Verlangen 2de (of meer) gevoelsmatig maar rationeel niet

Ik heb dat ook hoor. Ik wil minimaal dat mijn dochter uit de luiers is. Ik wil dat ze zelf naar de wc kan en dat ze haar eigen kleding aan kan trekken. Mijn zwangerschap was niet zwaar maar ook niet perse makkelijk en ik ben eigenlijk wel blij dat mijn organen niet elke week op een andere plek zitten. Ook is het baantechnisch niet handig. Kwa moeheid niet, kwa belastbaarheid niet, kwa ruimte in het huis niet, kwa timing niet. Maar toch denk ik er zeer regelmatig overna dat in wel een baby zou willen.

Ik had dat na m’n eerste niet direct. Maar m’n tweede was echt een seconde ‘eruit’ en terwijl hij in m’n armen werd gelegd voelde ik een explosie van liefde en een bizar sterk gevoel dat ik nog een kindje wilde. Zo raar. Dat bleef... ik probeerde het weg te redeneren maar ja ... je gevoel is iets anders. Ik had veel verdriet voor het kindje wat ik niet zou hebben. Voelde echt als rouw. En ik voelde me daar ook weer schuldig over omdat ik al twee prachtige gezonde kindjes had! Voelde zo ondankbaar. . Mijn man vond twee wel prima eigenlijk, maar gelukkig uiteindelijk stond hij er ook voor open. En nu. Ons derde moppie is nu 1 jaar en hoewel mijn hart opzwelt van liefde bij het zien, horen en denken aan babies voel ik dat het zo goed is. En mijn man ga ik echt niet meer over kunnen halen voor nog een kindje haha Ik zal wel altijd een mega zwak voor het kleine grut houden ben ik bang 😍

Haha bizar het wat het met je kan doen. Ik had de hoop dat als ik dan een tweede mag krijgen dat gevoel niet meer perse hoeft te komen maar het kan na elk ukkie dat komt. Ohjee :p Na hoelang ben je dan gaan toegeven aan het gevoel? Mooi dat je nu wel het gevoel hebt dat het goed is, vooral als je man echt niet meer wil hehe. Maar lijkt me ergens, hoe leuk je het ook vind, een fijn iets. Rust ofzo

Precies dezelfde gedachten. Ik wil ook lekker genieten van haar alleen nu en niet zwanger zijn en moe of straks zoveel ballen in de lucht moeten houden en de vermoeide mama zijn. Maar dan wel tegelijkertijd nu al baby namen bedenken. Is toch erg. Ik deel het wel met mijn man en zeg tegen hem dat wanneer hij er klaar voor is we ervoor gaan.

Ooh ja, dat had ik heel erg bij mijn oudste (ik heb 2 dochters nu). Ik, of eigenlijk wij beiden konden niet wachten. De arts had geadviseerd om in ieder geval te wachten tot mijn oudste 1 zou zijn. Uiteindelijk zit er 2 jaar tussen de meiden.. Dat was en is wel pittig hoor en soms vraag ik me af of het makkelijker was geweest als ik langer had gewacht. Maar goed, het was een bewuste keus en ik vind het ook fijn dat ze weinig schelen. Toen de tweede geboren werd dacht ik echt, genoeg nu. Vond het zo zwaar. Sinds een paar maanden kwamen er uit het niets weer gedachtes aan een nieuw kind op. Heel heftig ook af en toe, maar idd dat gevoelsmatige versus het rationele. En het rationele wint het op dit moment

Herkenbaar hoor... had inderdaad altijd gezegd dat ik 2 kinderen wilde. Nu heb ik 2 kinderen en sluimert er nog steeds een gevoel van een 3e. Mijn gevoel zegt ja! Het lijkt me heerlijk nog zo'n frummel er bij. Mijn hoofd zegt nee.... praktisch gezien, fysiek gezien, mentaal gezien... ik heb het voor nu naast me neergelegd. Manlief wil geen 3e en ik wil ook eerst de 2 kinderen uit de luiers hebben. Als het gevoel er dan nog steeds is wil ik het gesprek opnieuw aan gaan met mijn man. En voor jou... ga er pas echt voor als je er klaar voor bent. Als je gevoel sterk genoeg is dan is dat over een jaar er ook nog wel! Succes!

