Moeite met afscheid eerste baby periode

Dit is mijn laatste verlofweek en roep al weken dat ik weer zin heb om te gaan werken. En nu het opeens dichtbij komt ben ik mega emotioneel .. want precies wat jij zegt "afsluiting van weer een fase". Tranen in mn ogen terwijl ik dit schrijf 😂

Zelfde gevoel hier. Onze dochter groeide dan ook nog eens als kool, op 6 weken woog ze al 6kg. Vond ik heel jammer, had zo graag nog wat langer een klein babytje gehad. Nu weegt ze 7.8kg, zaterdag wordt ze 3 maand

Wat omschrijf je dit treffend, heel herkenbaar! Heb er nu ook meer “last” van dan bij mijn eerste kind. Ik denk omdat ik nu weet hoe snel de jaren voorbij vliegen.

zo herkenbaar. Hier ook de derde, en de laatste…. morgen 3 maand en de tijd is voorbij gevlogen. De 2 oudste kinderen gaan ook zo hard waardoor ik weet hoe snel het gaat en hoe mooi het ook is zo op te zien groeien is het ook zo dubbel want liefst wil ik de tijd stil zetten. Mijn kleine mannetje is zo lief en nog zo aanhankelijk, het gaat me te snel en overweldigd me.

Oh zoooo herkenbaar! Over 2 weken werken, dan ja de kleine 18 weken. Ik ben de afgelopen dagen ook zo emotioneel dat het einde van mn verlof er dan opzit en ik niet meer 24/7 bij hem ben. Ik verlang naar meer ademruimte maar ik geniet ook ZO intens van met elke zijn. Ik weet hoe snel het gaat daarom daf het me misschien nu ook meer raakt. Ik zie het ook als iets moois. Zoveel liefde voor mijn kleine ventje en zo een bijzondere band hebben we nu al, ik wil dat voor altijd dichtbij houden 🥹❤️

Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben hierin! Ooh die tranen zijn ook zo herkenbaar. Vandaag is de middelste ook voor het eerst naar school geweest. Dat helpt er ook niet echt aan mee. In de zomervakantie wordt hij 4 jaar, wanneer is dat dan ineens gebeurd😮 Zo trots als een pauw op hem en zoveel liefde voor alle drie mijn kindjes maar wat gaat het hard🥹

Zoooo herkenbaar! Volgende week weer aan het werk, de kleine man is dan alweer 15wkn. Doordat ik met 23wkn al met premature weeen thuis kwam te zitten, is mijn wereld al zo lang zo klein. En ben ik zo intens dankbaar nog iedere dag dat we het goed en wel hebben afgerond met een gezonde jongen in mijn armen en een prachtige grote zus er naast. Maar wat hik ik op tegen weer gaan werken, het weten dat dit nooit meer terug komt (dit is de laatste) pffff… Alles gaat zo snel voorbij. En tegelijkertijd ben ik soms zo erg mezelf kwijt en hoop ik dat weer terug te vinden als het werk erbij komt. Maar de emoties lopen hoog op, ook nu ik dit schrijf weer tranen. Lekker hoor die hormonen 😝

Oh jaaa zekerrr! Ik heb nog 5 weken gelukkig maar het idee hem achter te moeten gaan laten en ook idd, de weken nog sneller gaan en die periode dan echt voorbij is. Bij mij ook definitief want houden t bij 1 hierzo. Maar Ohhh ook goed idd dat andere stukje van jezelf maar ik geniet ook mega erg met hem samen thuis en ons kleine uitstapjes. Denk soms ook, waarom zou ik überhaupt nog gaan werken? Maar denk dat toch andere stuk wat t ook aanwakkert wel weer goed en fijn is. Bovendien goed voor je kind meerdere opvoeders in leven te hebben vind ik.

