Partner opeens niet meer leuk vinden

Komt echt wel weer goed, hormonen zijn heel heftig en daardoor verlies je soms de controle! Maar volhouden, komt allemaal weer goed ! Als je hem straks ziet met je kleintje smelt je keer op keer 🤍

Een beetje herkenbaar wel!Ik heb ook veel minder behoefte aan intimiteit en erger mij sneller. Laatst vroeg mijn partner: mag ik een kus? Ik zei: moet dat? 😆 Vind hem ook snel stinken, naar zweet of alcohollucht als hij een biertje op heeft. Mijn reuk is echt heel sterk en dat werkt dan ook niet mee in de intimiteit. Maar weet dat ik dit ook had bij mijn eerste en dat is helemaal goed gekomen! Effect wat hormonen hebben is gewoon enorm. Dus komt echt goed!

In zekere zin herkenbaar. Ik heb gekozen voor alleen staand moederschap, dus heb geen partner aan wie ik me stoor. Maar ik trek mijn beste vriendin ook even niet zo goed... Het zullen vast de hormonen zijn en fase, maar het maakt het soms wel ingewikkeld 🙈

Een hele vreemde vraag maar ik heb je eerdere post over prenatale depressie ook gezien, maar; is het kindje van deze partner? Zo ja; dan denk ik echt dat het hormonen zijn en dat het misschien tijd nodig heeft… zo nee; misschien geeft dit juist de onrust in je lijf omdat je met een groot geheim loopt. Nogmaals ik wil geen conclusie trekken maar het is iets wat ik natuurlijk niet weet en dus gewoon random de vraag stel!

Hey jaa dit kindje is van deze partner. Hij is zo lief en zo begripvol dus zullen inderdaad de hormonen zijn. Die slaan bij mij gewoon echt niet goed aan helaas..

Wat heb jij veel meegemaakt als ik dit en je vorige bericht lees en wat een moeilijke tijd. Hormonen zijn heel lastig soms en ik twijfel soms ook aan alles. Maar ik denk dat het belangrijk is om nu geen beslissingen te nemen als je je zo voelt. Het is lastig, maar misschien proberen te accepteren dat deze gevoelens er nu eenmaal zijn, ze mogen er zijn en over een paar maanden weer kijken hoe je je dan voelt. Maar het zou zonde zijn om nu een relatie op te geven, door alles wat er gebeurd is en je hormonen.

Ik heb je vorige post ook even gelezen. Ik herken je verhaal. Ik vond mijn partner bij mijn vorige zwangerschap ook totaal niet aantrekkelijk meer en twijfelde aan de relatie, maar dat is na de zwangerschap gelukkig wel bij getrokken. En is bij deze zwangerschap weer totaal anders. Wat je in de vorige bericht beschrijfd. Ik heb een soortgelijke situatie meegemaakt. Alleen zat er bij mij wat meer tijd tussen. Mijn vader is overleden en die wilde altijd heel graag opa worden. Alleen bij ons lukte het zwanger worden ook niet vanzelf en heb ik uiteindelijk een traject moeten volgen om mijn kindjes te mogen te krijgen. Toen ik eenmaal zwanger was, was mijn vader er dus niet meer en ik heb het daar ook heel erg moeilijk mee gehad. Ik heb ook een tijdje gehad dat ik twijfelde aan de zwangerschap en of ik dit wel wilde. Wat natuurlijk ook absurt was om te denken, want ik heb niet voor niks in een traject gezeten. Maar hormonen nemen snel een loopje met je en als je dan ook nog volop in de rouw zit is het helemaal dubbel op. Je hormonen versterken je emoties en laten je dingen denken en voelen die je normaal niet zou voelen of denken. Het enige wat ik je kan meegeven is probeer positief te blijven hoe moeilijk het nu ook even is. Je komt er uiteindelijk wel doorheen, al lijkt het nu even uitzichtloos. Zoek desnoods hulp van een professional, maar neem nooit overhaaste beslissingen en maak geen keuzes uit emotie. Daar kan je later alleen maar spijt van krijgen.

Gewoon volhouden. Heeft echt met de zwangerschap te maken en komt weer helemaal goed. Had ik de eerste drie maanden van m’n eerste zwangerschap ook. Is helemaal goed gekomen. Nu zwanger van de tweede en heb nooit meer die gedachten gehad. Niet opgeven hoor. Jullie hebben elkaar nodig en jullie kindje wel helemaal.

Komt door de hormonen! Ik vind m’n vriend heel erg stinken en vies. Vorige zwangerschap exact hetzelfde, na de bevalling was k direct weer helemaal gek op m en kon k bijna niet wachten tot k voldoende hersteld was

Dit stelt me zoooo gerust! Dankjewel

Dankjewel voor je fijne en uitgebreide reactie❤️. Wat een ontzettend naar gevoel he.. Ik voel exact het zelfde ook met de vraag wil ik dit eigenlijk uberhaupt nog wel na alles? Maar als ik even niet aan alle shit denk is het volmondig een ja. Ik houd me daar gewoon aan vast.

Hier hetzelfde, alleenstaand en bij mijn eerste zwangerschap moest ik ook ineens niks meer hebben van een goede vriendin. Heb geprobeerd om het niet te laten merken en pas een paar maanden na de bevalling waren die gevoelens weer weg.

Hey, misschien is er iets getriggerd waardoor je zo denk, en hormonen spelen daarbij ook een grote rol natuurlijk. Deze vrouw houdt blogs bij en heeft een cursus, wie weet is dit wat voor je. https://www.langplusgelukkig.nl/2023/12/27/laten-we-het-taboe-van-twijfel-doorbreken/

Ik heb precies dezelfde ervaring gehad! Inderdaad echt de hormonen, maak je niet te veel zorgen:)

Dit is echt herkenbaar! Ik wist van mezelf wel dat dit hormonen waren, maar voel me er toch soort van schuldig over. Fijn om te lezen dat dit in ieder geval bij jou direct na de navulling wegviel :)