Relatie crisis?

Had je dit ook voordat de baby kwam? Een baby vergt veel van jullie relatie en is ontzettend lastig want tijd voor elkaar wat is dat? Het is de normaal dat de vermoeidheid en hormonen zorgen dat je extra geprikkeld bent! Ik zou het niet zomaar opgeven, maar proberen erover te praten met je partner. En anders wisselen jullie de tijd af dat ook jij sinds even weg gaat om stoom af te blazen! Ik hoop dat je hier wat mee kunt! X

Hier hetzelfde. Pittige relatie voor de baby en nog pittiger na de baby. We hopen er uit te komen maar de tijd zal het leren.

We hadden wel eens ruzie, maar nooit zo en ook niet zo vaak. Echte prater is hij niet, dat maakt het gewoon extra lastig momenteel. Hoop zo op weer rustigere tijden

Mijn eerste 2 kindjes zijn van een andere papa. Wij hebben al die tijd een pittige relatie gehad. Heel pittig. Ik heb zelf na die twee een postnatale depressie gehad en mijn ex was denk ik nog niet volwassen genoeg. We waren erg jong en hij was veel met zichzelf bezig. Uiteindelijk besloten uit elkaar te gaan helaas. Maar wel als vrienden. Nu hebben we een super goed contact e bespreken we alles goed samen in het belang van de kinderen. Drinken iedere week koffie met de wissel van de kids. Alle twee met nieuwe partner en dat gaat ook allemaal goed. Ik en mijn huidige partner hebben tijdens de zwangerschap en nu de kleine er is ook wat trubbel gehad. Hormonen enz. Maar het is anders als met mijn ex. Onze relatie zit goed. Maar toch met zo een kleintje erbij is het pittig n wordt je relatie toch weer even op de proef gesteld. Heeft toch best een impact. Blijf met elkaar praten. En heel belangrijk ga op zijn tijd even samen weg. Even tijd voor elkaar.

Mijn relatie was top voordat de kleine kwam. Nog maar 1.5 jaar samen maar het zit gewoon goed. Nu de kleine er is merk ik ook dat ik prikkelbaar ben ik mij snel irriteer aan mijn partner. Ik vermoed zelf dat het ook wederzijds onbegrip is want hé je hele leven is veranderd nu met zo'n kleintje. Tel daarbij de hormonen op en dan krijg je inderdaad een uitdaging in jouw relatie. Ik zou nu echt proberen er voor te gaan en eruit te komen. Het zou zonde zijn om nu overhaaste beslissingen te nemen terwijl je als kersverse moeder mogelijk niet altijd de meest rationele beslissingen neemt. Ik ben op dit moment ook een hormonale achtbaan dus ik geef je dit advies vanuit mijn perspectief. Succes en ik wens je veel wijsheid!

Bij ons is het zo geëscaleerd dat ik met een drie maanden oud baby bij mijn ouders zit.

Dat is wel heel heftig. Dat is eigenlijk wel je worst case scenario.

wat vervelend voor jullie probeer de rust voor jullie zelf terug te vinden ga weer eens wat samen doen en/of even wat alleen te doen ook al is het maar een uurtje en probeer samen een weg te vinden waar door jullie het samen weer leuk vinden en wat 1 jaar geleden de keus was om samen kindje te nemen ❤ blijf praten en knuffelen 😊

Wij hebben ook meer irritatie en frustratie. Wat bij ons wel heel erg heeft geholpen is dat wij altijd direct uitleggen waarom we iets vervelend of irritant vinden. Dus bijvoorbeeld: hij heeft de afgelopen weken weinig aan het huishouden gedaan. Ik leg uit dat ik het huis graag nu al op orde heb, zodat dat straks in ons systeem zit als Kees gaat kruipen en lopen. Dat wil hij ook en dan komen e erachter dat we hetzelfde willen en hebben we weer een gezamenlijk doel. Vraag jezelf af waarom je hem liever ziet gaan dan komen, wat is het dat je hem niet om je heen wil? Wat voel je wanneer je hem ziet, wat vind je vervelend maar vooral, wat vind je heel fijn aan hem?

Volgens mij is dit normaal, heb precies hetzelfde gevoel. Voor de baby was hij mijn alles. Nu alleen maar geïrriteerd. Denk dat het komt door hormonen en weinig slaap. Ik probeer nu te accepteren dat het even wat minder is tussen ons en daar geen focus op leggen. Komt vanzelf weer terug :) Wel een tip voor iedereen: Baby’s kunnen heel goed merken als er ruzie is of negatieve sfeer (zelfs als ze slapen!!) dus probeer hoe dan ook positief te blijven en dingen zeggen als de baby er niet bij is. Veel liefde is wat de baby wil 💜💜

Wij ook hoor, snel irritaties. Helpt niet mee dat mijn partner 48u per week thuis werkt en continu in skype zit in de woonkamer of boven dus zien we elkaar gewoon te vaak ook. Soms denk ik, ga alsjeblieft naar kantoor een dagje

