Niet blij met zwangerschap

Wat lief dat je dit vraagt! Stukken beter. Het is nog steeds geen roze wolk maar ben onlangs na een aantal weken verlof weer begonnen met werken en überhaupt te druk om er elke keer bij stil te staan. Bij de momenten dat ik er wel over nadenk voel ik toch wel blije gevoelens 🤍 Maar wat ik zei die echte roze wolk herken ik nog niet. Wie weet komt dat ook niet en dat is ook oké! Hoe gaat het bij jou?

Ik zou dit wel met je verloskundige bespreken. Dat ze je in de gaten houden dat het geen postnatale depressie word. Alles komt goed, je bent al goed op weg ♡

Ik herken het een beetje, maar wel met een andere achtergrond.. Dus ik denk hormonen, maar goed aangeven bij je verloskundige. Wij zijn bijna 3 jaar bezig geweest, 2 miskramen gehad en uiteindelijk bij de 4e iui poging zwanger geraakt. Voor ons als een totale verassing, want ik had maar 1 eitje en mijn man weinig sperma door antibiotica. Dus wij zagen het als een verloren ronde en focuste ons al op de IVF en dat we iui af zouden maken omdat dat moest. Mega blij bij de positieve test, maar daarna 3 weken lang hele erge buikpijn (huilend op bed liggen met kruik), dus dat is geen fijn begin. Angst zit er nog een miskraam nog steeds in, vorige week ook ineens wat bloedverlies gehad. Dus weer dikke paniek.. En ik ben achteruit gezet, 4 dagen, terwijl we 100% zeker zijn van de datum. Dus was ook niet fijn, al zeggen alle verloskundigen dat we geen reden hebben om ons zorgen te maken, ik doe het toch.. Omdat het dus onverwachts kwam en de zwangerschap alles behalve zorgeloos is en dat in combinatie met die lekkere hormonen. Denk ik ook ooit bij mezelf "waar ben ik aan begonnen?" En dat terwijl we dit echt heel graag wilde.. Zwangerschap gaat niet altijd over rozen en een roze wolk.. En dat is oké! 🤍🫂

Hier zwanger van de derde en kan je vertellen dat ik zelfs al bij de eerste twee die gedachten had, het is nieuw, spannend er gebeurd heel veel in je lijf en je hoofd moet het ook maar even allemaal bolwerken. Er komt veel bij kijken, je voelt je wellicht ziek, moe, en je bent bang voor de impact wellicht dat het op je leven al heeft gelijk. Ik zou die gedachten en gevoelens er vooral ook laten zijn, want het is niet niks en je hoeft je daar zeker niet voor te schamen! Lekker potje huilen als je het even niet ziet zitten of twijfelt. Het wel ook bespreken met je partner of de verloskundige als je daar behoefte aan hebt.

Ik kan er nu pas een beetje vangenieten, nu ik mijn eerste vroege echo heb gezien. Dat kleine garnaaltje dat het goed doet 🙂 Toch een heel speciaal moment. Verder maken de vermoeidheid en de hormonen wel dat ik nog niet zo lekker in mn vel zit. Ik vind het ook moeilijk dat ik tot zo weinig kom. Het huishouden en de administratie loopt zo achter. Maar he meer ik kan loslaten dat ik tot niks kom en hoe meer ik mezelf rust en wat ik nodig heb geef hoe meer ik me iets oke voel ipv depri of emotioneel

Jeetje, je hebt al veel meegemaekt op dit gebied. Niet een simpele weg naar zwangerschap. Natuurlijk gaat je dat niet in de koude kleren zitten. In die situatie zou ik me ook zo voelen. Het is nogal wat. Ik ben wel benieuwd of je hier ook met een onbekende of een psycholoog over praat? Ontstressen is heel belangrijk voor de gezondheid van jouw en je kleintje 💕

Als ik jouw verhaal lees dan denk ik waar heb ik het dan nog over. Jij hebt veel meer redenen Bij mij loopt alles, tot nu toe, zoals gepland. Toch hakken die hormonen en vetmoeidheid er in.

Ik ben er heel open over hoe ik me voel, ik ga vanuit de verloskundige ook centering pregnancy doen. Dus dan kan ik daar ook mijn verhaal doen, afgelopen jaren veel therapie gehad. Dus ik weet wel wanneer ik echt aan de bel moet trekken, ik merk vooral dat ik mijn man om me heen wil hebben. Dan is alles beter 🤍🥺 Verder doe ik alles rustig aan en probeer ik te connecten met de kleine aap 🐒🥰

Oh nee zo bedoel ik het niet! Het is gewoon vet zwaar, die vermoeidheid, jeetje ik wist niet dat ik zo moe kon zijn. Het is echt next level hoor, het zou topsport moeten zijn 😅

Kan het ook een beetje spanning/zelfbescherming zijn in combinatie met de hormonen? Het wordt allemaal wel echter met de tijd en eventueel als je het geslacht weet en dan is het ook iets makkelijker voor te stellen!

Herkenbaar. Ik heb ook graag mijn man om me heen. Zodra hij niet bij me is gaat mn mood wat naar beneden en zodra hij er erer is voelt het oke 🙂

Vandaag de eerste echo gehad. Toen ik in de wachtkamer zat overkwam het gevoel me weer: wat doe ik hier en waar zijn we mee bezig? Dit voelt zo onnatuurlijk.. Toen we het vruchtje inclusief kloppend hartje zagen kreeg ik toch waterige ogen.. van geluk 🤍 Mijn man moest zich ook inhouden, maar die is vanaf het begin al heel erg enthousiast. Heb wel het gevoel dat ik zijn enthousiasme een beetje dim , maar ik moet er gewoon in groeien denk ik. Alles gaat tot nu toe goed en het besef begint steeds meer in te dalen. Het was een bijzonder moment 🥰