar ergens anders achter laten zie ik nog niet zitten. Ook zie ik niet de toegevoegde waarde om dit te forceren. Heb een hoop druk gekregen vanuit schoonfamilie dat ze haar willen meenemen en dat ik dan maar kon kolven/flesvoeding geven, maar ik word niet warm van het idee. Alles op zijn tijd. Je geeft aan dat je had gehoopt dat het anders zou zijn. Voel je de behoefte om dingen te doen zonder je kind en heb je moeite met loslaten? Of is de behoefte er niet? Afhankelijk van de situatie kunnen mensen tips geven.

Herkenbaar hoor.. ons zoontje gaat wel 2 dagdelen in de week naar de opvang. Hij heeft het naar zn zin, echt een charmeurtje daar, dus dat kan ik nu wel goed loslaten. Maar wanneer het niet persee nodig is, breng ik hem niet snel bij anderen. Man wil graag een keer een nachtje samen weg en zoontje dan bij ouders of schoonouders laten slapen, maar dat vind ik nog wel een dingetje 🙈

Ik hoop graag dat als ik een keer weg moet zonder m’n dochtertje dat ik er niet zo’n moeite mee heb. Het is niet zo zeer dat ik echt de behoefte heb om dit te doen maar mocht dit wel een keer voorkomen dat ik haar dan makkelijker achter kan laten.

Oh echt hoor mijn man wil ook graag samen een nachtje kunnen slapen en vooral uitslapen haha. Nou we hebben het gedaan toen min oudste bijna 2.5 jaar was. Hij had het zo enorm naar zijn zin gehad, maar thuis echt volledig overstuur. Maar ECHT overstuur, oma wist niet wat ze zag gebeuren. Ik ben genezen 😅

Ik zou overwegen om het wel eens uit te proberen en haar dan achterlaten bij je partner of iemand anders die dichtbij jullie staat en waar je vertrouwen in hebt. Het hoeft ook niet gelijk lang te zijn. Bijvoorbeeld een uur en dat je daarin iets doet wat je echt leuk vindt. Zodat het niet een straf is. Als je het vaker doet wordt het wel makkelijker dan eerst. En als het dan een keer echt moet is het minder heftig. Doordat mijn man vaker met onze dochter is geweest vind ik het nu ook prima om even alleen boodschappen te doen of naar de tandarts te gaan bijvoorbeeld. Dat zijn dingen die ik eerder niet zonder zorgen had kunnen doen, maar nu geen probleem. En dat uur kan je dan opbouwen naar een langere duur evt.

Dat heb ik inderdaad wel eens gedaan. Ik kan dan niet genieten en ben met mijn gedachten steeds bij mijn dochtertje.

Ik snap je hoor. Het is gewoon moeilijk. Gelukkig is het niet perse direct nodig in jouw situatie 🥰

Hier een mama sinds 11 maart! Ik vind het ook afschuwelijk om een dag zonder mijn kind te zijn.. 😅 Ik zou 3 dagen gaan werken na mijn verlof om hem vervolgens 1 dag naar de opvang te brengen. Uiteindelijk er voor gekozen om maar 2 dagen te gaan werken omdat ik het gewoon niet aan kan😰 Nu is hij 1 dag thuis bij papa en 1 dag bij oma.. Ik bel bijna elk uur om te vragen of het wel goed gaat en om zijn “schema” door te nemen! Erg vervelend voor hun maar ze weten gelukkig precies hoe ik ben.. Het liefste doe ik het allemaal zelf maar dat is voor ons niet haalbaar helaas 😔 Ik weet dus precies hoe je je voelt! Ik ben ook hard op zoek naar een baan wat vanuit huis kan.. dus als iemand tips heeft of weet wat een leuke baan vanuit huis is! Let me know 🤭

Ik heb het zelfde. Bij mn man voor een paar uur gaat wel maar dan vlieg ik em wel meteen in de armen als ik mn baby weer zie. We hebben 2 maanden opvang gedaan maar het werkte absoluut niet. Ik trok dat echt niet. Zelf zit ik nu in de ziektewet dus vind het heel fijn om mn kindje bij me te hebben. Echter moet ik ook herstellen en rust is een uitdaging als ik met t kleintje in de weer ben.

Ik denk dat dit gevoel hartstikke normaal is bij je eerste.

Ik heb dit ook helaas, ik vind het ook super moeilijk om mijn dochtertje van 7 maart alleen te laten bij Oma/opa/papa/oppas. Ik werk nu nog maar 1 dag in de week en dan is ze bij Oma(schoonmoeder). Vind het dan wel even lekker maar ben dan wel de hele dag in mijn hoofd bezig met haar schema en vraag elke keer rond haar bedtijd of ze al slaapt.. mijn moeder wil dat ze een paar dagen bij haar gaat logeren (ze wonen 50 km verder) maar dit durf ik nog niet wetend dat ze goed voor haar zorgen maar soms doet mijn moeder dan weer iets dat ik denk van wat doe je nou 😂😂😅😅 maar dan krijg ik commentaar met ik heb jullie ook zo opgevoed..

Herkenbaar hoor! Zoontje van begin maart, heftige start (gescheiden na het gouden uur en 5 dagen neonatologie). Ook de eerste tijd fulltime gekolfd en hem daarom veel uit handen gegeven. Het voelt voor mij heel erg alsof we al die verloren tijd dubbel en dwars moeten inhalen nu. Ik heb er gelukkig geen moeite mee als hij bij mijn man is, maar bij anderen moet ik echt niet aan denken. Ik werk niet dus het hoeft ook niet. We slapen samen en hij weigert de fles nu een paar maanden. Al zijn dutjes doet hij op mij. En waar dat erg vermoeiend is geniet ik er nu ook ontzettend van. Ik merk wel dat ik het makkelijker vind nu hij mobieler is. Hij kon al met 6 maanden kruipen en sinds 7 maanden optrekken tot staan. Inmiddels cruised hij de hele kamer door. Vast voedsel gaat goed dus hij wordt iets minder afhankelijk van de borst. Ik denk dat het vanzelf wel beter wordt als ze zich ontwikkelen. Ik zou er wel voor waken dat het langzaam minder wordt, zeker naar je man toe. Anders is het misschien slim om er hulp voor te zoeken.