7 Reacties
2 jaar geleden
Hier vooral andersom herkenbaar..
Als papa alleen is met haar dan geen punt maar anders is het alles kan, maar alleen met mama..
Maar dan ook echt van samen douchen, afdrogen, tanden poetsen, broodjes smeren, voorlezen, naar bed brengen, maar ook op pad gaan.
Soms als haar vader haar alleen maar aankijkt met eten dan roept ze "nee mag niet, of papa niet doen"
Soms denk ik, anderen zullen wel denk " wat is daaraan de hand"
Maar als ik alleen met haar ben, praat ze wel de hele tijd, " papa werken, papa thuis, papa weg, papa komt zo"
Zal vast een fase zijn, de de oudste was dit trouwens helemaal niet zo..
2 jaar geleden
Ik kan me voorstellen dat het je kwetst of dat je er wel eens verdrietig van wordt. Hier is het andersom. Ik heb wel eens aan mijn man gevraagd hoe hij dit ervaart omdat het een afwijzend gevoel kan geven, ook al is het vaak een fase. Hij legt het makkelijker naast zich neer, zegt hij!
2 jaar geleden
Ik herken het niet bij ons zelf, daarin is het best evenwichtig volgens mij. Maar ons zoontje trekt overduidelijk meer naar beide opa's dan de oma's, tot 'ergernis' van de oma's. Als opa/oma binnenkomen en oma loopt op hem af, dan loopt ons ventje met een boog om haar heen om eerst opa een knuffel te geven 🤭 We moeten er vaak om lachen omdat het regelmatig komische scènes oplevert maar oma vindt het ook wel jammer soms. Zij is namelijk wel degene die alles doet als ze een dagje oppassen.
Ik zou vooral zeggen: hang in there! Het wordt vast weer beter.