Totaal niet genieten van het moederschap

Ik zou vragen bij de gemeente of je een een msi indicatie kan krijgen. Ik weet niet precies hoe het werkt maar volgens mij "krijg" je dan "gratis" een extra opvang dag. Dat gaat je misschien wat meer lucht geven. Heb je verder familie of vrienden die in de buurt die wat vaker kunnen oppassen? Ik vind je man erg ongevoelig, dus ik zou zeker ook met hem praten. Het valt ook allemaal niet mee :( sterkte sterke mama

Wat naar om te horen! Ben je al naar de huisarts geweest? Die kan je vast ook verder helpen, klinkt ook echt wel als een depressie. Ik zou snel aan de bel trekken voordat de 2e kleine er is. Dan wordt het helemaal druk (ik heb er zelf 18 maanden tussen de eerste 2). En ik zou van je man vragen (eisen) dat hij mee gaat naar de huisarts. Hij is onafhankelijk en kan misschien wat dingen zeggen die hem aan het denken zetten. Je kunt je haast niet voorbereiden op het moederschap dus ook al wilde je het graag, betekent het niet dat het niet zwaar is soms...

Voel je alsjeblieft niet schuldig! Het is ook zwaar, zeker als je het bijna alleen moet doen, zwanger bent en ook nog eens geen steun krijgt. Maar je doet ongetwijfeld echt je best en het feit dat je dit typt en hulp vraagt, geeft aan wat een goede moeder je bent en wil zijn. Maar ik raad je wel sterk aan (professionele) hulp te zoeken. Dit is teveel nu en je wil niet dat het erger wordt. Heel veel sterkte!

Allereerst heel veel sterkte! Ik lees niks over je werk alleen dat je 1 dag “vrij” bent waaruit ik opmaak dat je werkt. Geeft jouw werk jou energie? Is anders vervroegd met (ziekte)verlof gaan misschien een verlichting dat je op de dagen dat je dochter naar de opvang is iets kunt doen waar je wél energie uithaalt?

Bedankt. Ik werk 32 uur en dat doe ik met veel plezier dus daar kijk ik dan wel naar uit na mijn vrije dag. Ik moet nu nog 3 weken werken tot aan mijn verlof, eerder met ziekteverlof gaan gaat niet lukken. Ik moet een collega inwerken voordat ik met verlof ga. Maar als ik straks met verlof ben gaat mijn dochter naar de opvang en dan heb ik ook rust voor mezelf.

Wat rot zeg... schijnt vaker voor de komen dat je na een fertiliteitstraject psychische klachten krijgt. Pas goed op jezelf, om te voorkomen dat je weer met depressieve klachten te maken krijgt. Ik zou zeggen, net als sommigen al zeiden, je man heeft een wake up call nodig. Hij zal je nu moeten ondersteunen, voor hij straks alle zorg alleen moet doen omdat jij het niet meer trekt/kan. Wie kan je ondersteunen in dit gesprek met hem? Huisarts, verloskundige, ouders/schoonouders of iemand anders in je netwerk? En je hoeft je niet schuldig te voelen. Iedere fase brengt weer uitdagingen met zich mee, t moederschap is echt niet elke dag feest. Al gun ik je wel wat minder somberheid dan dit hoor!

Wat ontzettend goed dat je dit deelt en wat vervelend zeg. Ik kan je alleen maar adviezen en om hier met vrienden/familie en/of je huisarts over te hebben. Dit moet je niet alleen doen. Vraag hulp als je dit onvoldoende van je partner ontvangt.

Ik ‘denk’ altijd dat kindjes heel goed aanvoelen wat er gebeurt. Misschien is ze juist zo eenkennig en wat moeilijker omdat ze door heeft dat het allemaal niet zo lekker gaat. Ik zou het er zeker weten zo snel als mogelijk met iemand over hebben. Zometeen is er ook nog een tweede bij, en ik denk niet dat het dan makkelijker wordt

Hee! Ten eerste wat knap en dapper dat je je verhaal wilt delen. En hier ook herkenbaar! Je bent niet alleen. Ik heb helaas ook een postnatale depressie waar ik niet uit kom. Mijn man werkt heel veel ( ploegen diensten ) en ik doe alle zorg alleen. Als hij thuis is doet hij ook amper wat kwa zorg. Vindt dat dus ook erg zwaar. Ik zou aanraden om ook te gaan starten met een psycholoog of praktijkondersteuner als je dat ziet zitten ?

Wat verdrietig en een zwaar gevoel. Het klinkt alsof je nog midden in de depressie zit. Gun het jezelf om je te laten helpen en ga het niet alleen proberen op te lossen. Niet alleen met een psycholoog, maar ook met de mensen om je heen. Vertel hoe je je voelt. Je man moet aangesproken worden want hij laat je zwemmen. Neem hem mee of vraag vrienden of familie om met hem te praten.

Mijn man kwam gisteren thuis van het werk en zei: gaat het wel goed? Je ziet er echt slecht uit. Dus ik vertelde hem wat er dwars zat, maar ik moest mij niet zo aanstellen. Hij zei alleen maar: ja en dadelijk bij de tweede gaat het weer fout en zadel je mij er weer mee op, terwijl het niet mijn probleem is. Vandaag bij de verloskundige geweest en aangegeven dat ik emotioneel er best veel moeite mee heb, het zwanger zijn en een dochter die veel aandacht van je wil. Ze zei dat dit door de hormonen komt dat ik mij zo voel. Ik heb het al wel met mijn ouders en schoonouders besproken en die willen met alle liefde wel vaker op onze dochter passen als ik het nodig heb. En straks sowieso als de kleine net geboren is, want dan zit de gastouder 4 weken dicht dus heb ik twee kinderen thuis en mijn man moet dan extra werken i.v.m. de zomervakantie met dagen dat die pas na 20.00 uur thuis is dus daar heb ik ook niet zoveel aan.

