Nog steeds niet geloven dat ik echt zwanger ben.

Geniet er van mooist wat er is helemaal als je eerste is dan ga ook nog moeten beseffen dat moeder bent in begin voelt in begin oo🤰🏼🥰

Ik en mijn man zijn 5,5 jaar bezig geweest om zwanger te worden, dus herken het onwerkelijke gevoel heel erg! Begin van de zwangerschap geen misselijkheid gehad, enkel vermoeidheid.. nu in tweede trimester merk ik steeds meer gewichtstoename en bandenpijn.. maar dat onwerkelijke gevoel is geregeld aanwezig 🥰

Heel erg herkenbaar! Hier heb ik soms het idee dat ik elk moment wakker kan worden en dat het toch niet zo is🫣 Wij hebben ook een lange hobbelige weg gehad met 2 miskramen en moeilijk zwanger worden. Zó ontzettend dankbaar en er komen steeds meer besef momentjes nu. Ik heb een lekker druk meisje dus ik voel haar de hele dag door lekker trappelen❤️

Herkenbaar! Mijn aanloop (ik doe het alleen) was ook zwaar en lang. Veel pogingen, miskraam... Ik kan het vaak ook niet geloven dat ik nu ruim 22 weken zwanger ben en mijn allergrootste wens uit gaat komen. Zo dankbaar en ongelooflijk tegelijk. Soms lijkt het wachten tot tegenslag. Niet omdat ik geen vertrouwen heb in m'n kleine meisje in mijn buik, maar omdat ik het niet kan geloven. 🙄

Ik heb het zelf andersom. Onze eerste kwam na lang wachten en 3 miskramen. Toen ik zwanger was, was ik er de hele dag mee bezig en was het gelijk 'echt'. Nu de tweede zwangerschap kwam helemaal onverwachts (wel heel erg gewenst!! Maar we waren er niet mee bezig en omdat het de eerste keer zo moeizaam ging, hadden we gewoon niet verwacht dat ik zonder bewust te proberen na een jaar alweer zwanger zou zijn) En nu lijkt het niet te landen... Ik moest er, in tegenstelling tot de vorige keer, in het begin heel erg aan wennen ondanks dat ik heel ziek geweest ben en er dus toch iedere dag bij bepaald werd, maar het leek wel alsof mijn hoofd het tempo niet kon bijbenen ofzo. Nu voel ik hem goed bewegen en wordt het concreter, maar nog steeds is het onwerkelijk...

Het voelt voor mij vaak ook onwerkelijk. Verder verloopt alles goed. Ik heb de baby nog niet vaak gevoeld, dus dat maakt het mogelijk ook wat onrealistischer. Het enige wat me er aan herinnerint is de dagelijkse pijn van een beknelde zenuw en het extra gewicht en de vermoeidheid die er zijn bijgekomen. Mogelijk word het pas echt werkelijk voor me als ik de kleine er gezond uit heb en kan vasthouden. Ik ben nl sowieso wel iemand die alrijd eerst moet zien dat iets echt gebeurd (bijvoorbeeld een beloofd contract op papier getekend zien met startdatum en voorwaarden) voordat het echt is.

Zo herkenbaar! Natuurlijk weet ik maar al te goed dat ik zwanger ben en herinneren de schopjes, eeuwige toiletbezoeken en andere ongemakken me er keer op keer aan 😉 Maar soms betrap ik mezelf erop dat ik er totaal niet aan gedacht had, bijvoorbeeld als er ineens een buik in de weg zit of iemand er naar kijkt. Dan moet het soms ineens weer even “landen”, al is dat in een halve seconde ook weer gebeurd natuurlijk. Ik voel me dan soms rot omdat het voelt alsof ik haar ‘vergeten’ was, maar m’n partner zegt dan heel luchtig dat het ook een goed teken is dat ik ook nog gewoon mezelf ben en lekker met andere dingen bezig kan zijn. ☺️

Voor ons mocht het zwanger worden makkelijk gaan en ik heb geen ervaring met miskramen. Ik luister met ontroering en bewondering naar voor wie dit er heel anders uitziet. Want het verlangen is zo groot, en wat wordt er dan een beroep gedaan op je veerkracht. Ik ben zo blij voor wie nu een goede zwangerschap mag meemaken en kan me voorstellen dat het dan soms nog zo onwerkelijk voelt. Dat onwerkelijke gevoel herken ik overigens. Mijn weg naar waar ik nu sta is om andere redenen nogal “rocky” geweest. Ik ben zo dankbaar voor de relatie met mijn vriend, bij wie ik me zo veilig voel en eindelijk leer ontspannen. In het verleden zo vaak gehoopt en gewenst dat ik in deze omstandigheden op een dag moeder zou mogen worden. Dat wij straks een klein mannetje mogen verwelkomen maakt me zo blij en dankbaar. Blij dat onze zoon mijn vriend als vader heeft en groeiend vertrouwen dat ik een goede moeder zal zijn. Maar het voelt ook zo kwetsbaar. Soms ben ik opeens bang om het allemaal weer te verliezen. En tegelijkertijd: we hebben het niet in de hand. Als je die kwetsbaarheid voelt, waar het ook over gaat, dan weet je hoe waardevol het is. En volgens mij is er weinig zo moedig als die kwetsbaarheid voelen en omarmen. Ik ben super trots op ons ❤️

Bedankt voor al jullie mooie berichten!