Angsten weede kindje

Beste Saffira, begrijpelijk dat je zo je twijfels/angsten hebt. Maar nu ben ik ook wel heel benieuwd naar je 'pro's (de voordelen/je beweegredenen)' voor een tweede kindje? 😊 Zouden jullie je ook als een compleet gezin zien als jullie ervoor kiezen niet voor een tweede te gaan? Groetjes, Vera

Ervaring heb ik niet! Ik ben 41 en mijn enige dochter is nu 2 jaar en 1 maand. Ik ben onwijs dankbaar dat ik haar mama en metgezel in haar leven mag zijn. Ik gun jou iets minder tijd in je hoofd en iets meer tijd in je hart! Feel the positives en dat brengt positiveit! Bedenk je alles wat mis kan gaan....bewandel je dat pad! En stel......al je angsten komen uit....waar je er 1 kan beschermen, lukken 2 ook wel! Waar er 1 mond gevoed kan worden, kunnen er ook 2 eten! Mocht je nogmaals zwanger raken en een 2de kindje verwelkomen in dit leven, heeft het kindje ervoor gekozen om in deze tijd en bij jullie te willen zijn, zoals het bedoeld is! Liefs Brigitte

Ik kan alleen maar zeggen; de timing is nooit goed, er is altijd wel iets waardoor je kan zeggen nee we doen het niet. Nu is er oorlog, verleden jaar was er corona, wie zal het zeggen wat ons nog te wachten staat. Feit is wel dat je je leven gewoon leeft en dat het allemaal gewoon door draait, hoe gek contrast dat ook soms is. Als er oorlog komt dan zal je zeker het juiste doen, of er nou 1 of 2 kindjes zijn. Ook de zwangerschap,bevalling of zelfs baby kan heeeeel anders zijn dan de eerste, als je uit gaat van het ergste, snap ik dat je er tegen op ziet, maar denk hoe cliche het ook klinkt het wel waard is. Wat je eigen bedrijf betreft; ik snap dat dit het niet eenvoudiger maakt, maar uiteindelijk komt het meestal wel op zijn pootjes terecht. Volg je gevoel zou ik zeggen, maar ik denk echt dat er nooit een “perfect” moment is. Alles heeft zijn voor en zijn nadelen.

Goedemorgen en bedankt voor je reactie. Dat is een goede vraag en ook 1 waar ik zelf over heb nagedacht. Ik denk dat ik vooral onze dochter een broertje of zusje gun. Wel heb ik een stiekeme nieuwsgierigheid naar een tweede kindje..zou het nog een meisje zijn of een jongen, hoe leuk om ze met elkaar te zien omgaan, welk karakter zal dat kindje hebben etc. Ik voel mij dus nu wel compleet met mijn gezin maar merk wel nu er meer rust is er meer ruimte komt om na te denken over een tweede kindje.

Mooi geschreven Brie! En zo sta ik ook wel in het leven. Toch is een tweede kind wel een grote stap.

Bedankt voor je bericht. Ja, dat is zeker waar. Door jullie berichten ben ik gaan nadenken over welke angst het grootst is en ik denk dat er een gedeelte is voordat er een kind is, het ziek zijn vooral en daar hangen allemaal gevolgen aan, zoals wie zorgt er voor mijn gezin wanneer ik ziek ben van de zwangerschap, gaat min bedrijf het dan redden. En de angsten voor als het kindje er is: gaat die over vermoeidheid impact hebben op het geluk van ons gezin nu, gaan de emotionele gevoelens verergeren omdat je dan de veranrwoordelijkheid voor twee hebt. Door jullie reacties ben ik ook na gaan denken over de compleetheid van ons gezin nu. Ik ben wel echt al mega gelukkig. Al gun ik Féline een broertje en zusje en voelt het alsof ik haar dat eigenlijk verschuldigd ben.

Ja dat is ook zo! En als ik merk wat ik als mama kan doorstaan.....zijn we fysiek en mentaal sterker dan we denken!

Ik snap je angst wel. Ik ben bij mijn oudste ook super ziek geweest, 9 maand lang 24/7 spugen. Toen bleek zij ook nog niet te willen slapen overdag of nacht, drama. Alleen maar krijsen. Wij hebben toen toch gekozen voor een 2e, we gunden dit onze dochter ook. De 2e zwangerschap kan natuurlijk heel anders gaan en het kind kan ook heel anders zijn. Helaas bij ons niet het geval geweest, we zijn 4 jaar verder en hebben nog geen nacht door geslapen. Maar als ik zie hoeveel de dames aan elkaar hebben is dat toch wel waard geweest.

