Relatiecrisis

Hoi lieve vrouwen, ik zit momenteel in een heftige relatiecrisis. Ik heb een kindje van 2,5 en ik ben gescheiden van zijn vader. Ons zoontje was toen 1. Ik leerde toen mijn huidige vriend kennen. Afgelopen zomer ontdekten we dat ik onverwacht zwanger ben. Onze relatie liep al vanaf de start stroef (veel liefde maar ook veel vuur en ruzie door onverwerkt trauma vanuit ons beiden). Er kunnen daardoor veel spanningen tussen ons zijn. Hij heeft bindingsangst en ik verlatingsangst. Hij durfde nooit een verdere stap te zetten en hield dat altijd tegen (samenwonen). Toen ik ontdekte dat ik zwanger was veranderde ineens alles. Een abortus voelde voor mij geen optie. Het kindje apart opvoeden in een gescheiden co-ouderschap ook niet. Ik heb dat al ervaren en weet hoe intens heftig dat is. En hoeveel effect dat heeft op mij als moeder en daarmee op mijn kindje. Dat gun ik dit kindje in m’n buik niet.. Het was dus of samen het kindje houden, of ik zou het alleen doen. Uiteindelijk koos hij: ik zeg ja op alles (samenwonen, mijn zoontje inclusief natuurlijk en hem ook z’n hart te sluiten, in relatietherapie gaan en dan over een jaar aan een kindje samen beginnen als onze situatie stabieler zou zijn). Dus dat zou een abortus betekenen. Ik kreeg voor een groot deel toen te horen wat ik al die tijd al wilde doen alleen ontbrak dit kindje wat er al was in het verhaal. Ik zei daar dus nee op. Hij dreigde mij te verliezen en koos zei toen: fuck it we gaan er gewoon voor helemaal. We zijn toen gaan samenwonen en verwelkomen dit kindje in ons leven. Met het plan in relatietherapie te gaan. Dat is 2 weken geleden voor het eerst gestart en heeft een hoop spanning losgemaakt. Ik denk onvermijdelijk maar zijn neiging bij spanning is vluchten. Dit weekend barstte het, we hebben twee nachten apart geslapen en gister elkaar weer gezien om te praten. Dat escaleerde volledig. Hij zei toen in z’n woede en radeloosheid ermee te stoppen en dit kindje apart van elkaar groot te brengen. Dat hij z’n verantwoordelijkheid niet zou ontduiken etc. Ik zei dat ik maanden terug al heb gezegd heb dat ik dat niet wil/kan en dat ik hem niet meer op z’n woord kan geloven. Eerst was het ja op alles en een nee op ons kindje, toen werd het ja op alles, en nu 3 maanden later is het nee op alles en ja tegen het kindje. We hebben uiteindelijk heel lang gepraat en geruzied gister en nu uiteindelijk besloten er toch opnieuw alles aan te doen om ervoor te gaan samen. We gaan een plan maken hoe we om moeten gaan met elkaars triggers, wat hebben we van elkaar nodig als de spanning oploopt… ergens hoop ik dat het gaat werken maar het voelt ook echt hopelijk. Het voelt nu meer als een moeten dat we nog samen zijn dan als een willen.. ik ben zo angstig en onrustig. Dit kindje groeit in mn buik en de situatie is echt vreselijk. Wat zal ons kindje hiervan meekrijgen allemaal maar ook wat voor leven ga ik verder tegemoet…. Het vertrouwen is vanuit ons beiden weg denk ik maar we voelen allebei dat we een abortus of gescheiden van elkaar ook niet willen. Ik weet niet precies wat ik wil bereiken met dit verhaal te delen, maar misschien gewoon even van me af schrijven om wat paniek te laten zakken. Ik voel me zo intens rot :( Liefs van mij