'Nee' op alles en krijsen

Ik herken je verhaal, nu ook een tweede en was in het begin echt stressvol de ochtenden na mijn verlof en ook nog eens heel vroeg opstaan.. Man begint om 6.00 en ik om 7.00 met werken. Voor die tijd dus alles voor elkaar zien te krijgen, zeker toen ik nog borstvoeding gaf was het niet altijd makkelijk. Ook weleens geschreeuwd, wat ik totaal niet van mezelf ken en van schrok.. Beetje die agressie gevoelens inderdaad. Nu probeer ik m'n eerste zoveel mogelijk zelf te laten doen, dit lijkt wel te helpen haar zoveel mogelijk eigen regie te laten ervaren. Als ik zeg dat ze iets moet doen, doet ze het juist niet. Ik geef qua kleding bijvoorbeeld twee keuzes.. Wordt het deze of deze en laat het haar zelf aantrekken en als het niet lukt dan help ik haar en laat ze het vaak toe. Nu heb ik ook nog een dochter die het liefst naakt rondloopt 🤣 dus die broek gaat altijd wat lastiger.. Of ik probeer haar toch weer even af te leiden.. Het is gewoon een trucje doos die ik wel eens open moet maken 😅 de ene keer werkt het ene en andere keer het andere.. Hopenlijk wordt het snel beter voor je.. Scheelt ook wel wat als de baby straks weer wat ouder is misschien.

Heeel herkenbaar! Ook de gevoelens van agressie 😮‍💨 Hier ook een baby, van 10 weken, en ze slaapt overdag heel moeilijk en als ie dan weer keihard staat te schreeuwen en ze wordt wakker, nouuu dan word ik zo boos. Normaal ben ik ook echt van het uitleggen/toelichten etc. maar m'n geduld is gewoon zo op. Helaas geen tips, maar wel herkenning.

Helaas geen tips. Wel herkenning. Zelfde leeftijd. Kan ze soms wel achter t behang plakken. Zo geen geduld. En dan soms nog nee zeggen terwijl ze ja bedoelen of andersom pffff

Herkenbaar hoor! Ik merk bij mijn kinderen dat ze op die leeftijd mijn stress ook leken aan te voelen, en daardoor nog harder met hun hakken in het zand gingen. Ik weet natuurlijk niet in hoeverre je dit al doet, maar misschien is het handig om de avond van tevoren alvast alles voor te bereiden? Dus alles inpakken wat er al in te pakken valt. Eten, tassen en alles al klaarzetten. En ook de kleren de dag van tevoren (samen met je dochter?) alvast uitkiezen en klaarleggen. Ook kun je s'ochtend voordat je je kinderen uit bed haalt, eerst jezelf helemaal klaarmaken. Zo heb je daarna alle tijd voor hun en hopelijk wat meer tijd en daarmee geduld om met dat leukr woordje 'nee' om te gaan.

Heel herkenbaar inderdaad! Ik werk niet maar op psz dagen of wanneer we een afspraak hebben helpt het ook om inderdaad de avond van te voren te zorgen dat alles klaar staat. Je kan eventueel ‘s avonds eten en kleertjes klaar leggen en bijvoorbeeld een kleurplaat of puzzel op tafel leggen. Wanneer je met de jongste bezig moet kan de oudste alvast even eten en een spelletje doen bijv. En hier werkt het ook goed om zoveel mogelijk keuzes te geven en geen vragen stellen. Dus niet: ga je mee aankleden? Maar: we gaan je kleren aan doen, wil je het zelf doen of zal ik je helpen? In plaats van: ga je mee naar beneden? Zeg ik: we gaan naar beneden, wil je lopen of zal ik je dragen? Dan weet ze niet hoe snel ze moet lopen want ze wilt absoluut niet gedragen worden haha

Ik struggle dus heel erg met het stukje mezelf klaarmaken in de ochtend.. Mijn oudste is gewoon al vaak om 6u wakker.. Ik wil het liefst zelf helemaal klaar zijn voordat ik haar uit bed haal, maar om nou zo vroeg op te staan.. Hoe laat zijn jullie kindjes wakker?

Half 6 uiterlijk 6 uur😣 Dus opstaan voordat hij wakker is zit er (met ook nog een baby) echt niet in.

Ik heb er nu nog maar 1 en mijn dochter is de laatste dagen ineens zo terror dat ik herkenbare gevoelens heb. Mijn geduld is op en ik wordt er boos van terwijl ik dat echt niet wil. Letterlijk alles is nee en krijsen. Bij ons gaat het niet alleen ‘s ochtends maar het is de laatste dagen de hele dag door. Nu ook vannacht ineens weer wakker. Weet ook niet wat ik hiermee wil bereiken, even van me afschrijven voelt al goed en fijn om wat herkenning te lezen. Onze dochter wordt over een maandje 3, zal vast wel weer iets met een ontwikkelingsfase zijn maar vind het oprecht even niet meer zo leuk 😶

Hier ook, het is echt afschuwelijk. Net met naar bed gaan ook nog een bui, het leek wel alsof ie bezeten was ofzo. Zm hartslag door het dak, hij stikte er zowat in en t geluid wat ie dan produceert is echt bizar😰 Ik word er ook echt boos van😬 Tenzij m'n man nog bozer wordt, dan kan ik juist rustig blijven meestal😅 Voel me ook net een politieagent die tegen een muur van gewapend beton praat de hele dag😮‍💨

