Relatiecrisis

Hi meis wat een ontzettend nare situatie voor je! Ik heb mijn eerste zoontje ook alleen opgevoed vanaf jongs af aan en mijn grootste angst was ooit zwanger raken en dit nogmaals zo mee maken. Kan me dus helemaal voorstellen dat je je heel onzeker en verdrietig voelt over alles. Het klinkt ook alsof het tussen jullie steeds even goed gaat tot de volgende bom barst. Ik heb niet echt advies voor je maar wil je een hart onder de riem steken, denk ook vooral aan jezelf en wat jij nodig hebt om deze zwangerschap door te komen zonder teveel ruzies en escalaties; ook als dat betekend dat jullie tijdelijk niet samen wonen en vanaf jullie eigen woning de relatietherapie voortzetten. 🫶🏽sterkte!!

Dank je wel voor je lieve berichtje! Het is inderdaad dat het even goed gaat tot de volgende bom barst. We zijn er allebei zo moederloos van want er is ook genoeg liefde tussen ons. Maar dit patroon blijft steeds gebeuren. We hopen het te doorbreken met concretere afspraken maken maar of het gaat lukken…..

Wat een moeilijke situatie voor jou/jullie! Wij hebben ook zo’n periode meegemaakt aan het begin van onze relatie, vooral toen we net gingen samenwonen. We hebben toen een tijdje weer apart van elkaar gewoond en beide individueel therapie gevolgd. Mijn ervaring was dat blijven samenwonen te stressvol was ondanks afspraken. Ik sliep er niet meer van en dat was gewoon niet houdbaar. Betekent overigens niet dat jullie het ook zo moeten aanpakken. Maar als je merkt dat dezelfde cyclus zich steeds herhaalt en het jullie niet lukt om deze te doorbreken, ondanks goede afspraken etc, dan kan je denk ik beter even voor wat afstand/lucht in de relatie zorgen. Zeker als de liefde en intentie er wel is. Dat is namelijk een hele belangrijke basis, waar je samen op kunt bouwen, maar dan moet je beide niet steeds in crisismodus zitten, dan valt er weinig te bouwen… Wat jullie ook zouden kunnen overwegen, maar bespreek dit vooral met medische professionals, is het gebruik van medicatie die jullie extreme gevoelens van angst (waar vaak sprake van is bij bindings-/verlatingsangst) een beetje dempt. Op die manier lukt het misschien beter om een stevig fundament te bouwen met behulp van (relatie)therapie, waarna medicatie misschien weer kan worden afgebouwd. Vertrouwen in jezelf en elkaar opbouwen is namelijk heel moeilijk als angst overheerst. Hoe dan ook, ik weet hoe super ingewikkeld en zwaar het kan zijn. En ik gun jou en jullie heel erg dat er weer meer ontspanning mag komen. Bij ons is het helemaal goed gekomen, maar dat was voor ons allebei hard werken. En durven te kiezen voor wat je allebei nodig hebt (ruimte/therapie/medicatie). Veel sterkte! 😘

Ik heb geen advies maar wat een rot situatie voor jou, moet heel eenzaam voelen . Ik wens jou en je kleintje heeel erg veel sterkte kracht en liefde toe💜

Goed dat je deelt en je hart lucht 🤎 ik heb in het begin ook een soortgelijke situatie gehad (eerste 3/4 maanden) en ineens is er nu rust en acceptatie.. wij hebben elkaar vooral veel ruimte gegeven en zijn letterlijk 2 maanden fysiek niet bij elkaar geweest (wat hels was), maar hij had dit echt nodig voor zijn proces/ acceptatie. Nu geven we elkaar nog steeds ruimte in veel dingen (slapen bijv niet samen), want ik soms echt heel moeilijk vindt.. hij heeft vooral meer ruimte nodig dan ik, maar ik krijg er zoveel voor terug. Hij is er nu in alle opzichten (ook wanneer ik hem wel nodig zou hebben snachts), koopt babyspullen.. praat tegen de baby en is lief en zorgzaam voor mij. Denk echt dat ruimte geven voor elkaars processen hierin het belangrijkste is.. wat heb jij nodig en wat heeft hij nodig en er zo proberen samen uit te komen. En dat vraagt idd vaak veel praten… geduld… frustraties. En voor jou, probeer goed voor jezelf te blijven zorgen en je grenzen af te bakenen om goed voor jezelf en je kindje te blijven zorgen 😘 steun bij vrienden en familieleden te zoeken die je STEUNEN en niet zeggen wat je wel of niet moet doen. Luisteren. Je helpen en lief voor je zijn. Knuffel!