Een nachtmerrie werd werkelijkheid

Ik had vrijdag 16 juni bloedverlies en ik dacht ongesteld maar mijn man vond dat mijn borsten groter/ steviger waren, en die waren al een tijdje gevoelig dus dacht hij zwanger. hij test gehaald en ik zaterdag ochtend een  test gedaan die bleek positief te zijn. We waren in 7de hemel want ik was dan toch zwanger geworden ondanks de 3% kans die ik had. Maar het bloeden hield aan. En hoe, Verloskundige wilde wachten tot 24 juli echo praktijk wilde niet eerder kijken dan 10 juli. Dus ik naar huisarts gebeld daar woensdag middag 21 juni langs gegaan en die zei ik stuur je door naar ziekenhuis om te laten kijken of het een miskraam is want daar lijkt het op zei hij. Dat was dus al een domper, mijn man was het er niet mee eens want ok mijn buik was al aardig gegroeid (gewoon al dik zeg maar) dus dachten dat ik al veel langer zwanger zou zijn dan 3 a 5 weken wat de verloskundige via de telefoon dacht. meer richting de 8 a 10 weken zwanger. Dus ik kon vrijdag ochtend 23 juni bij gynaecoloog terrecht voor het uitsluiten van miskraam ja of nee. Wij hoopte uiteraard dat de huisarts het mischad🙈 maar na de echo en dacht de gynaecoloog dat ik een mola zwangerschap had.( Bij een molazwangerschap gaat er tijdens of kort na de bevruchting iets mis. Daardoor groeit er geen embryo in je baarmoeder. Wel groeit de placenta door, waardoor het in het begin lijkt of je ‘gewoon’ zwanger bent. Ook de buik wordt dikker. Een molazwangerschap is zeldzaam.) En dat verklaarde de hevige pijn die ik ervaarde. De gynaecoloog zei nog die zelfde ochtend ik stuur je gelijk door naar de acute opname hiermee stuur ik je niet naar huis en ben je met de rolstoel dus ik zei nee lopend ze zei lopend!? En ik ik had de dagen ervoor ook gewoon nog gewerkt😅 Dus naar de acute opname afdeling en daar gewacht tot ik tussen de spoeddiensten door geholpen zou worden. Mijn man kwam nog met ons dochtertje langs van 16.00 tot 17.30 zijn ze bij me gebleven. Maar toen ze eenmaal weg waren begon het. ik kreeg z'n half uur later een pijn aanval zoveel pijn dat ik moest huilen en dat doe ik niet heel snel 😅 ik moest de pijn weg puffen terwijl hun morfine gaven ik lag echt te kronkelen in bed 🥴 maar na paar minuten werkte de morfine gelukkig. Toen gelijk mijn man op de hoogte gesteld ervan en daarna was ik heel erg slaperig. later vlak voor de operatie weer z'n pijn  aanval dus met spoed naar 'uitslaapkamer' gebracht zodat hun meer medicatie konden geven dan de zusters. Ik moest blijven ademen en stil liggen en zo waren ze in noo time met 3 man met me tegelijk bezig. Toen ik rustig was naar ok gebracht en hebben hun me van bed getild ik kon echt niet meer van de pijn toen hebben ze de narcose gedaan en me nog goed gelegd en heeft de gynaecoloog de curettage uitgevoerd. Ik voelde al stukken beterder (lichamelijk) maar uiteraard nog geen 10. De donderdag na mijn curettage in het ziekenhuis begon het extreme bloeden weer dus medicijnen voorgeschreven gekregen om het bloed te stollen. Dit hielp snel en moest ook enkel medicijnen in het weekend gebruiken om te overbruggen. Nou oke prima maandag niet meer genomen en woensdag begon weer het extreme bloeden dus gynaecoloog gebeld die zei dit is niet oké ik wil dat je morgen (donderdag dus,) langs komt voor echo misschien zit er nog iets. Dus ik donderdag weer naar ziekenhuis weer inwendige echo en het zat de gynaecoloog niet lekker dus wilde hij de volgende morgen overleggen met gynaecoloog die de curettage had gedaan. Hij dacht dat het bloeden door de vleesboom kwam dus die moest er misschien eerder uit dan 24 augustus. Ik werd vrijdag ochtend om 10voor 9 gebeld of ik even lang het lab kon om bloed te prikken want ze hadden samen gekeken en zat ze niet lekker. Dus ik bij werk omgedraaid en meteen gaan prikken en toen weer naar werk gegaan. Werd ik om 13.00 gebeld dat er toch meer aan de hand was. Ik had een nog lopende zwangerschap alleen niet op de juiste plaats. En ook niet op een plaats waar het ziekenhuis in goes iets aan kon doen. Het zou op de overgang van mijn baarmoeder en eileider zitten dus wilde ze me door sturen naar ander ziekenhuis. Ze vroegen naar welk ik zou willen en ik koos voor Rotterdam. Toen zei de gynaecoloog als ze het daar ook doen, anders moet je naar Amsterdam. Uiteindelijk om half 3 gebeld of ik om half 5 in Rotterdam kon zijn want moest met spoed geopereerd worden anders zou het nog wel eens levens bedreigend kunnen worden. Half 5 gingen we sowieso niet redde op werk van alles regelen, mijn man moest van alles regelen ons dochtertje ophalen Uiteindelijk pas rond 16.00 naar Rotterdam en kwamen aan bij de spoedeisende hulp om half 7😱 ik kreeg meteen infuus en toen was het wachten. Mijn man en dochtertje zijn om 20.00 naar huis gegaan en ik heb nog om kwart over 8 een inwendige echo gehad om toch even te kijken of de embryo niet op een goede plek zat maar nee helaas hij moest er toch echt per direct uit. Maar omdat ik geen pijn had wilde ze liever zaterdag ochtend opereren