Gemis eigen moeder groter nu zelf moeder

Mijn mama is bijna een jaar geleden over, net de geboorte van mijn dochter. Ipv dat het beter word, word het gemis erger😔😔 Herken precies je gevoel. Zat er vandaag even doorheen en het enige dat ik dan wil is mn mams. Liep ik met tranen over straat te wandelen.. Mijn man snapt me en probeert me te steunen en ook hij mist haar, maar het is gewoon niet hetzelfde.. Het onder woorden brengen vind ik zelf zo lastig dus dan praat ik er liever niet over want ik weet niet wat te zeggen.. het is gewoon een gevoel die je niet kent als je het niet mee maakt.. Geen tips voor je, wel een dikke knuffel😘

Herkenbaar. Mijn moeder is overleden op feb 2020 en mn dochtertje is geboren op 16 mei 2021. Mijn vader is 13 jaar geleden overleden

Lieve mama, hier geen ervaring met het verlies van een ouder, maar ik kan mij wel goed voorstellen dat de komst van je eigen kindje het gemis weer even veel groter maakt… Een ingrijpende gebeurtenis, zoals het verlies van je moeder, kan in een nieuwe levensfase weer een nieuwe betekenis krijgen en daarmee ook weer nieuwe (of oude, maar net hoe je het ziet) emoties boven brengen. Knap en goed dat je dit met anderen deelt, lijkt mij! En als je merkt dat dit je zo erg in de weg zit dat het je dagelijks leven belemmerd, zou ik het ook niet gek vinden als je er professionele hulp bij zoekt. Zelf ga ik laagfrequent naar een coach voor mama’s aangezien ik o.a. met de terugkeer naar het werk tegen veel dingen aan liep. Dit ‘nieuwe leven’ met een kindje kan op zichzelf staand al enorm veel impact hebben. Het besef dat je daarbij ook niet je moeder hebt als steunbron is heftig.. En ‘heftig’ dekt de lading dan natuurlijk bij lange na niet! Maar ik hoop dat je deze emoties de ruimte kan geven en steun kan vinden bij de mensen om je heen ❤️ Sterkte! 🍀

Ik herken het ook en begrijp je volledig. Wat een vervelende situatie zeg... Ik heb in april 2011 mijn vader verloren. Die heeft des tijds zelf de keuze gemaakt om uit het leven te stappen (ik ben de oudste van 4 en was toen 19). Ik heb nu regelmatig last van de gedachte wat als.... of.... hij moest is weten wat voor prachtige klein kinderen hij nu had gehad, wat voor geweldige opa hij was geweest. Of hoe graag ik dit alles met hem had willen delen. Ook had ik hem soms gewoon nodig... Nu ik dit zo typ schieten de tranen alweer in mn ogen. Het leven kan soms zo gemeen zijn... Ik kan jouw pijn helaas niet weg nemen. Maar weet dat je niet alleen bent. Stil staan bij momenten zoals deze zijn belangrijk maar ze moeten niet de overhand krijgen. Wat ik geleerd heb van het overlijden van mijn vader is dat we de kleine dingen in het leven moeten waarderen. Blij zijn met de mensen die we nu wél om ons heen hebben. Het allemaal zo cliché maar we zijn oprecht allemaal bevoorrecht met prachtige kindjes.

Hee, Wat goed dat je dit bespreekbaar maakt. Ik heb geen ervaring met een overleden moeder, wel met een overleden vader (2016 overleden) Ik denk dat een vader missen anders is dan een moeder maar ik kan mij goed voorstellen dat je een luisterend oor of even hulp van je moeder mist. Ik ben zelf begonnen aan een herinnerings boekje over mijn vader voor mijn dochter. Hierin wil ik opschrijven wie hij was met foto’s en misschien dat ik naaste mensen ook nog wat laat opschrijven over hem. Misschien is dat ook een ideetje voor jou? Misschien ook niet, dat kan natuurlijk ook! En misschien kan professionele hulp je helpen, veel sterkte!!