Hallo, fijn dat je hebt gereageerd. Wat zwaar zeg! Wat mooi dat je het geluk van je first born voorop stelt. Dit maakt ook dat ik zo in de twijfel ben. Ik gun het haar zo. Toch is een gelukkige moeder ook belangrijk en ook een goede werk situatie bied haar toekomst. Heb jij bij de keuze om voor een tweede te gaan bepaalde voorbereidingen getroffen? Ik denk er bv aan om hulp in het huishouden in te schakelen, uit te zoeken of er medicatie is tegen bepaalde klachten zoals misselijkheid, familie in vertrouwen nemen en vragen of ze bij willen springen met de eerste (mijn ouders wonen helaas in het buitenland, wel heb ik geweldige schoobouders). Heb jij bepaalde voorbereiding getroffen?

Hoi, Allereerst: een beslissing voor een tweede kind neem je denk ik met je hart, niet met je hoofd. Mijn oudste is 2. Toen ze 9 maanden was raakte ik ongepland zwanger door de anticonceptie heen, mijn wereld stond op z'n kop. Er waren 1000 redenen om de zwangerschap af te breken maar mijn hart zei: we gaan dit doen. En dus deden we het! En nu ben ik de gelukkigste moeder op aarde en tegelijkertijd is het soms vreselijk zwaar. Toch denk ik dat het voor jou heel goed zou zijn als je je gaat voorbereiden, als je gaat uitzoeken wat de mogelijkheden zijn (opvang kind, mogelijkheden werk, wat kan je partner allemaal overnemen). Dat kunnen wij hier op een forum helaas niet oké je doen maar ik denk echt dat dat rust geeft, dat je dan met een beter gevoel de zwangerschap in kan gaan, wetende dat je er hoe dan ook uit gaat komen. En nee, je weet nooit wat er allemaal gaat komen, en je moet met kinderen nou eenmaal vreselijk flexibel zijn maar mijn ervaring is wél: voorbereiden helpt! Ik ben bijvoorbeeld in de eerste drie maanden nooit langer dan 2 uur alleen geweest met 2 kinderen omdat ik problemen had met herstellen na de bevalling, dat wist ik van te voren al en dus had ik het goed geregeld. Verder denk ik dat het heel belangrijk is dat je weet dat je niet altijd alles 100% kan doen met 2 kinderen/een kind en een zwangerschap, er is gewoon niet genoeg tijd daarvoor haha. Oh en ik ben van mening: een tweede kind neem je voor jezelf. Wie weet of je kinderen het later met elkaar gaan vinden? Of ze op elkaars aanwezigheid zitten te wachten? Maar dat is misschien een harde benadering. Heel veel succes met het maken van een keuze!

Hoi Saffira, Ik herken heel erg wat je zegt. Na de geboorte van mijn zoontje in mei 2020 wilde ik eigenlijk al vrij snel een 2e. Ik genoot overal erg van en wilde het gewoon heel graag nog een keer beleven. Ik wilde ook lang borstvoeding geven, dus uiteindelijk was hij ruim 1 jaar toen we er voor gingen. Wij zijn gebonden aan IVF, maar het was gelukkig direct raak. Helaas werd het een miskraam met 9 weken. Daarna hebben we het nog een aantal keer geprobeerd, maar tot nu toe zonder succes. Ondertussen ben ik steeds meer gaan twijfelen over een 2e. We zijn nu met zijn 3-en gelukkig, we zijn in balans. We kunnen ons kind alles geven wat we willen en er is nog tijd voor onszelf af en toe. Bovendien ben ik me nu veel bewuster van wat er mis kan gaan met een kindje dan bij de 1e. Wat als de 2e een moeilijk kind is, wordt mijn zoontje er dan wel gelukkiger van? Ik maak me ook veel zorgen over de toekomst, met oorlogen, pandemieën, het klimaat, weinig sociale zekerheden. Een kind kun je dan toch meer bieden dan twee? Maar dit zijn inderdaad allemaal hele verstandelijke overwegingen. Uiteindelijk geloof ik ook dat je er binnen de omstandigheden gewoon altijd het beste van maakt. Toen we vorig jaar voor een 2e wilde gaan voelde ik heel sterk dat ik het wilde, nu is het momentum misschien wel voorbij voor mij? Ik vraag me af of 3 jaar leeftijdsverschil niet teveel is om het echt veel samen te spelen? En vind ik het nog leuk om zoveel jaar in de speeltuin te hangen? Hoe denk jij daarover? Bij mij speelt leeftijd ook een rol. Ik ben 41 en mijn vriend 35. Gemiddeld vind ik ons qua leeftijd nog wel OK, er zijn zat moeders van 35 en vaders van 41. Toch ben ik bang dat de buitenwereld me te oud vind. Als ik nu 30 was geweest had ik zeker geweten dat ik nog een 2e wilde. Dat vind ik lastig; dan wil mijn hart het dus wel en maak ik op dat punt van leeftijd toch een verstandelijke afweging? In het ziekenhuis zeggen ze dat er medisch geen reden is om er niet nog een keer voor te gaan. Denk je dat je spijt krijgt als je het niet doet? Ik denk niet dat je veel aan mij hebt, want ik twijfel zelf dus ook nog veel, maar daarin ben je dus niet alleen :)

