Ander gedrag en relatiedip na bevalling

Wij hebben deze dip ook even gehad. Maar dat kwam echt wel door slaaptekort in combi met wennen van 2de kindje. En mijn hormonen. Na een paar weken, toen alles weer een beetje geland was, ging het weer goed. Het is denk ik ook niet erg als het even minder gaat, er gebeurd nogal wat. Wij gaan iig weer samen dingen ondernemen en hebben dingentjes gepland staan om samen te doen.

De eerste 2 weken waren voor ons erg wennen. Eerst nog 3 dagen in het ziekenhuis moeten blijven, weinig slaap gehad daar erg veel stress en gezeik. Eenmaal thuis was alles overhoop ik als mama ging lekker alles mooi indelen op mijn manier ik was er middenin opeens staat kraamzorg om 20:30 aan mijn deur zonder het te vermelden😒 alles verstoord wat ik wou doen. Dagen daarna met kraamzorg waren ook hell. Mijn vriend gelukkig te werk. De tijd die we samen hadden was weinig ivm kindje waar we beide aan moesten wennen en een ritme creëren. We hadden Inderdaad soms discussies omdat we onze draai niet konden vinden, het had tijd nodig. We hadden er beide moeite mee om eruit te komen hoe we nu de beste ouders kunnen zijn, maar we zijn er gelukkig uitgekomen. Mannetje is inmiddels bijna 12 weken en we doen samen ook veel. Zoals soms even snel met zijn tweeën naar de winkel even er tussen uit, of een dagje varen etc. Dingen zoals dat hebben we wel weer terug.

Het is dat mijn man erg geduldig is. Ik ben ook veranderd na bevalling. Slaaptekort en hormonen maken je ander mens, en meestal is mijn man degene doe het moet ontgelden. We kunnen er gelukkig over praten. En weet door mijn oudste kins dat t beter word. Dat was toen met 3 maanden toen we in wat rustiger vaarwater zaten en dochter savonds en snachts goed sliep en ik dus ook.

Wij hebben ook net een tweeling en ervaren ook spanningen door slaaptekort. Hebben daarom afgesproken dat wat er wordt gezegd in tijden van extreme vermoeidheid met een grote korrel zout moet worden genomen en dat we daar niet ellenlang over door gaan. Voor ons werkt dat, zo kunnen we allebei even uit ons slof schieten als het te veel wordt maar nemen we het dus niet echt serieus.

Ik heb mijn vriend verboden om in de tropenjaren bij me weg te gaan 😬 nee gekheid natuurlijk. Het is logisch dat alles anders is en er irritaties zijn, mijn inziens. Wij communiceren hier veel over met elkaar, maar pas op een moment van rust. Ik vraag hem wat hij van bepaalde dingen vind (ik bemoei me nogal eens met hem als hij voor de kleine zorgt bijvoorbeeld. Met alle goede intenties, maar ervaart hij dat ook zo?) En er is ruimte voor elkaar om aan te geven als we iets wel als vervelend hebben ervaren en wat onze verwachtingen hierin zijn in de toekomst. Zo redden we het, ondanks de irritaties die er dus zeker zijn, goed met elkaar

Wij hadden als afspraak: alles wat er tussen 00:00-06:00 wordt gezegd, vergeten we de volgende dag maar 🤭

Ik denk/weet dat het wel normaal is om in deze slapeloze tijdens wat meer ruzie te maken als koppel hoor. Alleen vind ik het wel een absolute no go om in deze tijden te dreigen met scheiden. Het zou algemeen aanvaard/geweten moeten zijn dat deze periode zwaar is. Het is niet eerlijk om iemand te beoordelen op deze moment. Het is voor iedereen wennen. Je zou net die ruimte moeten krijgen om lastig te kunnen doen zolder dat je ervoor gestraft of beoordeeld wordt. Heel de dag op elkaar zeiken en elkaar savonds eens goed vastpakken en lachen.