Ja geeft zeker rust ! Ik denk dat de baby 5 maanden was toen ik er voor wilde gaan. Mijn man volgde in die overtuiging een pak later 🙈

Hart en hoofd moeten denk ik beide op 1 lijn staan. Maar aan de andere kant blijft je hoofd misschien ook redenen verzinnen om het uit te blijven stellen. Als je merkt dat je het niet los kan laten zou ik wel voor een tweede gaan. Tenminste als je partner er hetzelfde over denkt. Ik denk dat leeftijd, inkomen, toekomstplannen ed allemaal factoren zijn die meespelen in de beslissing of je klaar bent voor een tweede, maar daar heb jij alleen een antwoord op. Wij willen dus heel graag een tweede kindje al best wel een tijde maar stellen het uit tot na 13 mei, omdat we door COVID de bruiloft verzet hebben afgelopen februari. Ik wil gewoon echt niet zwanger of vol hormonen de bruiloft in. Maar soms vraag ik me af of ik me niet een beetje aanstel om een tweede kindje om deze rede uit te stellen…

Ik snap ook niks van mezelf, heb altijd gezegd maar 1tje!! En nu nadat mn dochter nu 1.5 jaar oud is...ben ik jaloers op zwangere dames en zwijmel ik bij baby's.. is dit indd écht een kinderwens of mis ik gewoon het zwanger zijn en het kleine babytje... ik weet het serieus niet

Ik ken dit wel, ja. Toen de kleine 6 maanden was, wilde ik ook al door voor de volgende. Ik dacht: start wel met een pittige, nieuwe baan en dan heb ik daar genoeg afleiding aan. Maar het blijft kriebelen en die nieuwe baan.. naja, een zwangere medewerker komt een werkgever toch nooit gelegen. Dus go with the flow; wij geven toe aan ons gevoel, kijken of er een tweede mag komen en zien verder wel hoe het loopt allemaal 🤞🏻

Ik heb ook heel erg het verlangen naar een 2e kindje. Het liefst nu meteen maar ik vind het zelf niet handig om nu te proberen voor een 2e. Ik ben een planner (ook al weet ik dondersgoed dat dit niet te plannen is). Het mooiste zou zijn dat we vanaf februari/maart gaan proberen. Wil het liefst geen september/oktober kindje aangezien onze hele familie in die 2 maanden jarig is. Ook wil ik volgende zomer nog op vakantie met zijn 3tjes (het liefst wel met zwangere buik 😍)

Ja ik ben dus ook een mega planner en wil alles uitstippelen. Los van dat je weet dat je er toch geen controle over hebt maar dat is het aard van het beestje. Maargoed ik lees hier dus genoeg reacties dat het dit gevoel heel sterk aanwezig kan zijn. Fijn om een beetje herkenning te vinden en horen dat ik niet als enige zo'n sterk klapperende eierstok heb :p

Hier ook een heel sterke wens voor nog een kindje, hoewel het hoofd denkt "haha, jij bent gek..". De oudste is 2,5 en een pittige dame. De jongste is nu 14 maanden en slaapt pas sinds 11 maanden door. Bovendien 3 zwangerschappen en 3 bevallingen in 3 jaar tijd, dat heeft er fysiek en mentaal wel ingehakt. En toch.. zou ik er graag nog eentje willen..

Inderdaad. Wij wilden ook vanalles maar kregen haar uiteindelijk pas 3 jaar later.. 😉

Herken het wel een beetje. Wij willen ook een 2e, maar we zijn nog niet echt bewust bezig (eerste kwam na 3 jaar met IUI). We genieten zo met zijn drietjes en onze dochter is echt een droomkind qua slapen. We zijn echt verwend. Een 2e kindje kan natuurlijk weer heel anders zijn 🙈 maar we willen het wel graag! Ik ben een controlfreak en bij de eerste had ik het heel moeilijk de eerste weken. Vond het heel heftig ineens geen controle te hebben over mijn dag en mijn kind. Dat ik niet wist waarom ze zo huilde. Ergens ook een beetje angst om dit weer mee te maken. Terwijl het nu zo goed gaat en ik helemaal in de moederrol zit. In mijn hart weet ik dat ik bij een 2e sneller weet wat ik moet doen en dat het allemaal heus wel goed komt. Maar ja….

Herkenbaar. Misschien kan het ook mooi zijn om hier eens met iemand over te spreken (voedvrouw, therapeut/psycholoog).. bij mij zei het namelijk ook iets over hoe ik de zwangerschap en eerste jaar had beleefd van m’n dochter en had ik daar nog wel iets in te verwerken.. 💭🧡 Wie weet levert het je wat op!

Dat is ook meteen mijn angst. Dat het bij de 2e niet lukt of langer duurt terwijl ik niet te veel jaren tussen een nieuwe baby en ons dochtertje wil. Maar ik wil ook niet nu al

Mm interessant! Hoe kwam jij uiteindelijk bij hulpverlening terecht, letterlijk met deze wens waarop je vast liep of kwam je er via een omweg achter?

Ik merkte aan meerdere zaken (waaronder de wens voor een tweede) dat ik wat paniek had als ik dacht aan de zwangerschap of de eerste maanden. Vandaar! Echt een aanrader! Kan alleen maar iets moois opleveren!

Maar even serieus.. hoe maken jullie de keuze als je het niet vanzelf zeker weet? Ik wil niet voor een 2e gaan vanwege het puppy-effect (het missen van het kleine) maar vanwege een echte wens.. Wanneer weet je het echt? Bij mn eerste was het duidelijk en geen praktische dingen die moesten veranderen zoals extra kamers die je niet hebt of een grotere auto nodig..