Acceptatie leven met een kind

Ik weet niet zo goed hoe ik dit moet uitleggen maar hopelijk snappen jullie het. Ik ben heel blij met onze dochter en hou intens veel van haar. Alleen lijkt het alsof ik het leven met een kind soms niet ‘accepteer’ en weerstand voel. eigenlijk alleen wanneer het om slapen gaat. Ze heeft nu bijv een fase waarin ze s ochtends veel vroeger wakker is. Uiteraard zal het een reden hebben (ze is verkouden en hoest zich wakker), maar ik merk dat het onrust bij me oplevert. Het niet kunnen uitslapen, elke dag die vroeg begint, soms gebroken nachten. I know: het hoort erbij, maar het zorgt soms voor spanning bij mezelf. Het leven van vroeger, zonder kind, is klaar. De behoefte aan rust en slaap is er, maar kan er (voorlopig) niet zijn vanwege een kindje. En nogmaals, ik zou niet anders willen, maar weerstand voelen vind ik ook lastig. Hopelijk herkenbaar en tips :)