Ik heb dit ook! Dit is ook ons 3e meisje en ik heb het nu net zo erg als bij de eerste. Jeetje wat gaat het snel, wat wordt ze steeds leuker!! Maar jeetje wat gaat het snel…..en er is weer een fase voorbij. Precies die gedachten had ik bij nummer 1 en nu ook weer. Bij nummer 2 had ik dat niet, was ik veel ongeduldiger met de gedachten ‘jeetje de oudste kan dit al, kun jij niet ook even fastforward…’. Wellicht ook omdat ik wist dat er nog een derde aan zou kunnen mits dit ons gegund was. Maar nu voelt het echt als alles voor het laatst meemaken/doen. Ik vind het té leuk daardoor en geniet enorm van haar! Ben echt helemaal in love met de kleine meid, ze doet het ook super goed op alle vlakken eigenlijk:) steeds meer die interactie, dat lachen, babbelen…is echt genieten! En aan de andere kant…jeetje het hele Newborn deel is eraf, dat ga ik nooit meer meemaken. Heel dubbel eigenlijk….maar ik probeer elke dag te genieten ❤️ Wat een rijkdom drie kinderen ❤️❤️❤️

Heel erg herkenbaar! Het gaat veel te snel! Ook al zitten er veel leuke dingen aan natuurlijk, ze kan nu mee in de bakfiets bijvoorbeeld. Maar ik vind afscheid nemen van die newborn fase ook wel lastig. Ook 3e en laatste kindje hier

Ook hier heel herkenbaar! Het is ook onze derde & ervaar deze hele verlof periode toch bewuster denk ik omdat ik weet dat het zo snel gaat en geniet enorm van het cocoonen. Ik mis ergens soms ook echt even mijn handen vrij hebben en weer je ‘eigen’ ding doen. Mijn kleine is morgen 14 weken en gaat maandag wennen bij de kinderopvang. Ik hoef zelf pas in september weer aan het werk. Nu ben ik zo sentimenteel deze week dat ik eigenlijk de opvang wil afzeggen nog en samen lekker knuffelen.. & deze periode nog zo lang mogelijk doorzetten. Aan de andere kant moet ik verder met mijn master studie & weet ik van eerder dat het ook fijn is als het normale ritme weer begint. Ook hier tranen terwijl ik het schrijf.. vind bij de laatste alle mijlpalen zo zwaar! Nooit meer kraamweek, nooit meer vluchtkoffer klaar zetten, nooit meer maatje 50 etc.

Herkenbaar! Hier de tweede en laatste en ik vind het veel te snel gaan. Was gisteren op het cb en zag daar een baby’tje van 4 weken, werd er helemaal weemoedig van. Het idee dat ik zelf nooit meer zo’n kleintje zal hebben🥲.

Pff helemaal herkenbaar. Hier de tweede en de laatste maar vind het nu nog moeilijker dan bij de eerste gewoon omdat ik dit nooit meer ga mee maken en daar kan ik echt heel hard om huilen. Mijn dochter is 3 dus ik weet hoe snel alles kan gaan, dan denk ik jongentje niet alweer een fase voorbij☹️. Heb de afgelopen weken meer gehuild dan in de kraamweek.

Heel herkenbaar. Vorige week weer begonnen met werken, hoe erg ik er tegen op zat is het me meegevallen gelukkig en vind ik het fijn weer iets anders om handen te hebben. De eerste periode na de bevalling zou ik heel graag met alle liefde overdoen. Het ging helemaal niet zo goed met mij en ik denk er dagelijks nog aan terug dat ik zo graag meer in me op had willen nemen. Het mezelf niet zo lastig had gemaakt, maar de hormonen maakte me gek. En er kwam heel veel trauma en onverwerkt verdriet naar boven. En dat had ik zo niet verwacht. Ik ging erin van go with the flow, de tweede zal gewoon makkelijk gaan, ik weet hoe het moet. Maar alles van dat is niet gebeurd . En misschien neem ik het mezelf deels kwalijk, ook al kan ik er niks aan doen, dat weet ik ook. Maar had mij en ons zoveel meer en anders gegund. En dan inderdaad te bedenken dat ik niet weet of dit onze laatste is. De deur staat op een kier, maar wellicht ben ik nu met 2 ook compleet. Kan ze alles geven, en een koningskoppel, 2 gezonde kindjes. Maar het idee nooit meer die newborn, dat kleine, zwanger zijn en de schopjes voelen, een bevalling (hoe zwaar ook) meemaken. Ik kan er iedere dag wel om huilen😅 maar daarbij geniet ik nu steeds veel meer en meer en daar houd ik aan vast. Maar die pauzeknop, ik zou willen dat ie bestaat ❤️