Hier ook.. en om álles huilen. Doodvermoeiend. Hiervoor vond ik op visite gaan altijd gezellig, nu is het continu opletten, waarschuwen, huilend kind troosten en repeat… hopelijk een korte fase🤯

Hier gaat het als volgt: ik geef hem het idee dat hij de keuze heeft maar eigenlijk, grof gesteld (en zachter bedoeld) : mijn wil is wet! Zoon bepaalt enkel hoe die wil wordt ingewilligd: doet hij het zelf of doe ik het? Meestal negeert hij me eerst, tot ik aanstalten maak om zijn taakje zelf te doen. Hij gaat meteen als een speer dan 🤭 Zo ook als hij moet meekomen: "kom jij zelf of kom ik je pakken?" Ohja en heeeeeele kleine korte opdrachtjes geven. Dus niet "ga je jas en schoenen aandoen" maar "ga je jas halen" "doe je jas aan" "ga je schoenen halen" etc.... Bespaart ons best veel tantrums (niet allemaal) 😁

Haha ja gek hè hoe dat werkt wanneer de ander geduld verliest, ineens lukt het dan wel 🙃 maar pfoe wat een energie kost dit zeg! Gister nog op de markt mijn dochter moeten meeslepen 😭 wel fijn dat het herkenbaar is..

Dit doe ik ook, maar toch is vaak het antwoord ‘nee ik wil niet’ op letterlijk alles… hoe ga je daar mee om?

Dan push ik even door... soms moet er gewoon iets gebeuren, ook al vinden we niet alles even leuk, is voor ons ook zo 🤷🏻‍♀️. Hij heeft veel te bepalen maar niet alles en. Dan is het maar even huilen... Als ie echt in zo´n op-de-grond-krijsen-tantrum lanceert bied ik hem een knuffel aan en leg ik hem rustig uit waarom het moet gaan zoals het moet gaan. Ik moet wel zeggen dat wij best een rustige zoon hebben die veel begrijpt, die tantrums komen hier vooral als die moe is. Ik kan er best inkomen dat een vurige meid nog wel een ander paar mouwen is 😬😅🥲

Ja ik herken dat vurige heel erg in mij dus dat is echt confronterend en vergt zoveel geduld en energie van mijn kant. Maar goed, wat jij noemt doe ik ook allemaal. Dus we blijven maar zo doorgaan en hopen dat deze fase snel voorbij gaat 🙃

Zo herkenbaar dit allemaal! Hier een zoontje die in mei 3 wordt en ook nog eens een lekker temperament in z’n karakter heeft wat zeker niet mee helpt. MAAR ik heb het boekje how2talk2kids gekocht en dat is echt goud waard! Makkelijk leesbaar met veel herkenbare voorbeelden en hoe je dan kunt reageren. Tot m’n stomme verbazing werkte dit direct heel goed! Nu een stuk minder last van een woedende of crashende zoon en zelf ook veel relaxter omdat ik weet welke zinnetjes ik moet uitspreken om hem weer oké te krijgen.

Ik volg die ook op insta. Fijn om te lezen en geeft mezelf meer inzicht en rust. Hier ook, heel erg drammen ineens en boos en echt nja niet leuk gewoon. Alsof de wereld vergaat als het niet gaat zoals hij wilt.

Update De afgelopen maand heb ik haar steeds weer op haar kamer laten uitrazen (en stevig mijn best gedaan om niet woedend te worden), en dat heeft geholpen. Om de zoveel minuten weer even naar haar toe, vragen of ze rustig kan worden, en als ik daar geen duidelijk 'ja' op kreeg, gewoon deur weer dicht. Net zo lang tot ze door kreeg dat er maar één ding opzat: doen wat mama zegt. Een keertje te laat geweest, dat wel, maar het was het waard. Elke keer wanneer ze begon met gillen, al was het maar eventjes, hebben we erop geageerd. Nu heeft ze zelden nog driftbuien. Halleluja! Tips die ik al langer toepaste, maar die niettemin ook hun steentje bijdroegen: laten kiezen tussen twee opties, wekkertje zetten, zelf niet op alle slakken zout leggen ('dan drink je je melk vanavond maar op', en melk weer terug in de koelkast), positieve aandacht geven wanneer ze het verdient, en vooral: rustig blijven en niet toegeven. Wat me heeft geholpen om mijn eigen emmertje niet over te laten lopen was om op gezette tijden in de week even wat voor mezelf te doen (sporten, muziek maken). Even het hoofd leeg. En bewuster zijn van die opstapelende emotie, een time-out als ik hem voelde, tot tien tellen en bewust weg laten vloeien. Dat zij dan op haar kamer zit, geeft me die ruimte ook. Iedereen bedankt voor alle tips en de herkenning. Het heeft me ook erg geholpen te lezen dat meer mensen de frustratie en machteloosheid herkennen en dat ik dus geen draak van een moeder ben. Op de opvang zeiden de juffies overigens ook dat onze dame een lange adem van hier tot Tokyo heeft, en zij zelfs soms even weg moesten lopen om rustig te worden. Daardoor werd ook duidelijk dat ik niet overdrijf, maar dat er soms stevig gedramd wordt hier en dat dat nu eenmaal veel energie kost. Op de een of andere manier kon ik het daardoor weer beter opbrengen. Op naar de volgende fase!