Lieve allemaal,
Even een berichtje om van me af te typen. Misschien dat moeders zich hier in herkennen en misschien ook niet - beide is goed!
Ik ben een thuismoeder.
Daar is niet bewust voor gekozen maar dat is nu eenmaal zo gelopen.
Ik kan zeggen dat ik er echt voor mijn dochter geweest ben, dat ik alle mijlpalen heb meegemaakt maar(!) daar zit ook een keerzijde aan.
Helemaal in de tijd waarin we leven mis ik voor haar het contact met leeftijdsgenootjes. Misschien dat ze er zelf niets aan mist maar dat is mijn gevoel van schuld. Zelf mis ik ook af en toe de contacten.
Ik mis haar bijvoorbeeld ook niet, ik ben natuurlijk ook altijd bij haar.
Toch denk ik dat wanneer ik kies voor werken ik zou denken "waarom deed ik dit ook alweer?" desondanks mis ik het ook. Ik weet gewoon niet waar ik me goed bij voel.
Vroeger was het ook normaal dat wanneer je aan kinderen begon je stopte met werken. Je leven stond in teken van de kinderen. Je ging bij je buurvrouw op de koffie, want ook andere moeders zaten thuis. Inmiddels werken moeder - parttime of fulltime - ze werken. Ik voel me vaak ook anders hierdoor. Ik pas niet meer in het plaatje van "moeders hebben ook hun carrière". Is het mijn onzekerheid dat ik mezelf dit aanpraat, heb ik hier een vertekent beeld voor me, of herkennen er meer moeders dit? Ik kan niet met trots uitspreken dat ik een thuismoeder ben hoewel ik er wel degelijk trots op ben. De één zegt "oh wat lekker als dat kan" terwijl de ander me ongevraagd het advies geeft om toch ooit weer aan het werk te gaan "anders ben je er zo lang uit".
Nogmaals gewoon een berichtje om van me af te typen. Misschien herkennen meer moeders zich hierin en misschien ook niet - en beide is goed!
Zijn er meer thuismoeders? 🙋🏼♀️
En hoe bevalt het jullie? En ook de werkende moeders uiteraard.