Zwanger en relatieproblemen 🫥

Het klinkt alsof jullie in een disfunctionele relatie zijn komen te zitten waarin jullie beiden lijnrecht tegenover elkaar zijn komen te staan. Niet goed voor hem, niet goed voor jou en al helemaal niet voor dat kleintje in je buik. Wellicht kan je eens bij je psycholoog aankaarten om een relatie signaleringsplan te maken met elkaar (jouw partner moet hierbij zijn). Hierin kan je met elkaar bepalen wat voor ieder afzonderlijk triggers zijn op bepaald gedrag van elkaar en hoe je wenst dat hiermee om gegaan wordt door de ander en andersom. Je kan afspraken maken en elkaar dan aanspreken op je volwassen kant. Disfunctionele reactie naar elkaar toe zijn toch vaak een eerste teken van machteloosheid, ongehoord voelen of niet begrepen voelen wat je vaak rechtstreeks brengt naar je copingstrategie die je vroeger gebruikte. Wens jullie vooral veel sterkte en wijsheid toe. Ik ken jullie voorgeschiedenis natuurlijk niet. Dus dit is slechts een voorstel gebaseerd op mijn ervaringen met anderen en jouw informatie. Dat setje hormonen in je systeem zal niet echt bijdragen gok ik zo ;).

Wat een lastige situatie! En moedig dat je het deelt. En ook knap dat je het in deze situatie nog lukt om genuanceerd te zijn: je eigen aandeel zien, maar ook zijn aandeel zien, en je verantwoordelijk voelen voor het leven dat in jou groeit. Sommige dingen die je benoemt herken ik van mijn eigen relatie. Mijn vriend en ik hebben allebei hard moeten werken voor onze relatie en dat is van tijd tot tijd nog steeds zo. We hebben allebei professionele hulp gehad, die ons heeft geholpen om inzicht te krijgen in waar we vandaan komen en hoe dat onszelf maar ook onze relatiedynamiek beïnvloedt. Toen ik net zwanger was, leken de dingen die we onder controle dachten te hebben opeens weer heftiger te worden. En dat is ook niet zo gek: samen een kindje verwachten is iets groots voor allebei. Dat maakt onzeker, al helemaal als je het soms (heel) moeilijk hebt met elkaar. Kan je elkaar vertrouwen? Willen we dit wel echt? Kunnen we het kindje wel bieden wat het nodig heeft? Heftige emoties en heftige ruzies hoeven niet te betekenen dat een relatie niet goed zit of goed kan komen, is mijn ervaring. Vaak word je op die momenten allebei geraakt in een eigen trauma, wat diepe angsten en overlevingsgedrag veroorzaakt. Maar, er zijn wel grenzen. Al helemaal als er een kindje op komst is. Maar ook zonder kindje op komst. Puur omdat eigenwaarde de basis moet zijn. Wij hebben altijd gezegd dat we niet ten koste van alles onze relatie in stand wilden houden (een realisatie die extra belangrijk is als er verlatingsangst in het spel is). Je moet allebei voor jezelf kiezen óf je de relatie nog wil én onder welke voorwaarden. En it takes two to tango. Er zijn zoveel mannen die zeggen dat ze zelf geen professionele hulp nodig/willen hebben. Maar dat is bullshit (of eigenlijk angst ;-)) en ik heb dat van mijn vriend niet geaccepteerd. Hij mocht kiezen: in therapie of stoppen met de relatie. Hij heeft voor het eerste gekozen en ziet dat nu als de beste keuze van zijn leven. Lang verhaal kort: wat ons heeft geholpen is allebei verantwoordelijkheid nemen voor onszelf en het herstel van onze eigen trauma’s, en super eerlijk zijn tegen elkaar over of je er nog voor wilt gaan. Want het is in óf out. Beide “in”? Dan kan je samen enorm groeien en ontwikkelen… Succes ❤️

Bedankt voor jullie reacties. Ik heb hier echt wat aan gehad. Vooral het stukje eigenwaarde en voor jezelf op te komen. Die ruimte nemen. Veel gebeurd de afgelopen dagen maar gelukkig zitten we nog steeds ‘in’. Niet de makkelijkste weg, wel de meest hoopvolle. Daarnaast ook veel opgezocht over disfunctionele relaties en ook daar is mij veel duidelijk geworden. Ik ga inderdaad naar een systeemtherapeut die mee kan kijken. Relatietherapie of iets van hulp waar 2 voor nodig zijn gaat hem bij mij helaas niet worden. Daar zit teveel angst en een te groot masker in de weg en is veel stappen te ver. De hormonen dragen niet bij. De spanning tijdens zo’n proces is niet bevorderlijk voor tijdens een zwangerschap. Maar ik besef dat ik niet langer kan wachten, dus het is niet anders. Ik was niet gelukkig op de manier waarop het tot nu toe is gegaan. Ook niet als ik nog een dag langer zo door zou gaan terwijl ik me er bewust van ben. De nieuwe manier is nog niet uitgestippeld, maar dat gaat gebeuren. Helaas heeft de spanning die daar bij komt waarschijnlijk effect op mijn gezondheid, ik heb vergrote kans op aanvallen wanneer er te veel spanning is. Maar kan het niet daardoor maat bij het oude laten.. pff wat js het leven soms ingewikkeld.

Wat ben je dapper 😘 en krachtig 💪🏻 Hoe het ook loopt en wat het pad ook wordt, je mag heel erg trots zijn op jezelf ❤️

Hier een beetje een zelfde situatie. Bij ons liep het ook hoog op en uiteindelijk na een lang gesprek besloten om individueel aan de slag te gaan maar ook om samen in therapie gaan. Zoals iemand als zei, it takes two to tango en het kan niet alleen maar aan jou liggen. Daar moet je echt voor oppassen. Je bent wie je bent en je kunt natuurlijk groeien in dingen maar dat betekend niet dat je je volledig moet aanpassen aan iemand anders z’n behoefte. Maar ik denk dat je dat zelf goed weet ook :) Ook bij ons kwam er een onverwachte /ongeplande zwangerschap bij wat bij mij veel emoties en vragen op riep. Eigenlijk precies zoals jij omschrijft. We proberen er alles aan te doen om er samen uit te komen voor ons beide maar natuurlijk ook voor die kleine. Bedankt dat je het wilde delen! Voor mij is het ‘fijn’ ook om te weten dat er meer koppels zijn die zoiets door maken. Het is zo moeilijk soms. En zeker met al die hormonen door je lijf wat de mannen denk ik toch nooit helemaal zullen begrijpen, wat voor impact dat heeft. Ook heel fijn om te lezen dat relaties er echt beter van geworden zijn :) dat motiveert!