Hart luchten

Ik heb twee jonge kinderen, beiden onder de drie. Mijn oudste gaat momenteel door een fase waarin ze bij het minste of geringste begint te huilen. Als ze haar zin niet krijgt, barst ze in tranen uit op een extreme manier. Laatst was ik met haar in de supermarkt en ze wilde ineens uit de kinderwagen en gedragen worden. Natuurlijk kon ik de kinderwagen niet duwen en tegelijkertijd haar dragen. Binnen in de supermarkt begon ze hysterisch te huilen en schreeuwen. Ik voelde me ontzettend overstuur. In een rustig gangpad probeerde ik haar duidelijk te maken dat ze best mocht lopen, maar dat ik haar niet ging dragen. Ze kalmeerde even, maar begon al snel weer te huilen en eiste dat ik haar zou dragen. Ik voelde de blikken van mensen om me heen en werd zelfs aangesproken door iemand die zei: “Misschien moet je gewoon toegeven, ik heb ook kinderen.” Bij de kassa hoorde ik mensen zich afvragen waarom ze huilde voor me zuchtend. Ik wilde het liefst verdwijnen en voelde me de slechtste moeder ooit. Vandaag moest ik weer boodschappen doen. Mijn kinderen hadden net hun dutje gedaan, dus ik dacht dat het een goed moment was om snel wat kruiden te halen. In de winkel wilde mijn dochter iets hebben wat niet mocht, en ze begon weer te huilen. Terwijl ik de medewerker vroeg om me te helpen, kreeg ik te horen: “Waarom ga je zo laat in de middag met twee kinderen boodschappen doen? Ik ben zelf moeder, maar dat is veel te laat. Dan zijn ze moe, heel zielig.” Dit zijn slechts twee voorbeelden, maar ik kan een boek vullen met dit soort ervaringen. Mijn jongste werd geboren met reflux en ernstige krampen, wat betekende dat ik nachtenlang maar twee uur sliep en als een zombie naar mijn werk ging. Dit heeft acht maanden geduurd en ik voel nog steeds dat ik er niet helemaal bovenop ben. Hoewel het nu beter gaat, maken deze opmerkingen me nog steeds schuw om naar buiten te gaan. Vaak kom ik met een rotgevoel terug. Is het normaal om zoveel ongevraagde adviezen en meningen te krijgen, of heb ik gewoon pech?