Wens voor een tweede kind

Hier is de wens voor een tweede bij mij groter dan bij mijn man. Hij vindt het nog heel erg veel en weet niet of hij nog een tweede zou willen. Hij is bang ons samen dan kwijt raken. Ik zie het zelf meer als iets wat tijdelijk is, de tropenjaren. En zie dan ook wel verder dan het begin en dat vindt hij nog moeilijk. Vind het voor m’n dochter ook heel belangrijk dat zij iemand heeft zoals ik mijn zus had, al weet ik dat een goede band niet gegarandeerd is.. Zou zelf over een paar maanden al graag weer beginnen, dan zit je niet weer in de (eerste) piek als je net uit die van de eerste bent. Maar ik weet van vrienden dat het soms even tijd nodig heeft om een nieuwe situatie te wennen voor mensen open kunnen staan voor een tweede. Ik merk dat ik er zelf ook dagelijks aan denk, maar ik probeer het los te laten en in het moment te leven omdat ik anders erg ga piekeren.

Mijn man is enig kind en hij vond dit heerlijk, zegt hij zelf. Hij weet niet beter dan dat hij alle tijd en aandacht van zijn ouders kreeg en heeft geen broertje of zusje gemist. Hij had wel voldoende vriendjes en vriendinnetjes waar hij, toen hij jong was, mee kon spelen. Ik heb zelf een oudere broer, maar ik kan niet zeggen dat dat nou echt heeft betekend dat ik een maatje voor het leven heb. Onze band was (en is) heel erg lastig, al van jongs af aan. Het betekent dus niet automatisch dat het elkaars steun en toeverlaat worden, als je twee kinderen hebt - al weet ik dat er ook echt broers/zussen zijn die enorm van elkaar houden; en dat is prachtig! Ik heb alleen anders meegemaakt, helaas.

Ik vond het heerlijk in m’n eentje. Zag zowel hoe het leuk kon zijn bij andere om wel broertjes/zusjes te hebben als hoe vervelend het kon zijn (broertjes/zusjes die echt elke dag ruziemaakten). Nu ik ouder ben, vind ik het wel jammer dat ik, buiten mijn moeder om, niemand heb die mijn jeugd heeft beleefd. Maar ik moet ook zeggen: nu zie ik weer mensen die het heel goed, maar ook neutraal of echt slecht kunnen vinden met een broer/zus. Je moet maar net geluk hebben met zo’n fijne, hechte band natuurlijk.

Ik heb het nooit erg gevonden om enig kind te zijn. Nu ik zelf kinderen heb en inmiddels de 30 heb aangetikt had ik eigenlijk wel graag een broer of zus willen hebben. Maar dan wel eentje die er onvoorwaardelijk voor je is, en dat is geen gegeven met broers of zussen (zie ik in m'n omgeving). Dusja vind het jammer, maar zoek het wel bij vrienden of neven/nichten.

Ik had een broertje. Ik vond het vroeger heel fijn om samen te zijn, maar ik weet natuurlijk ook niet hoe het alleen was. Onze band heeft nu nogal wat ups en downs. Dus ik weet niet hoe het is om later ook nog heel hecht te zijn. Inmiddels heb ik zelf 3 meiden en als ik zie hoeveel ze nu met elkaar bezig zijn, hebben ze op dit moment in elk geval een hele fijne band. Tuurlijk hebben ze ook onenigheid, maar ze zijn zo lief met elkaar. Ik hoop dat dit zo blijft natuurlijk, maar iedereen verandert als hij/zij ouder wordt dus de garantie heb je nooit. Ze zijn nu in elk geval nooit alleen ❤️

Ik heb een zusje, we verschillen 5 jaar. Vooral toen ik puberde en zij nog echt een kind was, maakten we veel ruzie. Te veel andere fase van het leven. Toen ik uit huis ging, groeiden we enorm naar elkaar toe. Zij ontvlucht onze ouders soms bij mij en ik vind het fijn dat ze zich zo op haar gemak voelt bij mij en mn vriend. Daarnaast vind ik het fijn om met haar bijvoorbeeld weer over onze ouders/situatie te kunnen praten. Zeker als er zorgen zijn over een ouder, is het fijn dat je er niet alleen voor staat. En ze is de liefste tante voor ons zoontje! We verschillen qua interesses, persoonlijkheid etc enorm en zouden nooit elkaars vriendinnen zijn als we geen zussen waren. Maar juist de onvoorwaardelijke acceptatie van die verschillen maakt de band heel fijn.

Yes! Hier geen mitsen en maren: vond het heerlijk om op te groeien als enigs kind en mijn zoontje zal ook enigs kind blijven. Heb me vroeger echt onderdeel gevoeld van een drie eenheid met mijn ouders. Ze namen me ook vaak mee naar dingen, waar je met meer kinderen misschien een oppas zou regelen. Wel hadden we honden en katten, en ik had vaak vriendjes te spelen of ging naar hen. Ook met vakanties. Dus hoewel ik enigs kind was, heb ik me in mn jeugd nooit alleen gevoeld. Beantwoordt dit je vraag een beetje?

