Als door de duivel bezeten

Hello! Even op zoek naar herkenning. Ons jongste zoontje (net 1 geworden) was echt het blijste ei dat er bestaat. Altijd gezellig, lief, leuk, lustte alles en sliep goed. Eerste 12 weken van zijn leven heeft hij non-stop gekrijst en daarna was het over 🤷🏼‍♀️. We zijn nu drie weken op vakantie, bijna terug naar huis en sinds een dag of vijf is hij echt zó veranderd. Vooral met eten is het dramatisch. 2 happen en dan nee schudden. Wel wijzen, toch weer nee schudden. Oké, prima, dan schuiven we het eten gewoon weg, is niet erg. Maar dan begint het. Krijsen. Kríjsen. Dat je horloge zegt ‘95 decibel levert al na enkele minuten tijdelijke gehoorschade op’ (bedankt 🙋🏼‍♀️). Alsof hij door de duivel bezeten wordt, worstelt zich over uit, wil uit alle macht weg, kruipt tegen kastjes op, en dat kríjsen. Z’n lievelingseten wil hij niet meer, überhaupt niks aan eten tijdens de lunch en het diner. Alleen fruit gaat vrij goed. Eten en verschonen zijn echt niet meer te doen. Het is zo sneu want hij is vrij mager en heeft z’n eten echt nodig, maar nu weigert hij in alle toonaarden. Als we overigens na een uurtje een banaan of fles aanbieden gaan die er lachend in. Dus keelpijn of tandpijn lijkt het niet echt te zijn. De oudste had ook wel een moeizame fase, dat we soms dachten ‘is het alweer tijd voor de opvang…?’ maar nooit zó extreem. Herkent iemand dit? En, alles is een fase, maar zijn er al mensen weer doorheen? Even onze eigen analyse/gedachten/probeersels: - We houden heel erg vast aan het ritme van thuis hier op vakantie. Vaste slaap- en eettijden. Hij heeft alleen geen kinderstoel dus moet op schoot of in een reiskinderstoel. Ging twee weken top, tot opeens niet meer. Maar misschien toch ontregeling? - Hij bleek ook de zesde ziekte te hebben, is nu net over. - Heeft twee weken terug een extreme eczeem aanval gehad die we niet konden plaatsen, is nu weer over. - Zou volgens de Oei ik Groei precies tussen twee sprongen zitten, bij de oudste klopte dat altijd precies qua tijdslijnen - Geen signalen van doorkomende tandjes - In het begin werkte het om z’n grote broer het eten te laten geven, dan ging het er opeens wel lachend in. Maar ook dat werkt niet meer. Per dag wordt het extremer lijkt het wel. - Zou ie ons dan toch aan het ‘uittesten’ zijn en moeten we gewoon voet bij stuk blijven houden? Dat doen we nu, maar dan zijn we elke maaltijd dus wel 30 minuten bezig met een doorgedraaid ventje en dat is vooral voor hem zo naar. Want eten doet ie uiteindelijk niet. - Bij de oudste hielden we wel vast aan onze grenzen en daar was deze ‘ik wil het niet’ fase zo over. Ik wil voorkomen dat de jongste straks alleen nog banaan eet, want hij beweegt al teveel voor hoeveel hij eet, maar iets is dan beter dan niks? We weten het even niet meer 🙄 alle herkenning/meedenken is welkom. Dank als je tot hier bent gekomen met lezen!🥹