Advies/herkenning gezocht.. Kleuter weigert naar school te gaan..

Onze dochter vond school ook echt niet leuk, ook bij ons is de eerste vraag als zij wakker wordt; waar ga ik heen vandaag? Waar moet ik naartoe? Ik leg het haar rustig uit en dan begon ook hier het drama, slaan, schoppen, huilen, krijsen, met dingen gooien, maar inderdaad ook het ik ga je zo missen mama, en kom je me echt snel ophalen? Overdag zat ze dagen alleen bij de juffrouw. In alle eerlijkheid heb ik doorgezet en ik merk nu (sinds 11 mei naar school) dat het voor de zomervakantie eindelijk iets beter werd en ze merkte dat ze niet thuis kon blijven. Ze gaat nu 2 hele dagen naar de BSO, en ook hier vond ze het niet leuk. Nu ik merk dat ze hele dagen gaat zie ik het per dag wat beter worden nu. Jammer dat de zomervakantie er nu tussen zit.

Fijn die herkenning. Maar hoe zet je door als je een kind überhaupt niet in de auto of op de fiets mee krijgt? Ter illustratie: ze heeft ook al de lengte en het gewicht van een kind van 6/7 dus til haar helaas niet even over de schouder.

Ik heb trouwens om het drama te verminderen gewoon niet gereageerd op alle vragen; als ze vroeg sochtends moet ik naar de BSO of moet ik naar school vandaag? Heb ik de vraag opengelaten om het grootste drama te vermijden. Ik zei dan bijvoorbeeld; dat weet ik nog niet of ik praatte er overheen en vertelde het dan pas in de auto. Ik ga haar dan ook een tijd dat ik haar kwam ophalen of een belangrijk punt bijvoorbeeld na de boterhammen eten kom ik jou ophalen, of echt om 15 uur ben ik bij de BSO. Ze vroeg dan wel vaak aan de BSO hoelaat is het? Maar door het luchtig te houden merkte ik dat ik het grootste drama en verdriet in toom kon houden...

Weet je wat ik ook lastig vind, ik wil niet liegen. Juf zegt ook "Je moet niet het ene zeggen en het ander doen". Maar om haar mee te krijgen was de enige optie dat ik bij haar zou blijven en dat we dan even gingen kijken hoe het zou gaan. Zit gewoon te onderhandelen, maar het lukt anders gewoon niet. Het gaat wat tegen mijn principes in om thuis te zeggen "Is goed schat, dan gaan we samen weer naar huis" om hem daar alsnog te peren.

Kan me voorstellen dat dit heel vervelend is! Onze dochter had er in mindere mate de eerste weken ook wat last van. Ik vond dit al super vervelend! Misschien helpt het als je haar op het schoolplein af kan zetten? Dat ze zelf naar binnen loopt? En met de BSO misschien foto's van de juffen laten zien zodat ze beetje weet wie ze kan verwachten? Je zou ook een week kalender kunnen maken zodat ze kruisjes kan zetten en dat jij er bij zet wanneer ze naar school moet en wanneer bso en wanneer er tijd met jou is? Zo wordt het voor haar visueel duidelijker en heeft ze er wat meer grip op. Ik zou haar niet teveel thuis houden, denk dat het een kwestie van tijd is tot dat het beter gaat. Succes!!

Nee dat is een goede. Als ik haar vragen negeer dan staat ze constant huilend naast me te vragen tot ik antwoord geef. Misschien inderdaad neutraler houden. Ben 1x in de auto ons huis voorbij gereden omdat we vanaf een schooluitje weer naar school zouden, maar toen ze dat zag was het weer helemaal mis. Ze smeekt dan letterlijk: "Nee mem stop alsjeblieft. Alsjeblieft, laat me thuis. Ik wil echt niet". Mijn hart (oké en geduld) kan daar niet zo goed tegen 🙈

Dankje voor je reactie! Ik zal laatst al eens te kijken naar zo'n soort magnetieche planner met icoontjes. Visueel maken is wel een goede tip. Qua schoolplein: het probleem is hier nu vooral dat ik haar niet eens de deur mee uit kreeg zonder flink te onderhandelen. Ik neem de tip om het visueel te maken mee voor na de vakantie 🙌🏻

Misschien samen een armbandje kopen? Dan dragen jullie die beide op schooldagen zodat je toch een beetje bij haar bent?

