Totaal niet genieten van het moederschap

Ik moet het even van mij afschrijven, want ik zit er heel erg mee en van mijn man krijg ik ook totaal geen steun. Ik wilde altijd heel graag kinderen en ik wist dat dat bij mij niet gemakkelijk zou gaan. Nu een dochter van 1 jaar die via een fertilliteitstraject is geboren. Na de geboorte ben ik in een depressie terecht gekomen en was ik alleen maar bezig met het bedenken van manieren om van haar af te komen en was ik dagelijks aan het huilen dat ik mij zo ongelukkig voelde. Uiteindelijk is dit wel weer over gegaan en daarna genoot ik ook echt van mijn dochter, maar ik heb mij hier nog heel lang schuldig over gevoeld naar haar toe omdat ze dat niet verdiende. Ik kon niet wachten tot ze ouder was. Nu is ze dus 1 jaar maar deze fase is echt vreselijk. Niet willen eten, heel eenkennig als ik ergens met haar op bezoek ben en thuis ook alleen maar naar mij toe kruipen en bij mij willen zitten. Daarnaast ben ik ook nog eens bijna 32 weken zwanger en heb ik wat lichamelijke klachten wat het voor mij best moeilijk maakt om dan ook nog eens voor haar te zorgen. Misschien zijn het te hormonen van het zwanger zijn, maar ik kan dagelijks wel huilen van hoe ongelukkig en eenzaam ik mij voel dat mijn dochter zoveel aandacht eist en ik het merendeels alleen moet doen. Mijn man werkt op feestdagen, in de weekenden en is vaak laat thuis waardoor ik dus het grootste gedeelte alleen maar haar zit. Hij is 1x in de week vrij, maar dan gaat onze dochter naar de opvang zodat hij dingen in huis kan doen. Op de dag dat ik vrij ben zit ik de hele dag dus met haar thuis. In de weekenden als we beiden thuis zijn ben ik ook telkens druk met haar en gaat mijn man wat voor zichzelf doen, zoals motor rijden of een dagje weg en als ik eens een keer wat vraag om te doen krijg ik een diepe zucht en commentaar. Er is mij geadviseerd om meer rust te nemen i.v.m. de lichamelijke klachten die ik nu heb, maar dat lukt mij zelden. Hierdoor blijven de klachten aanhouden en extreme vermoeidheid. Mijn man zegt dan alleen maar: ja ik ben ook moe, mij hoor je niet klagen. Jij wilde graag moeder zijn, dus niet zo piepen. Momenteel merk ik dat het mij allemaal teveel wordt en ik mij op dit moment ontzettend ongelukkig voel en totaal niet geniet van het moeder zijn en het meer als een last zie. Een dag met haar doorbrengen vind ik echt vreselijk. Ik wil heel graag een goede moeder voor haar zijn i.p.v. telkens alleen maar boos of geïrriteerd zijn op haar, maar ik kan het echt even niet opbrengen. Ik moet er dagelijks van huilen hoe klote ik mij even voel en ook naar hoe toe want dat verdiend ze niet. Heeft iemand misschien advies of tips wat ik hier tegen kan doen? Ik voel mij zo schuldig naar mijn dochter moe want uiteraard houd ik ontzettend veel van haar.