Hoi! Wat een rot situatie zeg! Er zijn al veel goede tips gegeven en ik zou ook zeker professionele hulp zoeken. Maar is het niet (ook) de relatie waardoor je je zo rot voelt? Het lijkt mij echt heel erg naar en frustrerend om geen gevoelens te mogen tonen, om welke reden dan ook. Deze opgekropte emoties gaan allemaal in je lichaam zitten. Het klinkt niet als een gezonde relatie.. :-(

Hoezo is het niet het probleem van je man?? Je zit samen in een relatie en je voedt samen de kinderen op. En hoe jij je voelt moet net zo belangrijk zijn voor hem. Hij laat je echt aan je lot over 😔 Super goed ook dat je het met de verloskundige hebt besproken! Maar eerlijk gezegd vind ik dit echt een belachelijk antwoord... tuurlijk spelen hormonen mee. Maar dit gaat iets verder. Klinkt alsof je een beetje afgewimpeld wordt. Misschien nog een keer naar de huisarts?

Volgens mij heeft je man een stevige schop onder z'n kont nodig. Kinderen krijg je samen. Hoezo gaat zij naar de opvang op zijn vrije dag? Juist belangrijk dat hij óók tijd met haar doorbrengt. Ze bouwen dan een band op én hij ervaart hoe zwaar het is om alleen met haar te zijn. Ik zou eens goed het gesprek aan gaan.

Maar je kiest toch samen voor een kindje? En dan zeker ook nog voor een tweede? Als stel en als gezin zorg je toch voor elkaar? Ik ken natuurlijk het verhaal niet maar het komt een beetje op mij over alsof je man dit allemaal nooit gewild heeft. Wil je wel samenzijn en blijven met iemand die jou en je kinderen alleen maar lastig vind? Maar misschien zie ik het verkeerd ik ken natuurlijk niet het hele verhaal

Wat jammer zeg zijn reactie… dat had je natuurlijk niet verwacht. Je hebt nu je steun nodig! Is het niet je man zijn onzekerheid ook waarom hij zo doet naar je? Misschien ook proberen om een goed gesprek met hem aan te gaan.. dat je dit niet langer volhoudt. Als jij een keer iets wilt doen in het weekend voor jezelf moet dit toch ook kunnen. Dat moet hij jouw toch ook gunnen.

Waarom is dit volgens jouw man geen probleem? Hoe zou het zijn als je echt volledig instort? Ik heb hier gemerkt dat een gesprek en het er een beetje over hebben niet werkt. Ik heb het dus ook niet meer gevraagd, maar op een zeker moment gewoon medegedeeld dat zaterdagochtend MIJN ochtend is en dat daarin niks wordt gepland (of dan in ieder geval zonder mij, in hoge uitzondering wordt mijn ochtend verplaatst, maar dus niet overgeslagen!) Oh ja, en als ik op zaterdagochtend wil netflixen in bed, dan gebeurt dat. Het betekent niet dat ik dan moet sporten en weet ik veel. Ook als ik gewoon thuis ben is het mijn ochtend 😅

Mijn eerlijke mening over dit is dat ik dit echt abnormaal vind. Wel veel ikke ikke ikke terwijl je er wel echt heel bewust hebt gekozen om een kind te krijgen. Besef hoe erg je je kleine tekort doet omdat JIJ je ongelukkig voelt omdat zij zich veilig en goed voelt bij jou ????? Ja sorry maar vind dit echt niet oke niet vergeten dat jij de wereld voor haar bent en je vind haar gewoon hoe je het overbrengt vervelend.. ik vind dat jij lkker uit je zelfmedelijden putje moet komen en aan jezelf moet werken en leren omgaan met de nieuwe situatie want er heeft iemand jou nodig en deze schade aan je kleine geven is zwaar onnodig.

Zo gaat het wel helrmaal lekker met je?? Wat bezielt jou verder dan dat je dit als eerste en enige reactie op een forum plaatst? Als je ff goed leest, zie je een paar keer terug komen dat ze depressief is geweest, zich heel ongelukkig voelt, zich erg schuldig voelt naar haar dochter toe en vraagt om TIPS EN ADVIES. Ze vraagt ten eerste niet naar jou eerlijke mening, maar als dit is hoe jij in het leven staat. Iemand in een lastige situatie nog ff verder de grond in stampen...? Kijk morgen zelf ook eens ff goed in de spiegel en probeer een beter mens te zijn.

Wat verwachten jullie nou dat je altijd maar een reactie moet krijgen wat jij wilt zien ?? Had je het niet openbaar moeten plaatsen. Als ze niemand iemand zen mening wou. Ik vind mijzelf een heel goed mens en ook vind ik dat zij aan haarzelf moet werken en verder moet gaan met haar leven want aan. Het eind vd dag rekent haar kleine alsnog op haar to be her safe space. Mensen kunnen ook groeien van opbouwende kritiek. Niet iets wat je wilt horen maar miss toch wel zou moeten ! Er staat geen enkele vorm van slechte intenties vast aan mijn bericht this hoe JIJ het opvat.. Een hele fijne dag verder