Hoihoi, Heel herkenbaar toen bij onze eerste. Ik was echt een leeuwin, we hadden een zorgen kindje waardoor mijn moeder instinct overuren maakte. En ik heb heel veel last gehad van de eerste weken en bevalling hoe dat was gelopen, kostte me een jaar om het erover te kunnen hebben zonder te huilen. Ik heb echt wel tegen een postnatale depressie aangezeten, dan wel niet gewoon gehad Mijn man kon het kindloze leven nog niet loslaten en 'vluchtte' veel van huis (o.a. ook van mij), hij is geen goede prater. Dus veel gedoe gehad en we zijn echt op de proef gesteld. Ik heb hem een lange brief geschreven over hoe ik de dingen zag en voelde, daarin benadrukt hem niet allerlei verwijten wil maken, maar dat het wel de gedachtens en gevoelens zijn die mij kwelde. Hij heeft toen ook een brief terug geschreven en zo zijn we weer in contact gekomen met elkaar en weer gaan communiceren (het is wel op mijn initiatief steeds, wat ik accepteer. Hij zal nooit een makkelijke prater worden die uit zichzelf wat zal zeggen.) Nu de tweede, betere start mee gehad, geen medische rompslomp, we zitten beter in ons vel en hebben het er vaak samen over hoe het gaat, met ons, met de vermoeidheid en het ouderschap. Twee kinderen is zwaar, maar het voelt nu 100x makkelijker. Dus ja herkenbaar, maar ervaar nu ook dat het anders kan en dat we beiden relaxter en meer onszelf zijn. Het is ook heftig ouders worden, zeker als daar nog extra dingen bij komen naast de 'gewone' zwaarte van het krijgen van een kind. Ik hoop dat jullie elkaar weer vinden en samen uitkomen. Ik weet hoe k*t het kan zijn als je deze gevoelens en gedachtes hebt.

Ik denk dat bijna elke relatie wel zulke momenten heeft na de komst van een kindje. Ik erger me ook vaak aan mijn partner terwijl onze relatie eigenlijk wel goed zit. Hopelijk gaat het vlug weer wat beter.

Ik herken het ook. Idd vermoeidheid en die heerlijke hormonen maken het niet makkelijker. Wij kwamen erachter dat we tijdens het wandelen goede gesprekken hadden, dus wij proberen elke dag even te wandelen. Goed voor de kleine, dan krijgt hij frisse lucht en goed voor ons zodat we elke dag even een gesprekje kunnen hebben. Soms serieuze gesprekken, soms gesprekken over het plannen van dingen en soms over koetjes en kalfjes. Daarnaast hebben we al 2 keer een middagje met zijn tweetjes gehad. Zoontje naar (schoon)ouders en wij even ouderwets op pad, even geen zorgen en even maximale aandacht voor elkaar. Ik merk dat met name de wandelingetjes ons goed doen. Is het gesprek nog niet klaar, dan maken we de ronde groter. Hebben we even geen zin meer, dan zijn we zo weer thuis.

Mijn vriend en ik zijn daarom weekend samen weggegaan heel moeilijk om roza naar de oppas moeders te doen maar het was zo goed voor ons ! Door de drukte vergeet je elkaar soms , mijn vriend zegt ook wel eens wat ben je streng geworden en dan denk ik je hebt nog gelijk ook.. van de week zei hij ik 6 uur in de avond toen ik hem een kus gaf.. dit issue het eerste kusje wat ik krijg vandaag.. ooow ooops.. bracht me wel weer bij de werkelijkheid elkaar niet uit het oog verliezen en blijven praten samen!

Heel erg herkenbaar helaas... ik merk dat ik zelf heel erg prikkelbaar ben en hij niks goed kan doen. Soms realiseer ik me achteraf dat ik te heftig heb gereageerd, maar kan het gevoel niet wegstoppen. Dan vind ik dat hij te weinig doet, of de verkeerde dingen doet of gewoon in de weg staat. Tijdens de zwangerschap is dit begonnen, dus ik denk (en hoop) dat het hormonen zijn. Ook denk ik dat we gewoonweg teveel op elkaars lip zitten, hij werkt volledig thuis ivm Corona. Hoop dat het juist beter zal gaan als ik eenmaal aan het werk ben, dinsdag ga ik weet beginnen 🤞🏼

Wij doen nu elke avond een dankbaarheids rondje, we stippen eerst aan wat er niet goed ging of als vervelend werd ervaren die dag, wat we beter hadden kunnen doen en daarna wat heel goed ging. Het valt me op dat ik steeds meer dingen op tijd durf aan te kaarten en niet pas als ik opblaas. Hij gaat nu bijvoorbeeld in een andere kamer zitten als hij een vergadering via Skype heeft omdat ik continue op mijn tenen loop en tegen de baby fluister als hij in de zelfde kamer zit. Voel me dan dus niet op mijn gemak thuis. Nu gaan we dit proberen :)

Heel vervelend maar de irritaties zijn ook herkenbaar. Blijf praten, dingen uitspreken en niet op blijven kroppen. Probeer ook tijd voor elkaar te hebben, al is t maar even een momentje als de kleine slaapt. Maak weer contact met elkaar. En belangrijk....geef elkaar wat ruimte en laat los. Die hormonen van ons doen ook gekke dingen met je...dat is voor de mannen ook niet altijd makkelijk. En eigenlijk....is dit niet de tijd om een keus te maken over je relatie (uitzonderingen natuurlijk daar gelaten...Die zijn er altijd)....de vermoeidheid, hormonen en de andere wereld nu met jullie kleine is nogal wat. Even rust en laat je niet teveel meeslepen in je gedachten.

Vergeet niet dat je lichaam vol zit met hormonen he. We hebben niet voor niks de 9 maanden om weer te ontzwangeren

Benieuwd hoe t bij jullie gaat.. al meer een draai kunnen vinden? Nu we allebei weer aan het werk gaan moet er echt een nieuw ritme gevonden worden samen.. geduld 🙄