Alleen maar huilen thuis

Ach wat lastig zeg.. klinkt mij als een gevalletje "hechtingspispaal". Deuk aan het ontwikkelen en ontdekken, en zodra de veilige hechtingsfiguur (jij) er is, is het ontladen. Gaat hij veel naar de opvang?

Ben je toevallig bij het CB geweest voor vaccinaties? Mijn dochter heeft dit nu ook, ze heeft wat last van de bijwerkingen van de BMR vaccinatie waarbij o.a. huilerigheid en hangerigheid na 5-10 dagen kan optreden. Ze is al paar dagen huilerig en sacherijnig (op de opvang minder), maar het wordt al minder. Sterkte met je zoontje.

Yep. Ik zit al een dikke maand in deze moeilijke fase. Op de opvang ook gewoon normaal, ook bij familie wanneer ik er niet ben. Zodra ik er ben begint de hysterie. Hij lijkt met niks tevreden, veel geschreeuw veel gehuil.. het is echt heel zwaar geweest al en lijkt precies nog niet te eindigen. Ik dacht eerst ook tandjes maar begin nu toch te denken dat het verlatingsangst is. Maar dan wel een extreme vorm want herken mijn zoontje ook echt totaal niet meer. Hij was altijd heel lief heel rustig & nu echt schoppen en vaak boos. Lijkt in niks meer plezier te vinden :(

Hier precies hetzelfde, echt zodra ik er ben is het de hele tijd jammeren. Behalve als ze bij me op schoot zit, maar dat is natuurlijk niet te doen de hele dag... als ik er ben kan ze gewoon niet zelfstandig spelen

Hier hetzelfde

Helaas herken ik dit volledig en stiekem blij om te lezen niet de enige te zijn.. je gaat bijna twijfelen dat het aan jezelf ligt want bij ieder ander (zolang ik niet in de buurt ben) gaat het prima. Maar zodra ik er ben en/of we thuis zijn is ze zo aan het krijsen en ontevreden!

Bedankt voor jullie reacties! Ik twijfelde nog om dit te posten, want ik dacht echt de enige te zijn en iets verkeerd te doen 😢 Om te antwoorden op enkele vragen van hierboven: Hij gaat 3 à 4 dagen per week naar de opvang en daar doet hij dit niet. Hij voelt zich daar echt goed en speelt volop met andere kindjes of gaat alleen op ontdekking. Soms begint het zeuren en huilen al wanneer ik daar ben om hem op te halen. Ik merk wel op dat hij wat verlegen(?) begint te worden. Wegkruipen bij bezoek, niet meer in de armen springen van de grootouders… Terwijl hij daar voordien allemaal geen last van had. Qua vaccinaties: die staan pas binnen twee weken op de planning.

Even benieuwd trouwens, hoe gaat het snachts bij jullie kindjes? Hier is ze soms echt ieder uur wakker en weet gewoon niet meer wat het is... ik dacht steeds dat ze pijn had (ze heeft vaak oorontstekingen gehad en nu ook buisjes) en het lijkt soms ook of ze kiezen krijgt. Maar missch is het ook wel gewoon dit. Ik geef nog bv en gaf haar eerder elke x als ze wakker werd een voeding. Nu knuffel ik haar gewoon en dan valt ze vrij snel in mn armen in slaap.. Maar het is echt super vermoeiend zo, die nachten en dan overdag ook nog dat gejammer heel de dag door 😟

Slaap gaat iets minder goed dan paar weken geleden. De voorbije nacht is een goed voorbeeld. Hij valt in mijn armen tijdens het flesje in slaap. Ik leg hem neer, hij wordt weer wakker en moet hem sussen. Ik kan de kamer uit, maar hij is nog wakker. Heeft nog een dik half uur zitten babbelen tegen zijn knuffels voordat hij in slaap viel. Vannacht paar keer lichtjes wakker, viel zelf opnieuw in slaap. Deze ochtend was het 5u45 en werd hij krijsend wakker. Misschien van een nachtmerrie? Hij valt opnieuw in slaap bij mijn man, maar hij kan niet meer in zijn bedje gelegd worden, want dan is het paniek, huilen en krijsen. Dus ja, wakker sinds 5u45… en nu natuurlijk kapot moe. Maar straks waarschijnlijk maar een dutje van een uur, wat vroeger drie uur was. We laten hem in zijn bedje liggen en dan babbelt hij wat, maar opnieuw in slaap vallen doet hij niet. Hoe functioneert hij op zo weinig slaap?!! Al een maand zo…

