Uit elkaar?

Hi! Ten eerst was knap dat je het durft te delen. Lijkt me niet gemakkelijk allemaal. Rot ook dat je er nu door heen zit, Als praten echt niet helpt, misschien dan duidelijker aangeven en voor jezelf opkomen: hier en niet verder, als er niks veranderd…! Of samen in relatie therapie? Nu doe je het zo te lezen veel alleen 😞 is natuurlijk ook erg oneerlijk.

Hoi , het is super zwaar als je niet fijn in de relatie zit. Ik raad je aan eerst hulp voor jezelf te zoeken dat je alles wat beter op een rijtje hebt staan. Het lijkt erop dat jullie elkaar nu erg triggeren en jullie eigen gevoelens op elkaar projecteren. Een psychotherapeut of psycholoog is erg goed. Heb ik zelf ook gehad 10 maanden na de geboorte van mijn zoontje. Ook wij hadden het in de relatie heel zwaar. Uiteindelijk zijn er tijdens mijn zwangerschap en daarna een aantal trauma’s opengegaan die ik nooit had verwerkt, nu wel. Het beste wat ik ooit heb gedaan. En mijn relatie is beter dan ooit. Succes !!

Wat naar zeg, klinkt heftig! Eens met wat hierboven wordt gezegd. Zoek hulp voor jezelf bij psycholoog. Daarnaast zou ik een grens stellen naar mijn man: zo gaat het niet meer, wil ie therapie om er samen uit te komen of uit elkaar? Als hij in de slachtofferrol kruipt zou ik dat benoemen en aangeven dat je dat helemaal niet zegt. Het is geen vraag over wie zijn schuld het is, maar dat de omstandigheden nu zo zijn en dit moet veranderen. Succes!!! Ik hoop dat t goed komt.

We hebben enkele sessies therapie gedaan maar hij geloofd er niet in. Het is volgens hem enkel voor hem slecht te maken.

Dank je voor de tip meid. We hebben therapie samen geprobeerd maar hij moet er niet van weten. Hij voelt zich zelf niet goed in zijn vel maar wil er niets aan doen dat is geld en tijd verspilling…

Hebben we gedaan, maar moet er niet van weten. Is een ramp. Hij speelt full continu het slachtoffer. Vandaag nog “ik heb wel gaan werken” ja en ik zit op mijn poep? Nee ik werk, ik zorg voor de kinderen en zelfs 5 min in de zetel kan ik niet!

Nee dit had mijn man op het begin ook. Ik ben zelf wel doorgegaan in therapie om er alles voor mezelf en mijn zoontje uit te halen. Doordat ik daardoor niet meer werd getriggert door mijn man ontstond er weer begrip en compassie voor elkaar. Uiteindelijk ging mijn man heel erg mee in mijn ontwikkelingen en was dus samen in therapie gaan niet meer nodig.

Ha mama, ga vooral voor jezelf na wat jijzelf wil. Wil jij dit langer? Heb je voor je gevoel alles gedaan wat je zou kunnen doen en is daarvan de uitkomst genoeg voor je, of mis je jezelf en verlang je daarnaar terug? Wat zou daar voor nodig zijn en kan je man je dat geven, of is er een ander besluit nodig? Een happy mama is een happy kindje. Een ongelukkige mama is een ongelukkig kindje en een heel zwaar ouderschap. Dus ga echt na, wat heb jij nodig om gelukkig te zijn en kan dat binnen de huidige omstandigheden. Succes!

En dat stukje dat je op bent begrijp ik helemaal! Ik voel hetzelfde, vorig (school-) jaar heel veel gegeven om mijn man de ruimte te geven om zijn studie af te ronden (omscholing) maar helaas door externe factoren niet gelukt en heeft veel spanning gegeven hier in huis met een burnout bij mn man. Heb maandenlang bijna alles gedaan en ben nu zelf helemaal kapot. Hij draagt veel spanning en woede met zich mee. Heb gezegd dat hij daarmee aan de slag moet en dat we anders niet samen oud gaan worden. Hij heeft nu even pauze van alles en ontlast me in huishouden en zorg voor kindjes. En hopelijk gaat hij met zn woede aan de slag ;) voor mij is dat een harde grens en dat heb ik hem ook gezegd. Aan hem wat hij er mee doet. De consequentie als hij het niet doet is voor ons beide helder en is heel fijn om uitgesproken te hebben. Dus enigszins herken ik me nog wel in je verhaal, maar dan hier iets minder slachtoffer rol (lijkt me heeeeeeel vermoeiend!!).