Mijn eerste gedachte is: je bent hoogzwanger. Zo'n gevoelig meisje pikt op dat er wat staat te gebeuren. Er is iets met mama.. en dan zo'n grote verandering qua naar school gaan. Hoe heb je haar meegenomen in je zwangerschap? Ze weet denk ik dat er een broertje of zusje komt. Weet ze ook wat dat betekent? (Klinkt een beetje gek, want voor jezelf is het ook nieuw allemaal en ze is 4..) Maar ik heb bijvoorbeeld benoemd "papa is nog steeds jouw papa, ik ben nog steeds jouw mama. Er komt een klein baby'tje bij en dat is anders. Maar we houden nog steeds héél veel van jou en we blijven altijd bij je." Qua school heb ik voor de kleuters een weekschema gemaakt met wasknijpers en symbolen van activiteiten. Bovenaan hangt een knijper met een pijl die we op de dag van de week kunnen knijpen. Zo weten ze van te voren of het morgen een schooldag o.i.d. is. Na school ontprikkelen zou nog een tip kunnen zijn: lekker laten tekenen of onder de douche laten spelen, bijvoorbeeld. Is het een idee om haar bijvoorbeeld 2x per week een paar uurtjes naar de BSO te laten gaan? Dan zit ze wel in het ritme, maar is het voor haar beter te behappen en het zijn minder prikkels. Ik hoop dat je er wat aan hebt. Succes!

Dankje voor je reactie! We betrekken haar veel bij de zwangerschap. Ze gaat ook mee naar de echo's. Ze heeft er heel veel zin in. Nu moet ik wel zeggen: het verloopt niet vlekkeloos. Veel verdriet gehad om afwijkingen bij de 20-weken echo. Onzekerheden, spanningen. Sowieso al de weg er naartoe met IUI + IVF, ik in het ziekenhuis gelegen. Ze heeft alles meegekregen. Niet tot in detail, maar wij willen zo open mogelijk zijn. Juf op school gaf ook al aan dat ze zich misschien zorgen maakt om mij. Bij mijn ouders en schoonouders vraagt ze ook steeds vaker wanneer ik weer kom. En ze is super lief voor me, kust en knuffelt mijn buik elke dag. Helpt me met dingen oprapen, etc. Ik denk dus wel zeker dat dit meespeelt. Maar als ik het haar vraag waarom ze niet naar de BSO of naar school wil zegt ze "Weet ik niet. Ik wil het gewoon niet". Om het vervolgens op de juf te gooien.

Hier een zoontje van net 4 die ook letterlijk zegt "ik wil gewoon elke dag bij mama blijven". Wat hier helpt: - ik maak telkens zelf een maandkalender met daar per dag een paar pictogrammen op: school / thuis , mama / oma en opa komen ophalen, feest, uitstap , zwemmen, turnen. Kalender hangt op zijn hoogte in de keuken. We kijken er meestal s ochtends naar en dan kleeft hij een sticker op de dag van vandaag - in periodes dat hij het heel moeilijk is, gebruik ik aanvullend een dag kalender met dan de planning (ontbijt,aankleden, auto of fiets, ...) - aan z'n boekentas hangt een sleutelhanger waar je een foto in kan steken. Daar zit een foto in van mij of van oma of opa als die hem komen ophalen. Maar hij is altijd blij met de foto van mij zegt hij - in het moment van crisis proberen iets gemeenschappelijks te doen: samen een hartje op de handen tekenen, dezelfde kleur van sokken gaan halen en aandoen, allebei een rekkertje rond de pols. Het leidt hem af en zorgt voor verbinding. En dan doorpakken: schoenen aan en vertrekken maar. - we lezen veel boekjes over dagelijkse dingen: hoe ziet een schooldag eruit, naar de tandarts gaan, op vakantie gaan,... Ik merk dat het beter gaat wanneer er routine is, elke weekdag school bijvoorbeeld. Wanneer elke dag er anders uitziet, is er meer emotie bij hem . Heeeeeeeel veel moed daar, het is echt niet makkelijk om in die linderhoofdjes te kijken en om zoveel als mogelijk geduldig te reageren (zeker dat laatste vind ik vaak echt zooooooooo moeilijk. Maar ja, hoe korter ik zelf reageer, hoe groter het verzet pfff)

