Zorgen zwangerschap

Hoi allemaal, Ik wil graag even van mezelf afschrijven… Ik ben momenteel 18 weken zwanger van een zoontje. Dit is de tweede zwangerschap. Ik heb een dochter van nu 2,5 jaar oud. Als de baby geboren wordt, is ze 3 jaar. Mijn eerste zwangerschap was één grote roze wolk. Ik voelde me intens gelukkig. De kinderwens was groot, ik wilde altijd al moeder worden. Ik genoot van alles wat bij de zwangerschap kwam kijken. Ook van mijn lijf, een groeiend buikje. Een soort trots, euforisch gevoel. Nog steeds ben ik gek op mijn dochter. Hoewel het soms ook pittig is om weinig tijd voor mezelf te hebben, geniet ik grotendeels enorm van het ouderschap. In de zomer kwamen we voor de keuze te staan of we voor een tweede wilden gaan. We hadden allebei een lichte twijfel of we eraan toe waren, maar in gesprek met elkaar bleek dit vooral over het eerste jaar / anderhalf jaar te gaan wat we erg pittig vinden. Te bedenken dat dit maar zo’n korte periode is over een mensenleven en we uiteindelijk een gezin van 4 voor ons zien, besloten we ervoor te gaan. Dat ging heel snel. Het was direct raak. We waren allebei blij, maar ons overviel ook een soort overweldigend gevoel van: oh wow, het is nu al zover, even schakelen. Natuurlijk houd je daar rekening mee, maar het was zo tegen de verwachting in en omdat we echt nét de keuze hadden gemaakt om voor een tweede te gaan en we nog aan het idee moesten wennen, was het schakelen. Daarnaast overviel me ook een benauwd gevoel van: “wow, kan ik dit wel?!”. Ik herinner me dat ik dit bij de eerste ook had. Het is natuurlijk een hele verantwoordelijkheid, een kind. En gezien ik van nature best onzeker over mezelf ben, twijfelde ik toen ook of ik het allemaal wel zou kunnen. Al vrij snel verdween dit gevoel bij de eerste zwangerschap, omdat ik me zó goed voelde en echt op een roze wolk zat. Nu bij de tweede is dit gevoel niet weggegaan. Tot 16 weken heb ik me heel ziek gevoeld. Ik had last van extreme vermoeidheid en misselijkheid, ik heb praktisch 9 weken op bed gelegen omdat ik geen prikkels, licht kon verdragen, geen energie had en zo misselijk was. Dit maakte dat ik totaal niet op een roze wolk zat. Ik vond het zwaar en alles behalve leuk. Ik kon mijn dochter niet om me heen hebben, begon me somber te voelen omdat ik zo geïsoleerd raakte en kon totaal niet van de zwangerschap genieten. Sinds een paar weken kan ik eindelijk weer dingen oppakken. Ik heb weer wat energie en de misselijkheid is weg. Ik heb gisteren voor het eerst mijn vriendinnen weer gezien. 1 vriendin had haar 5 maanden oude zoontje bij zich. Toen ik hem zag en vasthield, schrok ik van mijn eigen reactie. Ik voelde totaal geen kriebels en zelfs eerder een soort weerstand. Een soort gevoel van: “pfff, heb ik dit straks ook, daar heb ik helemaal geen zin in”. Ik schrok hier heel erg van. Het heeft me aan alles doen twijfelen. Wil ik wel een tweede kind? Ik voel ook weinig binding met mijn kindje tot nu toe. Het beangstigt me. Gedachten gaan door me hoofd, als: Is het de vermoeidheid waardoor ik nu zo denk, of wil ik eigenlijk helemaal geen kindje meer? Ik was benieuwd of iemand dit herkent van zijn zwangerschappen? Ergens hoop ik dat het allemaal met mijn klachten / hormonen te maken heeft en dat dit als sneeuw voor de zon verdwijnt als de baby geboren wordt (of hopelijk al eerder als de klachten verder verminderen), maar ik maak me er ook zorgen om dat het blijvend is. Ik voel me schuldig naar de baby. Wat hiermee te doen? ☹️