Hee,
Het is sinds een week een drama om onze dochter van 9 maanden in slaap te krijgen. Ze is doodmoe, maar elke keer als ze bijna in slaap valt begint ze weer te huilen en maakt ze zichzelf weer wakker. Het duurt elke keer ruim een uur of langer om haar in bed te krijgen.
Mijn vriend en ik hebben het idee dat ze misschien wat last heeft van verlatingsangst.
Nu is dit op de opvang ook goed te merken met het slapen. Doordat ze zo hard blijft huilen, en er op de opvang niet zoveel 1 op 1 aandacht gegeven kan worden als thuis, slaapt ze bijna niet. Dit zorgt ervoor dat ze heel huilerig wordt.
Vervolgens ben ik vorige week al 2x door de opvang gebeld of ik haar eerder op kon komen halen omdat ze bleef huilen.
Als ze 1 op 1 aandacht krijgt dan is er niks aan de hand, maar krijgt ze dat niet dan laat ze van zich horen.
Ik zit een beetje met mijn handen in het haar. Aan de ene kant wil ik er voor mijn dochtertje zijn en snap ik dat deze situatie erg belastend is voor de leidsters op het kdv, maar aan de andere kant kan ik haar moeilijk iedere keer komen ophalen. Ik zit ook met mijn werk…
Herkent iemand dit? Of heeft iemand tips?
Hee, ik heb geen directe tip maar wel herkenning.. ons zoontje van 9 maanden heeft precies dit. Bij de opvang zeiden ze dat het vanzelf weer over gaat en erbij hoort maar wij zitten soms ook met de handen in het haar…
Hi mama. Ik begrijp je dilemma helemaal! En daarom vind ik dat we als ouders eens samen in protest moeten tegen de huidige verlof duur. In de Noordse landen krijgen ze vaak tot 2/3 jaar verlof, omdat ze in zien dat baby’s hun mama’s gewoon hard nodig hebben zo jong 🥺
Hier ook heel herkenbaar.. onze kleine gaat niet naar de opvang maar oma en wij zelf zijn ook echt heel lang bezig met hem in slaap krijgen. Waar het net zo goed ging met zelf laten slapen ben ik nu weer bij af met hem wiegen..