Dankjewel! Dat van die sleutelhanger aan de tas vind ik wel een leuk idee. Het is ook gewoon jammer dat het nu vakantie is en dat er weinig structuur is. Helpt misschien ook niet mee dat ik ZZP'er ben en niet echt aan vaste werkdagen ben gebonden. Ik ga zeker eens kijken naar een planner als school straks weer begint. Dan hebben we weer ritme! Zag een leuke van Thuis bij Muis, maar zijn vrij prijzig. Maar goed, als het helpt dan is me dat wel waard. Ben 13 oktober uitgerekend dus er komen sowieso spannende en nieuwe tijden aan voor haar 🩷

Pfoe wat pittig. En het breekt ook je hart natuurlijk als je meisje zo verdrietig is. Onze dochter gaat wel naar school en dat gaat best goed. Maar elke week zijn er zeker wel 2 tot 3 dagen dat ze achteraf aangeeft dat ze gehuild heeft omdat ze mama zo mist. Dus het missen is hier wel een dingetje ook. Gelukkig gaat ze daarna wel gewoon weer verder spelen en haar ding doen. Maar jou situatie lijkt mij erg naar en pittig. Ik hoop heel erg dat het een fase is en na de zomervakantie jullie haar weer met een gerust hart naar school kunnen brengen

Wij hebben het met ons zoontje ook gehad. Was in het begin echt niet blij, wilde niet dat ik wegging. Ook veel huilen. Gaf ook aan dat hij het druk vond op school. Dat ging gelukkig na een paar dagen iets beter, maar de 4e week wilde hij ineens echt niet naar school. Helemaal drama schoppen, precies wat je zegt. Lag er denk ik aan dat het zijn laatste schoolweek was en daardoor de dagen er anders uitzagen dan normaal (op school). Dat vond hij ontzettend spannend, was er echt overstuur van. Hij is ook gevoelig. Kan heel goed liggen aan de onvoorspelbaarheid voor jouw dochter. En dat kan verergerd zijn doordat hij hoogzwanger bent, en al helemaal vanwege de situatie er omheen. Zij zit aan alle kanten in onzekerheid. Ik denk eigenlijk pas dat het veel beter gaat als ze gewoon elke dag naar school moet, misschien kan papa haar brengen ipv jij? En als de baby er is. Na de zomer is het iig rustiger. Minder kindjes en niet van die oudere/ drukke kindjes.

Zo herkenbaar je situatie! Ook zwanger hier en ook zo'n grote kleuter die ik soms gewoon niet mee krijg. Ik krijg m dan soms gewoon de auto niet in. Ik moet dan echt heel lelijk doen en dreigen met dat ie anders iets niet krijgt en dan stapt ie in maar vind dat absoluut niet leuk opvoeden! En huilend achter me aan rennen als ik 'm naar de klas gebracht heb, me niet los willen laten. Wat hier hielp was dat de juf op huisbezoek kwam. Doen ze altijd na een paar weken op onze school. Daarna ging hij wat makkelijker. En ook zelf oefenen van de namen van de andere kindjes en beetje blijven hangen na school zodat hij de andere kindjes ook naar huis zag gaan en er nog beetje mee op t schoolplein kon spelen. Ookal was t maar paar minuten. En dan die namen oefenen en benoemen dat hij het leuk vond en dan morgen weer kon doen. Wat ook hielp was het dagritme van school leren en hem het elke ochtend opnieuw vertellen. En dan indd, ene dag kom ik m ophalen net voor de boterhammen en andere keer na het spelen na de boterhammen. Maar hij ziet nu al op tegen naar school gaan straks. Ik ook. Ook ik ben zzp'er en werk soms ook vanuit huis. Dat weet hij en maakt t ook lastig. Ik zeg dan altijd dat ik aan t werk ga maar niet waar. En ook, je kan niet bij mama blijven want mama moet werken. Ook wel eens dat ik zelf ook geen zin heb maar toch moet en dat als ik eenmaal bezig ben het wel leuk vind. Dat herkende hij wel, dat hielp ook. Verder was t hier echt veelal kwestie van doorzetten. Want moet soms ook echt dingen doen voor m'n werk en dan kan ik 'm niet bij me houden. Wel benoem ik altijd dat ik hem echt weer op kom halen. En ik probeer altijd wat grapjes te maken bij het afscheid nemen. En dat doet de juf nu ook, dat helpt ook. Maar echt, het sloopt me soms zo dat ik niks kan doen voor m'n werk. M'n hormonen spelen natuurlijk ook wat mee. Wat me echt lucht geeft is dat papa 1x per week m wegbrengen en ophaalt. Hij heeft hetzelfde dus ik weet ook dat t niet aan mij ligt. Daar ben ik blij mee want daar twijfelde ik wel eens aan. Wanneer ben je uitgerekend?

