Veranderingen in relatie tijdens zwangerschap

Helaas heel herkenbaar! Wij woonden ook nog niet samen en de zwangerschap was ongepland. Weet niet hoe jou situatie daarin verder is. Helaas is onze relatie is deze prille zwangerschap al gestrand... ik hoop dat het bij jou beter afloopt!

Dankjewel voor je reactie en wat verdrietig om te lezen dat je relatie is gestrand! Hoeveel weken ben je nu zwanger? Ik heb een relatie van ruim 12 jaar, dus je zou zeggen dat we wel tegen wat zijn opgewassen.. maar dit is echt geen leuke periode helaas.

Helaas is de situatie niet anders.. maar verdrietig voor die kleine is het zeker. Ik ben nu 9+4. De dingen die jij noemt, alles een discussie werd is heel herkenbaar. Ik hoorde dat dit ook bij vriendinnen was! Met ruim 12 jaar gaan jullie het wel redden. Hoeveel weken ben jij? Het eerste trimester is zo voorbij,, en dan zal alles beter moeten zijn zeggen ze!

Ik denk het ook wel hoor, maar ik zie wel een kant van hem die ik niet graag zie en ook niet had verwacht. Ik ben 6+6. Volgende week de eerste echo. Hopelijk is het de spanning van de echo die voor de frictie tussen ons zorgt en kunnen we daarna ook een beetje genieten.

Ik hoop het ook voor je!!

Heel herkenbaar. Ik ben nu zwanger van de tweede, volgens mijn idee geen last van zwangerschapsymptomen behalve mijn stemmingswisselingen. Er hoeft maar iets te gebeuren en ik ‘mopper’ volgens hem teveel. Ik laat hem niet ‘vrij’ en ik kan in zijn ogen niks goed doen. Ik weet natuurlijk dat mijn hormonen dit aandikken maar echt een leuke relatie heb ik op dit moment niet. We bespreken het wel, gaat dan eventjes weer goed tot het volgende breekpunt… dat ik bijvoorbeeld niet voldoende groente eet. Ik kan er ook wel weer om lachen dat hij zich zo druk maakt om van alles want hij bedoelt het goed… maar het werkt ook echt gigantisch op mijn zenuwen. Maak het vooral bespreekbaar! Blijf open naar elkaar toe want een kind kan en gaat je relatie testen… de eerste hebben we doorstaan dus dit komt ook goed 🙏

Ah, goed om deze topic te openen inderdaad. Ik irriteer me gewoon zelf veel meer aan mijn partner. Hoe hij eet, hoe hij drinkt.. Maar dit is ons derde kindje dus inmiddels kunnen we er beide om lachen en ben ik realistisch; ja ik irriteer me en dat mag er zijn, maar ik weet ook dat dit de hormonen zijn en weer voorbij gaat. En in films zie je vaak de overbezorgde liefdevolle man als hun vrouw zwanger is. Zo is de mijne niet dus dat geromantiseerde beeld heb ik inmiddels laten varen. Hoewel het hij deze derde wel meer is als bij de andere)

Hier is het ook pittig zo in het begin. Wij zitten op de camping met onze drammende peuter en zijn puber. Hij klaagt steen en been dat hij niet tot rust komt en ik ben alleen maar heel erg moe en snel geïrriteerd. Ook ben ik heel snel duizelig en krijg ik hartkloppingen en dat vind hij soms ook vervelend.

Hallo lieve allemaal, Ach ja wat hebben onze mannen het toch maar zwaar he? Heel herkenbaar allemaal. Bij onze 1e hebben we de zwangerschapscursus van "mankind" gekocht en hier hebben we samen erg om moeten lachen. Dat zorgde met momenten voor wat lucht. Misschien een leuke tip om samen te kijken. Verder helpt het mij altijd om genoeg dingen voor mezelf te doen en te accepteren dat we de zwangerschap anders ervaren en dat dat ok is. Zorg maar goed voor jezelf en je kleine spruit, die mannen volgen vanzelf wel uiteindelijk!

Super bedankt voor jullie fijne berichtjes allemaal. Ergens geeft het me een geruststellend gevoel dat het blijkbaar niet overal een roze wolk is. De duizeligheid herken ik ook. In combinatie met een wat lage bloeddruk. Dit maakt me soms onzeker over mijn eigen lichaam waardoor ik wat rustiger ben dan normaal. Ook weer een irritatiebron voor mijn partner… pfff haha Bedankt voor de tips! Ik ga me inderdaad lekker focussen op mezelf en de kleine schat in mijn buik. 🥰

Ik herken dit van mijn eerste zwangerschap. Merkte ook dat hij bang was om vader te worden en de eerste maanden waren ook zwaar voor onze relatie. Ik heb een pittige zwangerschap gehad en een keizersnede dus qua herstel was dit zwaar en hij gaf ook aan dat mannen ook veel support moeten krijgen omdat dit voor hun ook heel zwaar is. Snap ik wel maar als ik het mag vergelijken vond ik hem wat overdrijven 😂 eenmaal onze dochter geboren was, is onze relatie helemaal weer open gebloeid. Nu ben ik opnieuw zwanger en het gaat eigenlijk heel goed omdat we weten wat er gaat komen.

Ik herken het ook. Mijn man heeft nu al een paar weken de mannengriep te pakken en is de hele tijd ‘ook zo misselijk en moe’🙄 Hij vroeg zelfs of ik zeker wist dat ik geen buikgriep had want hij voelde zich ook helemaaaal niet lekker.. Door de misselijkheid en moeheid kan ik ook een stuk minder doen in het huishouden dan voorheen, en daar geeft hij me ook steeds een schuldgevoel over. Irritant

Lastig hoor! Voor mannen is het natuurlijk ook een grote verandering en het is niet gek dat ze daaraan moeten wennen. Maar je mag denk ik wel van hem verwachten dat hij daar ook zelf verantwoordelijkheid voor neemt (en niet afreageert bijvoorbeeld). Bij ons helpt het om soms even rustig samen te zitten en te praten over wat er gebeurt en waar dat vandaan komt. Echt naar hem luisteren, maar ook van hem vragen dat hij echt naar jou luistert. Je mag ook gerust aangeven wat je niet leuk vindt en wat dat met jou doet. Dat is heel gezond. Bij ons helpen dit soort open gesprekken om weer verbinding te vinden…al is het soms echt oefenen en volhouden. ;-)

In onze relatie ben ik momenteel wel meer het probleem, ik heb het gevoel dat ik meer van elke mug een olifant aan het maken ben. Ik kan dan ook echt doordrammen over iets gewoon om te discussiëren. Herinner me dat ook van mijn vorige zwangerschap. Gelukkig is mijn man een begripvol mens en laat hij het passeren. Of toch, dat hoop ik 🙈

Topic gesloten op verzoek van TS