Hoi lieve mama's,
Mijn zoon is op dit moment 3 en wordt in juni 4 jaar.
Ik merk dat ik het moederschap echt steeds moeilijker begin te vinden. Ik geniet nog wel van mijn kinderen dat is het niet, het zijn schatten. maar echt wat kan de oudste ingewikkeld zijn...
Zoals vandaag haal ik hem op bij de opvang.
Beloofd hij dat hij naast de kinderwagen blijft op de step. "Echt waar mama ik blijf dicht bij jou"
We steken samen over daarna peert hij hem gewoon. Gewoon weg.
Eenmaal thuis is hij wel naar huis gestept (300 meter op de stoep verder zonder oversteken gelukkig). Ik zeg lieve jongen mama is geschrokken waar was jij? Je mag niet weg steppen, dit is gevaarlijk.. "
....Maar mama ik ben al thuis, knap he.. ikke helemaal zelf"
Zo kan ik hem eigenlijk met veel dingen niet vertrouwen. Hij peert hem echt. Ziet geen gevaar.
Ik probeer naar veilige plekken te gaan. Maar ook in het bos kan hij zo de benen nemen. (Er achter aan rennen lukt niet altijd met nog een kleintje lopend op de arm).
Ik voel me dan echt zo'n mama die roept naar haar kind STOPPPPPP JONGEN STOP.
Echt zo voor lul... en ja ook doodsangsten dat hem wat overkomt.
Eigenlijk kort maar krachtig. Ik heb het gevoel dat ik geen overwicht heb. En het voelt alsof hij mij expres uitdaagt. Ik had zelf afschuwelijk hekel aan mijn moeder die dreigde, of voorwaarden stelde in haar opvoeding naar mij, en nu doe ik hetzelfde bijvoorbeeld: eerst je appel dan tv. Of als jij zo raar doet kunnen we niet naar het bos.
Ik zie er tegenop om met ze naar de winkel te gaan of met de hond te gaan wandelen.
Hij kan zonder blikken of blozen totaal de pan uit flippen.
Pak ik hem bij zijn arm omdat hij weg rent op de markt, kan hij zo hard gaan gillen op de grond of schreeuwen in het openbaar dat ik hem sla (nooit gedaan overigens).
Zijn broertje van 1,5 eet zelfstandig natuurlijk met veel gesmeer. Hij doet dit dan bewust na. Kijk mama ik ook vies. Gaat op tafel staan, water uit spugen. Echt heel bewust uitdagen om reactie te krijgen van mij. Terwijl ik 1 minuut daarvoor hem nog positieve aandacht gaf.
Dingen doen en kijken of zijn broertje hem ook na gaat doen. Schreeuwen en drama als ik nee zeg.
En nee ik ben niet toegeefelijk, nee je krijgt nu water geen diksap. Dan blijft water ook water. Maar meneer kan hier minimaal 30 minuten over blijven doordrammen.
Ik kijk dan zo uit naar een dag waar ik heerlijk met ze naar de kinderboerderij kan. Maar het gaat laatste weken nooit zonder strijd of gehuil bij hem.
Af en toe denk ik was ik maar een thuisblijfmama.. dat ik er altijd voor je kon zijn. Zo jammer soms. Maar als de dagen dan zo intens zijn kom ik bij op me werk van vermoeidheid van met de kinderen zijn. En nee ik heb geen relaxte baan
(Werk 3 dagen als verpleegkundige)
Ik vraag me echt af of ik de enige ben.
Liefs..