Slapen is voor baby's?

Mijn dochter van bijna 13 maanden heeft toen ze 6-7 maanden was leren zelf inslapen met hulp van een slaapcoach. We wilden haar niet laten huilen en hebben andere methodes geprobeerd, maar de chair methode bijvoorbeeld past echt niet bij haar temperament. We zijn toen tegen ons gevoel in toch voor controlled crying gegaan. Sindsdien konden we haar in bed leggen en viel ze zelf in slaap. Soms na even zachtjes morren, maar niet meer het moord en brand schreeuwen wat ze deed. Sinds een week of 4 zitten we midden in de slaapregressie en zit zelf inslapen er niet meer in. Overdag blijven we dutjes aanbieden. De ene keer slaapt ze alleen s ochtends 20 min, de andere keer alleen s middags een uurtje, een andere dag beide gewoon goed. Het inslapen is zowel overdag als s avonds een drama, waarbij ze soms pas om 23:30 uur(!) slaapt. We hebben het controlled crying al geprobeerd, maar ze gaat elke keer meer uit haar vel, ze gaat zitten en staan in bed (ze KAN wel zelf weer liggen). Ze valt soms aan de borst in slaap, soms lopen we uren met haar rond. Weer mee naar beneden ook al geprobeerd, niets helpt. En als ze eenmaal slaapt, komt ze nog 3 of 4 keer per nacht en slaapt ze niet totdat ze borstvoeding krijgt. Ik ben bang dat we allemaal nieuwe slaap associaties aan het creëren zijn zo, maar we weten het even niet meer. Ik houd het op zich nog wel vol, maar het wordt moeilijker om op werk te focussen na een paar weken met soms maar 3 uur slaap per nacht, verdeeld in stukjes... Even van me afschrijven is al fijn, maar alle tips zijn welkom!