Emetofobie en moeder zijn

Hoi lieve mama, zelf heb ik geen emetofobie. Maar wel een tijd geleden gehad toen mijn dochter al 3 uur aan het slapen was een soortgelijke situatie. Wij stonden in de keuken, en konden hierdoor precies horen wat er gebeurde. Een soort geluid alsof je onder water bellen blaast. Direct de kamer ingerend, en troffen een heftige situatie aan. Het spuug kwam alle kanten op; haar bed, muur, vloer, commode alles zat onder de spuug. Enorm schokken, flauwvallen ogen wegdraaien noem het allemaal maar op. Direct 112 opgebeld, deze ‘aanval duurde 5,5 minuut. Tegelijkertijd aan de lijn gebleven en kwamen de hulpdiensten ter plaatse. Alles ging toen ineens weer goed, alleen vonden ze de ‘aanval’ lang duren. Direct meegenomen en een nachtje moeten blijven. Ze gaven aan dat er niks te vinden was, het zou breath holding spell geweest kunnen zijn. Maar het had ook gekund dat het was omdat ze ineens enorm veel overgaf. Toen ik zwanger was moest ik ook extreem veel overgeven dag in, dag uit. Ik heb me ook vaak zo gevoeld, en ook enorm veel van dat soort ‘aanvallen’ gehad elke dag. Het stelde mij een soort ‘gerust’ dat we dit beide mee hebben gemaakt. En tuurlijk, elke keer met een hoestje of iets schrikken wij in angst en willen we ernaar toe. Vaak doen we dat ook, maar we moeten ook proberen te vertrouwen op haar. Heel wat gesprekken verder; ze zijn sterker dan je denkt. Spugen voor hun is anders als spugen voor ons. En ze kunnen prima draaien, en hierop inspelen. Neemt absoluut niet weg dat onze angst hiervoor weggegaan is. Ik denk dat het tijd nodig heeft tot dat wij er rustiger onder kunnen zijn. Niet geheel hetzelfde, maar ook deels weer wel. Lieve mama; het komt vanzelf weer goed, echt waar! ❤️

Goeiemorgen! Ik heb hier ook last van. Vroeger meer dan nu, sinds ik katten had die af en toe kotsen, ben ik er een beetje overhee gegroeid, geloof ik. Maar ik vind het nog steeds erg vervelend en ik kan er niet tegen om het te zien of horen. Mijn dochter spuugt gelukkig nooit, behalve laatst toen ze ziek was. Ik lig dan ook niet lekker in bed hoor. Inderdaad bang dat het weer gebeurt, hoewel ik ergens ook wel weet dat dat echt niet erg is en dat ik er best tegen kan. Ik zie ook wel op tegen dat ze groter wordt en het veel meer zal zijn, en niet alleen melk... Sterkte met de zieke vandaag!

Wat ontzettend heftig wow!! Wat snap ik goed dat je dan toch elke keer gaat kijken als je wat hoort.. je gaat je natuurlijk zo’n zorgen maken om je kleine wondertje. Wat extreem vermoeiend om zo aan te staan he.. wat vervelend dat dit bij jullie is gebeurd! Fijn dat je het gevoel kent en dat we niet alleen zijn he❤️

Jaaa wat erg he!! Ik kan er tegenwoordig ook beter tegen. Nu was zn hapje mee terug gekomen en had ie ook wel veel gegeten.. blijkt dat hij buikgriep heeft :( zo vervelend.. blij dat ik dit niet als enige herken

