Hi lieve allemaal, ik voel me een enorme klager maar ik ben een beetje ten einde raad. Ik ben nu bijna 16 weken zwanger, mama van mijn zoontje van 2,5 en sinds hij een jaar is gescheiden van zijn vader. Het kindje dat nu in mijn buik groeit is onverwacht, mijn nieuwe vriend en ik woonden nog niet samen en sindsdien is er veel gebeurd en veranderd. Naast dat we zijn gaan samenwonen en ineens een kindje verwachten, gebeurt er ook hormonaal veel met mijn, verandert mijn lichaam natuurlijk en komen er allemaal oude angsten en pijnen omhoog. Ik vind het moeilijk hierover te praten met anderen, ga naar een therapeut 1x per week om dat te doen, maar merk dat het leven mij op dit moment echt even zwaar valt. Ik ben erg moe, vaak somber, negatief, kan niet genieten van dingen en ook niet van de zwangerschap, voel me ontzettend schuldig naar ons babytje, mijn zoontje, zijn vader. mijn vriend, vriendinnen, etc. Ik heb het gevoel overal tekort te schieten en tot last te zijn. Ik ken deze patronen wel van mezelf, maar dit was alweer lang geleden dat het zo speelde. Ik merk dat ik schrik van de heftigheid van alles wat ik nu voel en dat mijn gedachten steeds negatiever worden. Ik slaap erg slecht daardoor, vaak ook nare/enge dromen, en weet me even geen raad merk ik. Zijn er vrouwen die dit herkennen of eerder hebben meegemaakt en misschien tips voor mij hebben? Of mij gewoon een hart onder de riem kunnen steken? Ik voel me zo diep eenzaam en alleen :( En ben bang dat mijn kindje in mijn buik hieronder lijdt. Hoe moet dat straks als ik twee kindjes heb? Als ik het nu al zo zwaar heb met 1 kindje? Ik verlies het vertrouwen en hoop misschien met dit bericht en een aantal reacties wat nieuwe kracht te vinden.
Voor degene die het herkennen stuur ik in ieder geval veel liefde en kracht jullie kant op.
Veel liefs van mij