Zoon die meer naar vader toe trekt

Mijn zoontje trekt ook meer naar zijn papa toe. Mijn verloofde werkt thuis en ik ben een stay at home mom maar toch wordt mijn zoontje super boos als papa niet kan spelen en als mama wel wilt spelen

Ik herken helaas alles wat je zegt en mij doet het ook vaak pijn. Ook heb ik een postnatale depressie gehad, maar geen idee of dit er misschien mee te maken heeft. Laatst nog met mijn man een gesprek gehad en die probeert me te troosten en te zeggen dat het zeker niet komt omdat ik een slechte moeder ofzo ben, maar zo voelt t soms wel..snap je helemaal. Maakt me soms heel klein en onzeker

Ik herken mezelf heel erg in jouw verhaal. Mijn zoon doet hetzelfde. Zelf werd ik daar ook erg onzeker van, maar het gaat nu wel iets beter. Vooral omdat ik het wat meer heb losgelaten. Eerst was het echt alleen papa willen knuffelen, met papa spelen, als papa weggaat huilen, als papa terugkomt blij zijn. Daartegenover staat wel dat hij bij papa veel meer zeurt en huilt, als papa even geen aandacht kan geven. Nu sinds een weekje geeft hij heel kort een knuffeltje als ik weggaat en dat is voor mij echt alles! Maar als ik thuiskom dan rent hij juist van mij weg 😅 Ik heb mij erbij neergelegd dat papa leuker is voor hem en ik probeer vast te houden aan die kleine momentjes waar ik wel liefde voel. En het belangrijkste ik zorg ervoor dat hij iedere dag hoort hoe gek ik op hem ben! (Ookal ben ik soms best gekwetst) Wat ook helpt volgens mij is wanneer papa heel overdreven blij doet als ik thuis kom of vaak zegt dat ik lief ben enz. En ik breng mijn zoontje ook altijd naar bed want dat is ons momentje waar hij ook even op mn schouder ligt met zijn hoofd 🥰. Hij wil papa dan wel liever maar papa gaat dan gewoon snel weg. Uiteindelijk geeft hij zich dan aan mij over. Jij bent zijn mama en hij houdt hoe dan ook van jou. Dus koester de kleine momentjes met hem waar het wel even liefdevol voelt en vergelijk niet met zn papa, want jij doet het ook echt wel goed!

Mijn oudste is echt een papa's kindje. Ik mag niets doen behalve als papa niet thuis is. Ik ben wel iets strenger dan mijn man, dus ik wijt het daaraan. Maar het kan soms echt pijn doen als je weer eens wordt afgewezen. Het begon bij ons heel erg toen de jongste geboren werd. Ik ben ervan overtuigd dat het een fase is, en zolang ik af en toe nog knuffels krijg, accepteer ik het maar.

Ik waardeer zo jullie ervaringen en kleine tips die ik er uit haal. ♡

Ik herken dit ook heel erg! Ik merk dat sinds ik het wat meer loslaat, mijn zoontje ook steeds vaker naar mij toekomt. Hij is dan ook weer snel weg, maar het verandert wel, langzaam. Hij is nu 17 maanden en vanaf het begin is papa favoriet. Het deed me een tijdje pijn, maar tegelijkertijd vind ik het ook mooi dat ze zo close zijn.

Oh ja dat falen herken ik ook heel erg. In het begin, net na de geboorte, was ik meer afwezig door zware bevalling en psychische dingen, waardoor papa prominenter aanwezig was en troostte. En ik geef me nu dus steeds de schuld dat ik dat begin niet beter heb kunnen doen. Maar ik kan het niet veranderen en heb destijds echt mijn best gedaan. We doen allemaal ons best en jij ook zo te horen ❤️. Je bent goed bezig lieve mama!!!

Mijn zoon trekt ook meer naar zijn vader. De lach die hij op zijn gezicht heeft als hij zijn vader ziet dat doet hij naar mij nooit. Als ik hem vast heb en papa is in de buurt dan wil hij altijd naar zijn vader en als papa weg loopt dan raakt hij helemaal overstuur. Als ik weg loop dan zwaait hij mij uit en gaat hij verder met wat hij deed. Zelf heb ik een zware bevalling gehad waardoor ik de eerste periode niet veel voor mijn zoontje kon zorgen. Ik heb hem de eerste dagen bijna niet vast gehouden. Hij lag wel bij mijn man op zijn borst. Het gouden uur heb ik niet gehad maar mijn man wel. Ik denk dat de hechting tussen mijn man en zijn zoon daar heel sterk is geworden. Soms maakt het me blij dat de band heel sterk is maar soms maakt het me zo verdrietig en voel ik me schuldig. Het lijkt met de tijd erger te worden. En inderdaad het is geen fase. Hier hoef je niks mee te doen. Je bent een goede moeder

Ik heb hier ook dat gouden uurtje niet gehad en in mijn achterhoofd heeft dat toch invloed gehad. Ik ben trots op hun band maar heb verdriet dat het zo anders is voor mij...