Hier ook een moeder met emetofobie. M’n eerste is 3 en heeft tot nu toe ook een aantal keer overgegeven. De angst is zo extreem bij mij dat als ik z’n ledikant hoor kraken of dat wanneer hij kreunt/huilt, ik begin te zweten en hartkloppingen krijg. De laatste keer dat hij had overgegeven was nog vrij recent (2 maanden geleden ongeveer). Hij gaf aan dat hij buikpijn had en ik zag hem wit wegtrekken. Ik heb hem instinctief opgepakt en ben met hem naar de badkamer gerend. Daar gaf hij over terwijl ik naast hem stond. Sindsdien had ik elke avond in bed hartkloppingen en maakte mezelf misselijk terwijl ik niet misselijk was. Het is nu eigenlijk net een beetje over weer. Ik let er ook erg op dat hij geen grote happen krijgt om kokhalzen te voorkomen, niet te vettig eet of teveel mixt. Ik doe dit heel subtiel en probeer niet te laten blijken hoe erg m’n angst is voor het overgeven. Toen hij ong 2,5 was, had hij ook overgegeven. Daarbij had ie opgemerkt dat ik bang was. Toen maakte hij uit grap alleen kokhalzende geluiden bij mij of zei hij dat hij buikpijn had als hij iets niet wilde eten. Ze zijn extreeeeem slim! M’n man gaf aan dat hij dat alleen bij moet. Toen hij ook nog eens na z’n “buikpijn” aangaf snoep of chocola te willen, trapte ik er niet meer in. Ik moet wel zeggen dat ik toch wel een ontwikkeling heb doorgemaakt. Eerst rende ik weg of raakte ik op slot: nu durfde ik erbij te zijn bij het overgeven en kan het soms ook opruimen

Hoi lieve mama! Wauw, wat jij schrijft.. het is alsof ik mezelf zie. Ik herken alles wat je zegt. Ik kon niet slapen en elke keer als ik in slaap viel, schrok ik wakker van elk piepje of huiltje. Inderdaad hartkloppingen en zweten, ook een droge mond en veel slikken en zelf misselijk denken. Ik heb EMDR gehad bij de psycholoog om er voor te zorgen dat de angst wat minder werd. Ik merk nu dat ik bij mn zoontje kan zijn als hij spuugt maar voor de EMDR therapie had ik dat nooit gekund. Vervelend he, dat je je zo slecht kan voelen. Ik herken wat je zegt met te grote happen vast voedsel en moet er niet aan denken dat er iets gebeurd. Wat kan dat je zo goed je best doet om je angst niet te laten zien aan je kindje. Dit is zo lastig!! Normaal moeten doen terwijl je zo in paniek bent is een kunst. En oh wat erg dat hij je had opgemerkt 🙈🙈

Lieve mama, ik herken je verhaal helemaal! Ik heb ook emetofobie en ben daar zo'n 10 jaar geleden voor behandeld. Daarna had ik de angst goed onder controle, situaties waarin het "gevaar" dreigde daar gelaten ;-) maar inmiddels heb ik 2 zoontjes die allebei gevoelig zijn voor de buikgriep en dus ook al best vaak hebben moeten overgeven. De eerste keer volledig in paniek, maar inmiddels merk ik dat ik het steeds beter kan "handelen". Ik schrik nog steeds en vind het echt heel naar om te zien, maar kan wel goed de knop omzetten en wil ik er vooral voor m'n kindje zijn om te helpen... dus al met al wel goede exposure 😅 maar ik snap je dus helemaal...

Ja, dat is echt lastig! Ik hielp hem toen instinctief, maar erna begon ik over m’n hele lichaam te trillen. De tweede “aanval” vind ik erger, doordat ze dan meer gaan kokhalzen. Dan ga ik letterlijk in een hoekje zitten te huilen wanneer m’n man er is. Ik heb ook overwogen om therapie te volgen, maar het idee dat je dan een “exposure behandeling” krijgt, bezorgde me weer doodsangsten 🥲 Maar laatst zei ik tegen m’n man dat ik met m’n zoontje nu ook een soort “exposure” heb haha 😩 Vandaag gaf m’n dochter van 9 maanden over. Echt vlak nadat ik hier had gereageerd. Ze lag met haar hoofd op m’n schouder en ik voelde haar maag samentrekken en haar overgeven. Ik had geen hartkloppingen niets! Het deed me echt niets. Toen m’n zoontje met 8 maanden had overgegeven in een hotel, raakte ik op slot en kon ik niets. Nu die een peuter is, vind ik het dus wel enger doordat hij nu “echte” maaltijden eet ☹️

