Frustratie bij man om ziek zijn

Standaard antwoord hier is natuurlijk altijd: praat er met hem over (beter niet op een gefrustreerd moment, en vanuit jezelf: deel wat je lastig vindt, probeer het zonder oordeel). Maar daarnaast (vanuit herkenning ;)) ook de vraag: Vraagt hij aan je om die dingen te doen? Of is t vooral dat jij dat doet omdat jij het eigenlijk niet kan verdragen dat hij meer in zichzelf gekeerd is en een korter lontje heeft? Natuurlijk niet leuk dat hij zo is, maar dit is misschien zijn manier om ermee om te gaan, met de situatie die voor jullie allemaal zwaar is. Natuurlijk valt er iets te vinden van dat hij kortaf reageert bijvoorbeeld en nog steeds goed om er samen over te praten. Maar ik denk dat we ook vaak dingen doen, vanuit ons eigen niet kunnen verdragen van een situatie - terwijl onze partner daar niet direct om vraagt, en we vervolgens daar dan zelf verontwaardigd over zijn :). Misschien niet het geval bij jou hoor, en nogmaals: genoemd vanuit herkenning, dus zeker niet veroordelend bedoeld, maar wie weet helpt het om vanuit een ander perspectief te kijken. Sterkte in ieder geval met de ziekte en pittige situatie!

Oh haha ja dit klopt echt precies! Hij worsteld met het herstel van verslaving, nu 9 maanden clean. En ik ben bang voor terugval. Op dit soort momenten heeft hij terugval qua gedrag zeker, (niet heel gek ook) en daardoor ga ik dit soort dingen doen. Loslaten is the key.. i know... Praten probeer ik te doen maar dat kan hij bijna niet en op het moment dat ik dat probeer komt er bij hem alleen maar meer frustratie.

Bij zoveel/zovaak ziekte voelt iedereen zich wat ‘gevangen/opgesloten’ en daar reageert een ieder op. Idd praten, praten, praten. Afspraken maken, maar ook horen wat de ander nodig heeft. En misschien kan dit niet gelijk ingewilligd worden, maar het vooruitzicht dat de behoefte ingewilligd kan worden werkt mentaal ook vaak mee. Bv tijd voor een hobby of me-time of even geen zorg voor de kinderen een paar uur of… vul maar in. En je zegt dat hij net 9 maanden van zijn verslaving af is, dan is het nog elke dag hard werken en vraagt dat zoveel energie, waardoor de extra zorg voor het gezin veel is voor hem. Begrijpelijk dat korter lontje. Daarnaast heb jij ook wat nodig en dat mag er ook zijn en dat botst nu. Succes, sterkte en wijsheid!

Ik herken wel een beetje de situatie waar jouw vriend in zit. Mijn vriend en kind zijn om de haverklap ziek en dan komt alles op mijn schouders terwijl ik het zelf ook al zwaar heb vanwege het recente verlies van mijn ouders, een veeleisende baan, het huishouden, een slecht slapend kind, onze hond, zelf ook niet topfit zijn etc. Het lijkt dan alsof ik het maar lekker kan uitzoeken met alles terwijl dat natuurlijk niet zo is... Maar het voelt erg alleen en er is geen tijd of rust voor jezelf, je bent alleen maar alle ballen in de lucht aan het houden want je kan niet anders. Dat frustreert mij enorm! En erover praten maakt het hier juist erger... Dus wordt er eigenlijk weinig gepraat tot iedereen weer ok is. Geen gouden tip verder maar misschien een wel verklaring voor de frustratie van je vriend.