Lichte paniek

Precies hetzelfde hier. Vind het zo sneu voor hem dat hij niet meer volledig onze aandacht zal krijgen. Was zelf ook de oudste thuis en vond dit toen echt niet leuk. En ook het stukje, hoe kan ik net zoveel houden van dit kindje als van mijn zoontje? Heb gehoord dat je hart alleen maar groter wordt als de tweede er is. Laten we het hopen 🥹

Hoi! Ik heb precies hetzelfde. Ik ben ook zwanger van ons tweede kindje. Ons eerste kindje wordt volgende maand 2 jaar! En het eerste jaar heb ik gekampt met een postnatale depressie/angst/paniek. Ik voel mij nu weer helemaal goed en gelukkig sinds een half jaar. Ik kwam er maandag achter dat ik zwanger was (na niet echt heel bewust bezig met zwanger raken). Dus heel blij verrast, maar ook bang hoe het gaat zijn. Mijn dochter slaapt nog steeds niet altijd door: 2/7 nachten.. mijn omgeving zei ook vaak (familie en vrienden), ja je stopt hier wel bij toch na alles wat er is gebeurt.. dus ik ben bang om het te vertellen. We hebben het mijn ouders gisteren wel verteld en ze zijn blij, en wij zijn uiteraard zelf ook heel blij. Ben gewoon benieuwd hoe alles gaat lopen. Ook fysiek voor mij, heb hele erge rugklachten, en als ik met mijn dochter ben, ga ik liggen als zij gaat slapen. Zometeen heb ik dus geen rust meer met 2 kindjes. Maar we hebben veel hulp om ons heen!

Wat een heftig verhaal! En ook heftig dat de nachten nog niet altijd goed gaan.. dat maakt het ook niet makkelijker. Ik herken me heel erg in je verhaal, ik heb ook rugklachten en lig ook vaak als mijn zoon slaapt. Hoe moet ik dat nou straks gaan doen? Mijn eerste bevalling was een horror bevalling, ik heb 2 maanden geleden EMDR afgerond, en nu dit.. heel blij en dankbaar maar ook echt wel paniek..

Ja zo voel ik dit ook! Heel blij en dankbaar maar inderdaad, kan je dit nog eens voelen en hoe gaat het voor hem zijn? Hij is nog zo klein en heeft ons nodig..🥺

Ja spannend he! Ik heb ook een half jaar lang therapie gevolgd, oa ook EMDR. En voor mijn rug osteopaat, accupunctuur, fysio, ergo.. zelfs mri scans, maar daar kwam niets uit. Ga je zometeen ook uit "voorzorg" praten met praktijkondersteuner etc ?

Ik heb precies hetzelfde, we hebben een zoontje van anderhalf duurde na mn miskraam best lang voordat ik weer zwanger was, en nu de eerste raak. Merk toch dat ik minder enthousiast ben dan de eerste keer. Voel me daardoor een soort wel schuldig ofzo. We wouden graag nog een 2e kindje maar haf niet bedacht dat het zo snel zou gaan.

Dit gevoel had ik ook heel sterk toen ik zwanger was van de 2e (nu zwanger van de 4e alweer).. en ook vlak na de bevalling. Je bent zo gewend dat je alle aandacht aan je 1e kunt geven en zo op elkaar ingespeeld dat het voelt alsof je hem te kort doet. Uiteindelijk is dit gevoel gesleten en zijn we helemaal gewend aan de tijd delen met elkaar en vind je er een weg ik om ze allebei 1 op 1 tijd te geven. Ik doe bijvoorbeeld vaak spelletjes met mijn zoontje als de jongste 2 op bed liggen. Zo heb je toch nog die momenten samen.

Hoi roos, ik heb gisteren nog de oogballen uit mijn hoofd gejankt omdat ik me schuldig voel tegenover onze dochter. Ook dat het gezin dan misschien " verstoord" wordt. Ik denk dat dit normaal is. Je weet dat een kindje je leven overhoop gooit en wat doet een 2e dan met je gezinsleven? Anderzijds denk ik dat het zon mooie toevoeging is ook voor Maeve (onze dochter)