Helaas is dit voor mij ook herkenbaar. Mijn moeder is in 2011 overleden. Ik had een geweldige band met haar. Ik was vlak voordat ze ziek was gestopt met de pil maar helaas duurde het nog bijna 8 jaar voordat ik zwanger was. Ze wilde zo graag oma worden en helaas heeft ze dat niet mogen worden. Tijdens het hele traject miste ik haar heel erg maar dat werd nog meer toen mijn zoontje was geboren. Ik wilde al die mooie momenten zo graag met mijn moeder delen. 6 maanden na zijn geboorte had ik het ook zwaar en heb ik ook professionele hulp gehad. Dat heeft zeker geholpen, ik vond het fijn om met iemand die niet dichtbij staat erover te kunnen praten. En nu heb ik ook een dochtertje van 10 maanden en is het gemis nog groter. Vooral op de momenten dat ik moe ben en ik wat hulp zou kunnen gebruiken maar ook om de leuke, grappige en mooie momenten met haar te delen. Het gemis zal altijd blijven maar ook ik heb geleerd om te genieten van het leven en ik probeer me niet te druk te maken om de kleine dingen. Als mijn zoontje nu een foto van mijn moeder ziet zegt hij meteen “dat is oma”. Dat geeft me altijd zo’n fijn gevoel. Heel veel sterkte! Je verdriet mag er zijn.

K ben mijn vader verloren toen k 16 weken zwanger was november 2020 half jaar later kreeg mijn moeder een herseninfarct sindsdien zit ze in een verpleeghuis als een kasplantje in een rolstoel en herken ze ons niet heeft de geboorte van der kleindochter ook niet mee gemaakt k begrijp hoe je je eigen voel helaas heb k ook geen schoonvader en een schoonmoeder waar k ook niet echt contact mee heb enige op wie k kan terug vallen is mijn oudere zus🥲

Dank voor jullie mooie, lieve reacties! Fijn om te weten dat er herkenning is, ookal is dit verdriet voor niemand fijn. En gun ik dat jullie natuurlijk ook niet. Maar prettig om te weten dat ik niet alleen ben zeg maar. Misschien is hulp zoeken wel wat. Zou alleen niet zo goed weten waar. Heb niet een super fijne huisarts dus voel er (nog) niet veel voor om daar aan te kloppen.

Dat heb je mooi omschreven, dat een ingrijpende gebeurtenis in een nieuwe levensfase weer een nieuwe betekenis kan krijgen. Je schrijft over een coach voor mama's. Hoe ben je bij die coach terecht gekomen? Is dat een soort psycholoog of? Het klinkt prettig. Misschien zit zo iemand ook wel bij mij in de buurt.

Herkenbaar dit... Mijn moeder is januari 2020 overleden en kwam 6 maanden later er achter dat ik zwanger was van ons zoontje.. Mijn vader is sinds 2007 overleden dus ik ben wees. Ik heb wel schoonouders maar die kijken niet naar ons om helaas. De pijn en het gemis is verschrikkelijk en echt enorm zwaar. Het zal nooit makkelijker worden, wellicht iets dragelijker. Het feit dat je er elke dag voor je kind bent maakt jou een heel sterk mens❤️ Geniet van je kleine en houd in je achterhoofd dat je niet alleen bent, al voelt dat soms zeker zo! Liefs, ❤️❤️❤️

De coach voor mama’s waar ik bij terecht ben gekomen, kreeg ik tijdens de zwangerschap al aanbevolen door de verloskundige (ik had een nogal moeizame zwangerschap wat mentaal ook veel impact had). Ik woon zelf in Doetinchem en ga naar Caroline van Daal; https://www.coachingvoormoeders.nl Zij is geen psychologe, maar naar mijn weten zijn er ook psychologen die zich specifiek richten op het moederschap en kan mij bijna niet voorstellen dat ze niet vaker te maken krijgen met nieuwe mama’s die hun eigen mama moeten missen. Wie weet dat je bij je huisarts navraag kan doen? Of je verloskundige vragen? Ik denk dat die je hierin graag verder helpt en het meeste zicht heeft op een goede en fijne hulpverlener op dit vlak. Mocht je de stap zetten richting hulpverlening. Nogmaals; sterkte en heel dapper hoe je (hier) je verhaal deelt! 🍀

Dankjewel voor de lieve woorden! Moeilijk is dat dan hè, dat er wel schoonouders zijn, maar eigenlijk ook niet zijn. Jij ook sterkte!