De nachten worden stilaan de hel. Ik lieg niet als ik zeg dat ik in de newbornperiode meer en beter sliep dan nu. Wat is dit in godsnaam. Inslapen is geen probleem, dat lukt heel goed. Het is dan bang afwachten tot het moment dat hij wakker wordt. Want dat is drama, huilen, boos worden, krijsen, pure paniek… Probleem is dat we hem simpelweg niet meer in slaap krijgen. In onze armen geen probleem, maar vanaf hij het matrasje (al slapend!) raakt, dan wordt hij weer klaarwakker en begint het circus gewoon opnieuw. En opnieuw. En opnieuw. Wordt hij zo wakker om 4u, dan ben je eraan voor de moeite en dan is jouw nacht officieel voorbij. Tegen dat hij terug slaapt (en blijft slapen), is het de moeite niet meer om dat laatste half uur zelf nog in je bed te kruipen voordat de wekker gaat. Fun fact: Gisteren is hij gaan slapen bij mijn ouders en guess what. Geen enkele crisis. Gewoon de nacht doorgeslapen zonder enig probleem of drama. Ik word er echt moedeloos van. Ik ben best een zelfzekere mama, maar nu vraag ik me echt af wat we dan zo verkeerd doen (terwijl er niks gewijzigd is aan onze situatie, rituelen…) 😭 Ik probeer te denken “Het is een fase”, maar het is wel heftig. Beeld je dit een jaar geleden in en iedereen sprak over een huilbaby, hoe het hier nu overdag en ‘s nachts aan toe gaat.

Helaas zitten wij hier ook in. Niks is goed, zelfs al zet ik de TV op (wat hier thuis dus echt een feestje is, mag nooit van mij haha) is hij niet blij.. vrijdag vaccinatie gekregen en tandjes komen door dus ik hoop dat het even 2 weken doorbijten is en dat hij daarna weer de oude is! Tip: als het echt niet meer te doen is thuis ga ik naar buiten en dan is hij altijd wat vrolijker. Gewoon wagen pakken en lopen! 💪

Misschien heb je het al gedaan, maar misschien zijn oren en keel na laten kijken? Hier was een dubbele oorontsteking het probleem!

Pas sinds ik de berichten in dit topic las, had ik de link gelegd met verlatingsangst.. en tis nog een beetje snel missch om echt te gaan juichen, maar sinds zaterdag zeg ik echt bewust even gedag als ik wegga of wegloop. Dan zeg ik dus ik ga even dit en dat en ben zo terug. En het lijkt te helpen! Again, wil niet te vroeg juichen, maar missch hebben jullie er ook wat aan. En sindsdien gaat het snachts ook beter 🤷🏼‍♀️ Het kan natuurlijk ook gewoon toeval zijn en dat er nu weer een andere fase is ofzo, maargoed, het is het proberen waard misschien

Naar buiten gaan is hier ook de magische oplossing! ☺️ Dan wandelen wij door de tuin, brengen we een bezoekje aan onze geitjes of een wandeling in de buurt… Totdat we terug binnen gaan, dan zet hij zijn keel weer open 🙈

Nog niet eigenlijk! Toch maar eens kijken voor een afspraak bij de dokter 🤔

Oh, goed dat dit voor jullie lijkt te helpen! Houden zo 🙏 Had ook al aan verlatingsangst gedacht en we proberen zoveel mogelijk uit te leggen wat we doen enzo maar daar heeft hij tot nu toe geen oren naar 🥲 Zonet heeft de onthaalmoeder wel gezegd dat hij bij haar ook al schreeuwend wakker geworden is en hij niet te troosten was. Hij wílde zelfs niet getroost worden, hij zwaaide in het rond met zijn armen en wilde niet bij haar zijn… Wat scheelt er toch met het ventje 😞

Dankje! Hoop dat het zo blijft 🍀🤞 En hopelijk vinden jullie ook iets dat voor hem werkt. Tis zo vermoeiend anders 🙁 Wie weet heeft hij dan toch iets onder de leden, als het ook bij de opvang was. Kan geen kwaad om naar zn oortjes te laten kijken. Daar kunnen ze echt flink last van hebben (weet ik ook uit ervaring, ons dochtertje heeft al buisjes). Tis zwaar maar you got this ❤️ En voor de nachten kun je missch nog proberen om mee in jullie bed te nemen? Wil ook weleens helpen. Dan slaap je ook niet super, maar in elk geval beter dan helemaal niet. En geen zorgen maken over slaapassociaties ofzo hoor, dat krijgen ze echt niet zo snel

Hier precies hetzelfde. Ontevreden, mopperen, jengelen, aan mij hangen. Niks is goed! Wij merken hier dat het heel erg samen hangt met zijn ontwikkeling! Want sinds vandaag zet hij goede losse stapjes en hij is veel minder gefrustreerd!

Thanks! ☺️❤️ Bij ons in bed nemen was lang dé oplossing, maar dat is veranderd 🙈 Ligt nu te spelen, te knuffelen… Hij wordt er allesbehalve rustig van 🤪 Vannacht terug roepend wakker geworden, maar gelukkig geen anderhalf uur bezig geweest om hem opnieuw in slaap te krijgen 🤩 Denk een tiental minuutjes

Onze dochter heeft giga moodswings en driftbuien en wil me soms ook slaan of bijten. Legde eergisteren pas de link met sprong 9. Dat verklaarde een hoop! Ik zie idd ook wel veel nieuw gedrag zoals meer woordjes zeggen, buiten in de natuur alles ontdekken etc. Maar me de hele dag testen, grenzen opzoeken, me recht in de ogen kijken en iets doen wat niet mag, 's nachts onrustig slapen, hoort er helaas ook allemaal bij... Hopelijk zijn onze kindjes er weer snel doorheen! Weten dat het een sprong is gaf mij wel weer even een extra portie geduld om ermee te dealen, al kan ik haar soms ook echt wel achter het behang plakken!