Relatie op hoogspanning

Ik begrijp het niet helemaal denk ik. Je schrijft dat je man je goed helpt, voor je klaar stond na de bevalling en veel dingen regelt rondom jullie zoon. Dat klinkt alsof hij heel betrokken is en jullie een team zijn betreft jullie zoon. Klopt dat? Ik ben benieuwd hoe het dan komt dat je het gevoel hebt dat jullie totaal verschillende levens leiden? Waar gaan de discussies/irriteries over en waar word je door getriggerd? Ik herken het niet, dus misschien stel ik gekke vragen hoor, maar het klinkt voor mij op basis van deze (uiteraard beperkte) informatie wat tegenstrijdig.

Heel herkenbaar! Ik heb het na beide geboortes van mijn kinderen gehad. Ik vond het zelf ook eigenlijk heel raar dat ik het deed (achteraf). Het duurde bij de tweede gelukkig en stuk korter. Hij de eerste was ik, denk ik nu, eigenlijk gestrest van werk. Je eerste kindje is zo'n enorme verandering vond ik en ik was me voor mijn gevoel aan het voorbereiden daarop en mijn man ging maar door met zijn leven. Ik denk dat 99% hormonaal gedreven was 🤣 Ik zat gewoon in een soort bepaalde gedachtegang met alles en dan moest het op die manier en had geen ruimte in mijn hoofd om daarvan af te wijken. Probeer er echt met elkaar, als team, over te praten. Het hardop zeggen dat je een hormonale wervelwind bent heeft voor mij geholpen hahha. Het is echt enorm lastig vond ik maar nu bij de tweede lukte dat al veel beter. Maar ik heb nu nieuw werk en geen stress of prestatiedruk meer daarvan. Dat scheelt voor mij enorm met hoe ik de hele bevalling in gegaan ben en er mentaal beter uit kwam. Ik ben nu mentaal meer enorm ontevreden geweest over mezelf mezelf. Ik ben ook erg veel bloed verloren en bloedtransfusie gehad. Dat icm continu pijn aan mijn lijf door bekkenpijn al vanaf vroeg in de zwangerschap die veel langer duurde tot de dag van vandaag met allemaal nieuwe pijntjes. Ik had mijn verwachting van herstel anders voorgesteld 😅 maar het heeft erg geholpen om dat allemaal hardop uit te spreken naar mijn man want hij snapte niet waarom ik soms boos was. Ik werd ook boos op hem maar eigenlijk was ik boos op mezelf omdat mijn lichaam niet kon wat ik in mijn hoofd wilde doen. Doordat ik het uitgesproken heb, kan hij het benoemen en kan ik er wat sneller over praten dat ik om die reden chagrijnig ben. Ik krop het anders op en ben net een klein kind 😆

Hormonale wervelwind vind ik een hele goede 😂! Maar inderdaad de verandering van het eerste kind en je weg vinden in nieuw moederschap terwijl zijn leven gewoon doorgaat vind ik af en toe heel moeilijk.

Ik herken het zeker. Vooral bij de eerste was het tussen ons ook erg intens. Ik vond dat ik alles wat betreft de baby het beste wist en was hem continu aan het corrigeren. Bij de eerste heb ik een heel zware bevalling gehad met veel stress en ook stress van mijn werk. Ik voelde best veel boosheid in me en reageerde dit op hem af. We hebben uiteindelijk een gesprek gehad met een relatietherapeut en dat heeft echt geholpen. Nu met de tweede heb ik een goede bevalling gehad, weet ik veel beter hoe het is om een kindje te krijgen en te moeten verzorgen, waardoor ik veel relaxter ben. Alsnog word ik soms wel overspoeld door hormonen en nemen die het even van mij over 😂 De eerste periode, zeg 1.5 jaar met een kleintje is gewoon best pittig!

Heeel herkenbaar. Ook zeker het stuk dat hij er voor je is en veel dingen overneemt, maar toch je je irriteert. Bij mij zijn dat echt de slapenloze nachten die me opbreken en ik daardoor een kort lontje heb. Ik reageer dat op hem af, op de kleinste discussies raken me heel erg. Ik vind het zo zielig voor hem, gelukkig hebben wij het er veel over en kunnen we goed praten. Maar het is niet heul gezellig nu thuis 🙃. Bij de eerste had ik dit ook, maar daar zat dat stukje missen waar je het over hebt ook bij. Ik moest bij de eerste echt rouwen om ‘ons’. Je relatie krijgt een andere vorm, het wordt ook niet meer wat het was en dat is heeeel logisch dat je daarom rouwt. Dat wat niet meer is. Én dat kan gepaard gaan met heel veel liefde voor je nieuwe leven. Het moederschap is zo ontzettend duaal!!! Omarm elke gevoelens zou ik zeggen, dit heeft en helpt mij. Wanneer ik me boos voel dan ga ik gewoon even heel hard huilen en dan lucht dat weer op. Mijn ervaring is dat het eerste jaar gewoon ontzettend pittig is met een Bebe! Mogen we niet onderschatten. En af en toe wat extra liefs doen voor de mannen, zoals een kaartje of lekker koken en uitspreken dat je hem waardeert 🙏🏼❤️ komt goed mama!