Hoogbegaafd?

Onze zoon van 3.5 is met veel ontwikkelingsmijlpalen heel snel geweest, met name de cognitieve zoals praten en oorzaak-gevolg (lopen en kruipen gewoon normaal). Hij is ons eerste kindje, dus we hebben geen vergelijkingsmateriaal. Maar we kregen af en toe van mensen te horen of hij niet hoogbegaafd is (met name van mijn zus, die 2 hoogbegaafde kindjes heeft). Ik heb het lang weggedrukt en afgedaan als een voorsprong (ook omdat die neefjes het zeker niet altijd makkelijk hebben gehad met hun hoogbegaafdheid). Maar inmiddels herken ik wel veel signalen. Hij heeft best wat angsten: zwemmen / water (douchen vind hij ook niks, zeker als z’n hoofd nat wordt brult hij het uit), hoogtes, drukke plekken met veel mensen en harde geluiden. Hij vindt dingen sneller spannend, omdat hij volgens mij bovengemiddeld bezig is met de risico’s (wat als zus en zo gebeurd). En op de opvang heeft hij tegenwoordig weinig aansluiting met andere kindjes. Hij speelt daar niet graag, praat liever met de juffen. Thuis bouwt hij dan ook het liefst met lego de hele dag (inmiddels pakketten voor 8+). Hij is bang om te falen, durft bijvoorbeeld niet te tekenen als er mensen bij zijn. Maar hij is ook superlief en empathisch, heeft heel veel gevoel voor detail, onderlinge relaties en andermans emoties. Heeft een olifantengeheugen en is ontzettend nieuwsgierig. Je kan ontzettend fijn met hem kletsen en hij heeft echt humor. Mijn vraag: moeten we hier iets mee? In eerste instantie dacht ik ik wacht gewoon tot de basisschool en zie dan wel verder. Maar inmiddels denk ik ook; hoe moet ik dit halfjaar nog doorkomen? Thuis is hij heel gezellig en zorgzaam naar z’n broertje, maar elke keer als ik hem apathisch op de bank bij de opvang achterlaat breekt mijn hart een beetje. Want huilen doet hij dan ook niet echt - het is eerder alsof hij in zichzelf keert. Alsof hij beseft dat het geen zin heeft als hij huilt. Hopelijk herkent iemand dit verhaal, ben benieuwd naar je tips!