Hoi lieve mama! Wat een heftig verhaal. Lijkt me zo rot om te ervaren en de angst waar het mee gepaard gaat lijkt me vreselijk. Ik herken het niet, maar ik heb een angst voor bloed en val dan vaak flauw. Dus ergens herken ik wel dat je reageert op een situatie waar je vaak geen controle over hebt. Wat ik graag wil zeggen, zag het nog iemand benoemen hier; heb je wel eens aan EMDR gedacht? Ik heb zelf psychologie gestudeerd en werk nu in een branche waarin mensen ook vaak een behandeling hebben lopen op dat vlak. Het werkt bij de meesten echt als een trein. Ik zou het je gunnen om de scherpe randjes er vanaf te halen, zodat je je toch wat rustiger voelt in dit soort situaties. Het is toch een trauma wat je hebt opgelopen in je jeugd en met EMDR zorg je ervoor dat de herinnering daaraan geen of een stuk minder (fysieke) reactie oproept. Veel sterkte!

ik dacht ook meteen aan EMDR, emetofobie is heel goed te behandelen (ik ben psychotherapeut, heb cliënten met emdr behandeld, kan zelfs soms al in 1 of een paar sessies helpen - hangt ook van de context, geschiedenis en mogelijke andere klachten af) eventueel aangevuld met cognitieve gedragstherapie. Met Emdr kun je eerdere ervaringen verwerken maar ook versterken voor toekomstige situaties. Op www.emdr.nl kun je zoeken naar een erkende therapeut bij jou in de buurt. Voor alleen emetofobie kun je prima bij een gewone emdr- therapeut terecht. als je inschat dat er mogelijk sprake is van meer ingrijpende ervaringen in je geschiedenis, zou je misschien beter kunnen kiezen voor een practicioner (=meer opleiding&ervaring). als je er nog vragen hebt, stel ze gerust sterkte&succes!

Hoi! Wat grappig dat je dit benoemd! Ik heb net voor mijn zoontje geboren werd EMDR gehad en ik heb het idee dat er al een klein beetje veranderd is.. bij mn zoontje reageerde ik in het moment zelf heel goed terwijl ik normaal gesproken een heftige paniekaanval zou hebben. Daarna begon de spanning pas echt. Ik dacht ook steeds aan dat ik als kind bijna was gestikt en ik dus aan moest staan mocht dit bij hem gebeuren. Als gevolg geen oog dicht gedaan🙈 ik heb het gevoel dat de emdr heeft geholpen voor in het moment zelf maar daarna ga ik heel veel piekeren. Het is zo vervelend.. ben benieuwd of jij toevallig weet of je wat kan doen aan de stress daarna?

Oh wauw! Ik heb EMDR wel eens geprobeerd toen ik al bij de psycholoog liep maar misschien is het voor mij beter om er nog dieper op in te gaan zoals jij hier vertelt! Wat een fijne tip, ik ga hier zeker even naar kijken. Bedankt!

Hoi! Wellicht goed om er dan nog eens op terug te pakken en te kijken of dit gewoon een normale stressreactie is op een herinnering die niet leuk was, omdat je nu zelf moeder bent en je kindje je hele leven is. Of belemmert het je dagelijks leven nu zodanig en merk je misschien zelfs dat je fysiek op die stress reageert? Dan is het misschien toch goed is om eens te checken of de EMDR nog een opfrisser verdient ❤️ Kan zijn dat het nog niet helemaal het gewenste resultaat heeft of je hebt een nieuwe ervaring opgedaan die je ook niet zomaar uit je systeem krijgt. Ik ben er in ieder geval erg over te spreken; enige wat echt bewezen werkt