Hier telt de nacht niet mee in de relatie. Sowieso het eerste jaar niet, hebben we afgesproken. Hier hebben we op het moment ook minder contact met elkaar, omdat we overdag vooral met de kinderen bezig zijn en de baby zich in de avond te pletter clustert. Als je dan tussendoor ff rust hebt, doen we vaak nog wat klusjes of hangen we moe voor de tv of op de telefoon. We kletsen en knuffelen natuurlijk nog wel, maar wel echt minder en het gaat vaak over de kinderen (we maken nu natuurlijk ook minder mee 🤣). We hebben wel echt naar elkaar uitgesproken dat dit tijdelijk is en we elkaar hierin niks kwalijk nemen. Als de nachten straks iets minder verrot zijn, vinden we elkaar echt wel weer terug. De sleutel is echt blijven communiceren dat het even anders is, maar dat je beiden niet de puf hebt om het allemaal perfect te doen en het echt tijdelijk is. En soms is dat even niet eerlijk richting de ander, omdat je onterecht een snauw geeft. Het enige wat je kan doen is er zelf niet te zwaar aan te tillen als de ander zich even onredelijk gedraagt en als je zelf achteraf denkt 'dit was onterecht' je excuses nog aanbieden. Als iemand echt te ver gaat, moet je natuurlijk wel je grenzen te bewaken, maar soms is het handig om even te wachten tot een geschikt moment om dat te bespreken.

Ik vind zelf dat de impact van een kind op de relatie echt zwaar onderbelicht wordt. Ik vind ook dat "dreigen" met een scheiding een soort van manipulatie is. Tuurlijk verandert je hele wereld met een kind en zeker met een tweeling. Mijn advies, zorg dat je allebei waar mogelijk slaap pakt en ga het gesprek aan met elkaar met het doel om elkaar te begrijpen. Je hoeft het niet eens te zijn. Het eerste jaar is het zwaarst. Sterkte!

Ik vind het super fijn om jullie reacties te lezen en te weten dat we niet de enige zijn waarbij het even stroef verloopt. Het geeft me moed als ik lees dat het bij jullie echt beter geworden is uiteindelijk. En inderdaad communiceren op een beter moment helpt ook. We houden vol!

Zo herkenbaar!! Hier is het ook een grote relatietest.. we irriteerden ons al weken aan elkaar. Sinds deze week uitgesproken wat ons nu juist stoorden. Dit heeft wel geholpen om elkaar te begrijpen. Overleg en communicatie is echt het antwoord hierop… alleen zo kun je de situatie aanpakken en het weer gezellig maken!

Hier word ik met een korreltje zout genimen als ik weer uit de bocht vlieg door slaaptekort. Ik sta er doordeweeks alleen voor met 2 kids onder de 2 en papa is alleen in 't weekend thuis. Ik heb alle recht volgens hem om af en toe even te mopperen🤣maar als ik te ver ga krijg ik t net zo goed te horen. De eerste periode met kids is een flinke relatietest, dreigen met scheiden is wel heel resoluut . Wij hebben 1 keer per week een gesprek waarin we alles eruit gooien wat ons itriteerd aan elkaar en spreken het uit. Klinkt heel kinderachtig maar t voorkomt 9 van de 10 keer wel dat ik onredelijk naar hem ben en visa versa. Als je begrijpt waar t vandaan komt is de tolerantie vaak groter. Mijn man weet ook dat t zwaar is de hele week en hij t in principe makkelijker heeft en nachten doorslaapt. Laten we eerlijk zijn, van slaapgebrek word niemand vrolijk.

Ik denk inderdaad ook dat er echt te weinig gesproken wordt over de impact ervan. Het dreigen met scheiden doet me erg veel pijn. Het is denk ik voornamelijk om een reactie bij mij uit te lokken vanuit zijn eigen onzekerheid al zal hij dat nooit toegeven. Dat maakt het natuurlijk nog steeds absoluut niet oke om dat te roepen. Elkaar wat rust gunnen en wat meer slaap proberen te pakken zal ons inderdaad een stuk beter doen voelen. Bedankt voor je advies!