Dankjewel!! Goede tips weer. Ik ga op de site kijken en eens kijken wat hier mogelijk is. Want wie weet helpt het toch wel.

Ik ben 11 jaar geleden ook mijn moeder verloren . Had toen een baby van 5.5 maand en mijn dochter was toen 2 jaar . Heb afgelopen mei nog een dochtertje gekregen … en snap heel goed wat je mist . Heb zelf dit boek ooit eens gekocht … heb er steun aan gehad en vooral een stukje herkenning. Mss ook iets voor jou

Heel herkenbaar jammer genoeg. Mijn moeder is maart 2019 plots overleden en mijn vader is rond dezelfde tijd naar een verzorgingshuis gegaan omdat hij niet meer voor zichzelf kan zorgen door MS en Korsakov. Mijn schoonouders zijn super lief voor mijn zoontje en staan continu voor ons klaar maar toch mis ik mijn ouders en had ik graag gewild dat mijn ouders mijn zoontje ook zouden kennen als leuke opa en oma.. Laatst bijvoorbeeld met mijn schoonmoeder, ik zei iets in de trant van "Is daar een oma?" Tegen mijn zoontje waarop zij dus zei "Jaaa de enige oma zelfs!" Met een knipoog naar mij.. Tuurlijk ze bedoelde het vast niet verkeerd, maar dat deed wel even zeer.. Ik loop zelf bij een psycholoog en het helpt wel dat ik er met haar over kan praten aangezien ze het echt snapt en niet alleen maar zegt dat ze het snapt.

Wat fijn, een tip om een boek te lezen! Heel erg bedankt dat je dit met me wilt delen! ❤️

Oei, ja dat is erg pijnlijk! En helaas ook herkenbaar. Soms bedoelen mensen dingen zo lief maar doen dan soms zo verdriet. Moeilijk is dat hè? Fijn dat je zo'n prettige psycholoog hebt. Ik ben nog zoekende in wat of wie me in dit proces kan helpen. Mag ik vragen wat je dan bespreekt met de psycholoog, niet letterlijk natuurlijk, maar ik bedoel, bespreek je dan wat je graag had willen delen met je ouders? Of hoe je bepaald verdriet dan toch kan verwerken of "vervangend" persoon kan zoeken ofzo? Ik vraag me wel eens af wat een psycholoog in dit proces kan doen. Ik ben eigenlijk beetje bang dat het gewoon praten is over 't gemis. Terwijl, ja, dat blijft. Nu maar ook over 50 jaar denk ik. Of kan ik dat anders zien?

Ik praat echt over alles met dr eigenlijk, over de leuke herinneringen aan mijn moeder, over hoe ik het graag had gewild nu, dingen die ik graag tegen mijn moeder had verteld of gevraagd, over de gevoelens die ik erbij voel en zij helpt mij die gedachtes en gevoelens een plekje te geven en advies hoe ik er het beste mee om kan gaan

Ach meissie ik moet even een traantje wegpinken.. :( Ik geloof dat er meerdere mama’s zijn die nog steeds heel emotioneel zijn, ik heb gemerkt dat ik na me bevalling heel gevoelig ben geworden. Ik zou zeggen zoek vrienden op bij jou in de buurt en doe iets leuks met de kids! Sinds ik moeder ben geworden, voel ik me zo sterk ondanks alle vermoeidheid met werk/kind/huishouden. Als onze kleine maar gezond en gelukkig is. Waar woon je? Misschien kunnen we iets afspreken of iemand van deze forum? Heel veel sterkte😘

Wat een lief berichtje! Ik word er emotioneel van. Dat merk ik ook, ik ben een stuk gevoeliger geworden, en ik was al zo gevoelig, haha. 😅 Dat zou ik indd graag doen, wat meer vrienden opzoeken. Helaas merken we dat we in 't dorp waar we wonen niet echt aansluiting hebben en overwegen nu te verhuizen zodat we ook wat minder eenzaam zijn. Nu de kleine man er is, merk je toch dat even een uurtje enkel rijden, niet meer zo makkelijk is. Ik woon in klein dorpje in gemeente Den Bosch, en jij?