Is ook heel vermoeiend. Hij werkt dit ook uit op de kinderen. Dit weekend wil ik met hem aan tafel zitten en praten. Wil hem ook een deadline geven ivm zijn gedrag. Echt aan werken en niet zeggen dat je het doet maar ook echt doen! Want nu is het “jaja ik ga er op letten” en een week later is het terug hetzelfde… zo wil ik niet oud worden. Ik kan ook mezelf niet zijn in onze relatie. Mijn dochter krijgt ook altijd commentaar van hem. Onze zoon kan hij niet aan en krijg ik altijd in mijn arme geduwd al hij lastig is… 🙄 ik vraag regelmatig waarom hij een kind wou… en dan krijg ik geen antwoord. Enige dat hij zichzelf ziet doen met onze zoon is ivm voetbal later. Maar hij moet er nu ook zijn en niet enkel de “leuke” dinge willen doen. Daar ben je geen ouder voor geworden.

Precies, klinkt alsof je zelf duidelijk hebt wat je niet wil! Succes met praten!

Ah wat jammer en vermoeiend ook. Ik lees ondertussen dat je met hem aan tafel gaat zitten en duidelijke afspraken gaat maken. Hopen dat dat lukt / helpt. Ik maak hier thuis nu een week planning ( kwa huishouden ook) weet mijn man ook waar hij aan toe is. Sommige mannen zien het dus niet… Ik herken je verhaal dus ook wel. Hier is er nu wel verandering maar het is nog steeds hard werken!

Wat ontzettend vervelend voor je. Ik wil nu niet alle mannen over een kam gaan scheren, maar bij de meeste mannen gaat het meestal wel zo. Wel de lusten niet lasten. Ik zou echt bij jezelf na gaan denken als hij niks aan zichzelf wil doen of je uberhaupt nog verder met wil ook al is je kindje dan nog klein. Een relatie als dit is ook niet gezond en dat krijgen de kinderen ook mee. Als moeder zijnde zorgen wij vaak het meeste voor de kinderen. Ik werk dan 32 uur, maar heb twee kinderen en mijn man werkt onregelmatig en lange dagen dat ik grotendeels ook alles zelf moet doen. Dat breekt mij ook op dat ik hetzelfde ervaar als jou. Ik heb meestal het gevoel dat ik een alleenstaande moeder ben aangezien ik alles ook alleen moet doen en als ik het erover heb krijg ik als antwoord: had je je benen maar bij elkaar moeten houden. Of: ja als moeder zijnde moet je nu eenmaal alles opgeven.🙁 Succes, ik hoop dat je een goede keuze kan maken!😘

Dat hij veel werkt heb ik begrip voor. Maar dat hij elke kans ziet om andere te kleineren of onze zoon telkens aan mij te geven als hij wat lastig is. Gewoon zo goed al pestgedrag. Hij is de man en moet er goed uitzien. Maar als ik me wil opmaken ben ik heb aan het bedriegen of wat ook…. Een bericht van een vriendin krijgen is al een hele ondervraging van wie het is en wat ze zeggen…

Oh... my... dat is echt niet gezond. Kies vooral voor jezelf!!!! Het hoéft niet zo te gaan. Mijn man is ook echt niet perfect maar we hebben altijd respect voor elkaar!

Ik zou met iemand gaan praten. Dat kan ook zonder partner. Vooral als je al een burn-out hebt. Op een forum krijg je alleen bevestiging in wat je al voelt en bevestigd je gedachtegang alleen maar. Dat is denk ik niet wat je verder helpt.

Daar ben ik me van bewust. Maar het is al van tijdens de zwangerschap aan de gang. Hij is echt een narcist. Wat ik hier schrijf is maar een stukje van wat ik meemaak. Maar moest het gewoon kwijt. Op een bepaald punt kan je gewoon niet meer. En als je na meer dan 1000 gesprekken elke keer moet aanhoren dat hij zijn valies neemt en dat hij het beu is. Je mag niet eens vragen voor vb een jas weg te leggen want dan flipt hij al… Hij pest mijn dochter ook altijd. In begin had ik zoiets van “ok is plagen” maar als ze nu wegens laag zelfbeeld groepscursus moet gaan doen en je vraagt om te stoppen met dat plagen/ pesten omdat dit niet bevorderend is op het moment. Moet er respect zijn, maar dat heeft hij niet. Ook beginnen met discussiëren waar de dochter bij is… elke keer zeg ik. Later, nu niet. Maar die weet niet van ophouden… 😢

Wat erg om te lezen! Vind het super naar voor je…. Zoek inderdaad hulp is een goede stap. Ik wil je niet “ ongevraagd “ advies geven maar misschien is het een keer goed dat hij een tijdje afstand neemt. En zijn spullen pakt.. Jullie verdienen ook rust en respect!!

Eens! Zeker je kinderen kunnen er niet de dupe van zijn. Tuurlijk kunnen wij je niet vertellen wat je moet doen maar we kunnen wel van een afstand meelezen of iets acceptabel is of niet. En eerlijk, ik lees in alles dat je eigenlijk wel weet wat je wil doen. Maar dat je een laatste zetje nodig hebt. Wat je daarvoor nodig hebt, ja dat kan je misschien met een therapeut bepalen :)

Hoe gaat het nu met je?