Zwanger en relatieproblemen 🫥

Zitten er meer mensen in deze situatie? Ik loop al jaren bij verschillende psychologen en het leek met mij eigenlijk wel goed te gaan. Veel inzichten, uiteindelijk nieuw gedrag gaan uitproberen. Dat is moeilijk maar gaat overal behalve thuis steeds beter. Maar ben er nog niet. Sinds ik er ongeveer 8 weken geleden achter kwam zwanger te zijn, zijn er een aantal dingen gebeurd die mij erg tegen zijn gevallen en blijkbaar geldt dat voor hem andersom net zo. We hebben geen gelijkwaardige relatie omdat ik steeds als patient wordt gezien en ook nog als de zwakkere qua ontwikkeling en psyche. Dit heeft deels ook met achtergrond en opvoeding te maken, mezelf tegengekomen en ben ik dus keihard mee aan de slag. Sinds een paar week geleden, voelde ik mij verraden in mijn relatie. Goeie timing wanneer je er net achter komt zwanger te zijn. Ik kon er nog niet echt van genieten samen met het feit dat ik erg last heb van kwaaltjes. Ik bleef goede hoop houden en me aanpassen om ons gezin. Te redden, maar voelde me nog steeds minderwaardig, onaantrekkelijk en verraden. Gisteren is om iets kleins de bom ontploft waarbij we beiden allerlei lelijke dingen hebben gezegd. Sinds gister voelt hij het ook alsof we een leugen in stand hebben gehouden. Het is dat ik nog niet op straat sta, ik heb ergens vertrouwen in dat het goed afloopt , maar zie geen manier. Niet zolang er geen zicht is op gelijkwaardigheid. Ik ben de enige die wat moet veranderen volgens hem. Klinkt ook ergens wel wat narcistisch. Ik heb vast wel meer te doen op dat vlak, dat geeft hem geen enkele reden te dreigen mij het leven zuur te maken en mij een advocate sturen voor de voogdij over ons kind. Hulp wil hij niet. Ik voel mij klem, misselijk en weet niet hoe ik hiermee om moet gaan. Ik wil veranderen en mezelf ontwikkelen in dingen, maar heb het gevoel dat wij nooit op een gelijkwaardig niveau zullen komen waarin genoeg respect is voor elkaar. Ik voel mijzelf niet gerespecteerd door alles wat er is gezegd, en bij hem is de boosheid en frustratie zo opgelopen dat er maar iets hoeft tegen te vallen en daar gaan we weer. We willen beide niet uit elkaar, maar staan lijnrecht tegenover elkaar en zijn tegenpolen in alle opzichten. Nu groeit er leven in mij. Ik wil vechten maar ben tegelijkertijd op. Tips of soortgelijke ervaringen zijn welkom.