Hallo en bedankt voor je reactie! Ik begrijp wat je zegt. Ik ben een enorm gevoelsmens en doe veel op gevoel. Echter zegt mijn gevoel ook rationeel te moeten zijn. Ik wil niet verstoren wat wij nu met elkaar hebben. Wanneer ik weer ziek wordt zal dit impact hebben op onze meid. Wanneer ik stress er voor omdat ik te ziek ben om te werken zal dit ook impact op het gezin hebben. Het is niet niks een kleintje erbij. Nu moet ik zeggen dat nu ze wat ouder is (nu 2) ik het echt een stuk relaxter vindt. Mooi om jou verhaal te lezen. Bedankt voor het delen daarvan. Saffira

Hallo Vera, Jou vraag heeft mij wel bezig gehouden en eigenlijk verschilt dit per dag. De meeste dagen voel ik mij compleet..wel heb ik steeds vaker weer kriebels naar een tweede kindje. Dit maakt wel dat ik mij afvraag of ik mij compleet voel. Dus eigenlijk kan ik deze niet direct met een ja of nee beantwoorden. Ook ben ik er achter gekomen dat ik wat tijdsdruk voel vanwege mijn leeftijd, bijna 34. We hebben besloten om deze zomer even te genieten met elkaar zoals het gezin nu is en na de zomer er nog eens over hebben. Dit geeft wel even rust. Saffira

Hallo Saffira, Ik hoop niet dat het je op een onaangename manier heeft bezig gehouden. Momenteel ben ik zwanger van mijn tweede. De eerste zwangerschap was ook pittig. 4 maanden erg misselijk en forse bekkeninstabiliteit. Heeeel erge onrust in mijn lijf, waardoor slaapproblemen. En toch heb ik er een positief gevoel aan overgehouden. Het dragen van een kindje is toch wel zo speciaal. Ik was niet bang om voor een tweede te gaan. Ik heb mezelf altijd als een moeder van twee of drie kinderen gezien. Daarnaast voelde (en voel) ik mij sterk genoeg om de vervelende kwalen te overwinnen. Wederom (nog veel erger) misselijk geweest en ook nu alweer bekkeninstabiliteit, maar zo blij met het kleine wondertje in m'n buik. En m'n zoon kan ook niet wachten om zijn broertje te ontmoeten! Het goed kunnen blijven zorgen voor mijn zoon, voor de kleine in mijn buik en voor mezelf staan op de voorgrond. Het loslaten van dingen die nu even niet gaan, is wel eens frustrerend, maar het zorggevoel is zo ijzersterk en 9 maanden zijn toch ook voorbij voor je er erg in hebt. Er is over het algemeen veel begrip voor een zwangere vrouw (fijn!). En latere slaapproblemen.. Papa's en mama's kunnen absoluut wel wat hebben! Meer dan we vooraf zouden hebben gedacht. En zo een lief toetje maakt ontzettend veel goed. Dit is mijn verhaal. Allicht heb je er wat aan. Fijn dat je voor nu even rust kunt vinden en ik wens je/jullie echt super veel succes met het volgen van je gevoel. Groetjes, Vera

Hallo, Ik heb zeker wat aan jou bericht in de zin herkenning te lezen. Want jij beschrijft precies mijn gedachtes. Wat naar dat je een miskraam hebt moeten meemaken. Ik ben dan niet bang wat de buitenwereld van mijn leeftijd zal vinden. Wel ben ik bang voor de risico's wat "ouder" zwanger worden kan mee brengen. Wel geloof ik als de arts geen risico ziet het goed zit. Garantie heb je nooit maar dat is ook zo op jongere leeftijd. Ik merk dat nu ons meisje 2 is het allemaal een stuk makkelijker wordt. Dit maakt ook dat ik meer ruimte heb om over een tweede na te denken. En ik denk dat uiteindelijk die wens groot genoeg is om er voor te gaan. En als het dan zo mag zijn heel hard duimen dat het een beetje mee zit met de zwangerschap en bevalling. Maanden op bed liggen..zo ziek dat praten amper ging zie ik echt niet zitten. Ik denk dat het vooral is dat ik mijzelf helemaal verloor door het ziek en later vermoeid zijn en nu heb ik mijzelf pas terug en wil niet weet mijzelf verliezen. En dan nog niet te spreken over de angsten...als ik nu naar mijn meisje kijk voel ik mij zo kwetsbaar. Ze is mijn alles. Maarja..om niet alleen dramatisch te doen. Wij denken wel steeds vaker aan een tweede... Hoe denk jij partner erover ? Saffira