Oh en saai, nee. Ik bedacht van alles om te doen. Er is in zo’n gezin denk ik wel meer rust. Ben nog steeds goed met mezelf en op mezelf trouwens, dat leer je wel. Maar gelukkig ook heel rijk bedeeld qua vrienden.

Ik was 14 jaar alleen toen mijn zusje kwam en vond het echt vreselijk dat ze kwam .. nu zou ik haar niet meer kunnen missen maar 14 jaar alleen geweest en vond het echt heerlijk, heb echt niks gemist had genoeg vrienden om mee te spelen en vermaakte me ook prima alleen !

Ook opgegroeid als enigst kind/ deels. Mijn vader kreeg een nieuw gezin incl half broertje was leuk om ff mee te spelen. Maar ook stom want ik kreeg altijd de schuld van iets. Thuis alleen rijk en wereld en enorme fantasie voor mijzelf. Pas rond puberteit merkte ik dat ik heel blij werd van contact met m’n nicht en neefje de herkenning in uiterlijk gedrag interesses. Zij zijn uitgegroeid tot m’n broer en zus. M’n eigen broertje begint een beetje te kome maar voelt meer als een neefje. Verder zelf wel altijd geroepen dat ik twee kids wilde. Want ik vond de zorg zwaarte voor m’n ouder wordende alleenstaande moeder en de hyperfocus van mn moeder op mij altijd lastig. Nu ben ik gezegend met een tweeling dus mijn wens voor twee kids is uitgekomen im done

Misschien helpt tijd… Je baby heeft net een beetje ritme, je kent je baby nu meer en er komt nog zoveel moois aan. Mannen moeten toch ook altijd heel erg wennen aan de nieuwe situatie/het zorgen voor. Misschien dat als het weer allemaal nog wat makkelijker is over 1.5/2 jaar bijvoorbeeld dat hij er weer voor open staat. ❤️

Ik heb een fantastische zus! Ik zou haar voor geen goud willen missen. Ik heb inmiddels zelf 3 kindjes, 2 meiden van 5 en bijna 3 en een zoontje van 9 maanden. Als ik zie hoe leuk mijn meiden met elkaar kunnen spelen, zou ik dit ook nooit willen missen. En tuurlijk, het zijn ook af en toe kattenkopjes naar elkaar, maar dat hadden mijn zus en ik ook. Ze zijn allebei ook super lief voor hun kleine broertje. Ik ben wel een voorstander van meerdere kindjes (als je natuurlijk de mogelijkheid hebt!!)

Ik ben enigskind en nooit broertjes of zusjes gemist. De band met mijn ouders is fantastisch. Ik woonde wek in dorp met veel kinderen, mijn ouders waren makkelijk en ik ben zelf ook sociaal en stapte op andere kinderen af.

Ik ben opgegroeid als enigkind en mijn eigen moeder ook. Ik heb er nooit moeite mee gehad als kind en mijn moeder ook niet. Ik mis nu soms wel wat meer familie, het is echt een klein clubje zo. Zeker nu er nog weinig contact is met een deel van mijn vaders kant en ook met de vader van mijn man verloopt het erg stroef. Mijn moeder vindt het vaak lastig dat alle regelzaken nu op haar alleen neerkomen nu haar ouders hoogbejaard zijn. Ik heb dus zelf nu wel de wens voor minstens twee kindjes, maar op langere termijn. Nu moet ik er echt nog niet aan denken. Maar zelfs als je meer dan 1 kind hebt geeft dat natuurlijk geen garantie dat dezelfde dingen niet kunnen spelen. Zat families waar kinderen niet met elkaar overweg kunnen of eentje gaat heel ver weg wonen en alles komt op degene die dichtbij woont neer oid. Mijn ouders hebben getwijfeld over een tweede kind, niet omdat ze zelf de wens hadden maar voor mij. Dit heeft ze toen met de huisarts besproken en die benadrukte dat je het echt niet voor je kind moet doen maar voor jezelf. Ik ben zelf als kind en tiener enorm veel ziek geweest. Dan was het wel fijn dat mijn ouders hun aandacht niet hoefden te verdelen. Ik heb sowieso tijd voor mezelf nodig om op te kunnen laden en daar was alle ruimte voor. Ik denk ook dat mijn ouders er geen leukere ouders van geworden waren als ze het drukker hadden gehad 😅

Mijn schoonzus is ook enig kind en die vond het helemaal prima! Zij en mijn broer hebben nu zelf ook maar een kind (en daar blijft het bij) en dat speelt daar zeker ook in mee.

Zowel mijn moeder als schoonzus zijn enigste kind, die wilde om die reden nooit maar 1 kind, hebben dat beide als zeer onprettig ervaren. Ik heb zelf ook en broer als erg leuk en gezellig ervaren, dus vandaar onze wens voor 2 kindjes

Ja begrijpelijk. Hopelijk groeit de wens ook bij je man.

Dankje voor het delen. En ook fijn om te horen dat je man het prima vond.

Dankje voor het lezen van je ervaring

Ja begrijpelijk