Dit klinkt wel een beetje als onze situatie. Ik ben 13 oktober uitgerekend. Ze weet nu dat we na de vakantie opnieuw naar school gaan. Dat de klas dan wat kleiner is, dat er ook 2 kindjes van de peuters dan bij komen, etc. Ze is 5x naar de BSO geweest maar ook dat was huilen en 1x ophalen. Al moet ik zeggen dat ze toen na het afscheid wel meteen ging spelen. Haar nichtjes waren er ook op die dagen. Maar misschien is het juist goed dat ze nieuwe vriendinnetjes maakt. We gaan het zien! We zijn nu op vakantie en zien zo'n ander kind. Groot mondje al, echt een verteller. Dan denk ik: waarom wil jij niet naar school? Als school weer begint ben ik 33 weken zwanger en ik hoop toch echt dat ik die laatste paar weken met wat minder stress en wat meer tijd voor mezelf nog even doorkom 🍀🍀

Hoe gaat het daar ondertussen? Mijn zoontje van 4 is 1 september gestart in de 2e kleuterklas en het is elke ochtend krijsen en wenen, ze moeten hem met 2 juffen van me af halen. S avonds komt hij goedgezind thuis en zegt de juf dat hij een goede dag gehad heeft. Maar bij bedtijd en meteen s ochtends al dikke tranen "ik wil niet naar school, school is stom". Zijn opstart op 2,5 jaar was ook moeilijk maar we hebben dat rustig opgebouwd en dan ging het goed. Heel vorig jaar ging goed. En nu dit 💔

Onze zoon was 3,5 en heeft ook bij afscheid op peuterspeelzaal gehuild, maar eigenlijk vooral in de periode toen ik zwanger was en 1 a 2 maand voor de uitgerekende datum. Tranen met tuiten en daarna.. ging het goed!

De start in de 2de kleuterklas was hier ook niet zonder slag of stoot... Er is flink gerommeld in de samenstelling van de klasgroep en er waren ook heel veel huilende kindjes aan de schoolpoort de eerste week (die dan ook meteen al een volle 5-daagse week was). Wij hebben deze week een snipperdag gehouden, geen woord gerept over school of dat hij die dag school mist, en sindsdien is het zonnetje terug in zijn ogen als we komen aanrijden. Bij ons was het een kwestie van terug in het ritme komen (op zijn tempo), de nieuwe klasgenootjes leren kennen en ook wel een beetje afscheid van de vorige klasgroep, al ziet hij die vriendjes gelukkig nog wel tijdens de pauzes. Hopelijk heeft je zoontje ook snel de smaak terug te pakken!

Hier gaat het goed! Drie weken geleden gestart met eerst dagen tot 12:00 (continu rooster tot 14:00). De eerste dagen was het vreselijk. Ze ging wel mee, maar huilde de hele weg en op school. Ik bleef vaak even zitten, bij het afscheid was ze best overstuur. Handje reiken "Mem neem me alsjeblieft mee". Maar ik kreeg dagelijks van juf al een appje dat ze al snel aan het spelen was. Af en toe even een momentje. Uiteindelijk haar knuffel elke dag meegenomen. En wonder boven wonder ging het na een dag of 8 goed. Ze huilt niet meer, zegt ook niet dat ze niet naar school wil, zwaait me met een lach uit en is zelfs al de laatste 3 dagen tot 14:00 gebleven. Soms is ze wat verdrietig want dan mist ze me. Maar waar ze eerst bang was voor juf, vind ze haar nu heel lief en zoekt ze even troost bij haar. Afgelopen donderdag hadden ze schoolreisje met groep 1 t/m 4 en ik zag er best tegenop, want grote groep.. Maar ze wou graag naast meester (een stagair) zitten. Ze liep met een big smile met meester aan de hand de bus en en ze heeft het super leuk gehad. Ik ben trots 🩷 En blij dat ik haar tempo heb gevolgd en haar gevoelens altijd heb erkend.