Ach lieve mama! Ik zie in onderstaande reactie iets over het gouden uurtje welke je niet gehad hebt. Het heeft hier niets mee te maken! Hoeveel werk jij? En hoeveel werkt jouw man? Ik was vroeger zelf een vaders kindje. Hij werkte veel, mijn moeder was altijd thuis. Zij was daardoor voor mij niet interessant meer. Zij heeft mij wel heel kwalijk genomen dat ik meer naar mijn vader toe trok en dat resulteerde dat ik alleen maar meer afstand van haar nam. Je kan niets anders doen, blijf lekker met de kleine spelen, zorg voor één op één momenten met hem. Het laatste wat je gedaan hebt is falen! ❤️

Hier ook veel herkenning! Mijn zoon trekt veel naar mijn vriend toe. Ik heb hem tien maanden borstvoeding gegeven en heel veel huid op huid contact gehad. Maakt blijkbaar niet heel erg uit. Ik heb het idee dat hij bij mijn vriend meer het besef heeft dat hij er niet altijd is (ik werk een dag minder dan hem en haal onze zoon vaak op van de opvang). Wat mij helpt is een combinatie van het loslaten, je eigen draai vinden met je kindje, genieten van hoe leuk vader en zoon het samen hebben en jezelf toestaan te dat het soms niet leuk is. Ik ben nu op vakantie en merk dat het meer gelijk trekt en onze zoon minder op vader gericht is. Ook helpt het mij om hem niet na te doen maar je eigen grapjes, spelletjes en kwaliteiten te vinden. Minder de nadruk en peilen wat mijn zoon van mij vind maakt dat de interactie spontaner en echter is. Dit werkt veel beter. Waar onze zoon sowieso gevoelig voor is, is de energie die je bijdraagt. Klinkt mega vaag maar ik kan nog wel eens mopperen op mijn vriend omdat hij het huishouden minder belangrijk vind dan ik. Wanneer ik dit doe met onze zoon erbij ( geen stemverheffing of iets in die richting ) duwt hij me letterlijk weg en gaat hij aan zijn vader hangen. Goed om je te beseffen dat jij ook een speciale band hebt en zal blijven ontwikkelen. Misschien ben jij taliger en gevoeliger en kan je je zoon beter helpen met zijn sociale emotionele ontwikkeling. Ieder zijn kwaliteiten! Maar het blijft moeilijk soms en daar is niets geks aan.

Omg soms houdt mijn man mijn kindje vast en dan kom ik er ook bij staan om een knuffel met z'n drie te doen en dan komt dat handje in mijn gezicht die me gewoon vol wegduwt 😭🥹 zo grappig en zo pijnlijk

Mijn oudste dochter trekt meer naar haar vader toe. Met het consultatiebureau heb ik het er over gehad. Als je een fijne hebt, kan dat zeker helpen. Huisarts is ook een mogelijkheid. En thuis heb ik er veel over gesproken. Wel bewust leuke momenten samen gecreeerd én dat ik haar ging troosten zonder aanwezigheid van mijn man. Dat ze het gewoon regelmatig met mij moest doen. Het heeft 6 maanden geduurd, maar gaat nu weer een stuk beter. Maar zo enthousiast als bij papa verwacht ik nu ook niet meer. Voel je vooral niet gefaald! Ik ken het vreselijke gevoel van afwijzing door je eigen kind en hoe je als moeder bent heeft daar echt niet voor gezorgd!

Heb het ook! Ondanks de 7 maanden borstvoeding. Had gedacht dat dat geholpen had. Maar ik zoek er zelf eigenlijk niets achter. Ik weet dat onze band super hecht is en dat hij naar zijn vader toe trekt omdat hij daar misschien nog een beetje zoekende is naar toenadering van hem. Ik geef hem eigen altijd de aandacht die hij wil terwijl mijn vriend vaak beetje afwezig is. Daarom vind mijn zoontje het juist erg interessant als hij wel die aandacht vraagt en krijgt van hem. Mijn eigen theorie hoor, en daar voel ik me goed bij haha