Herkenning gezocht ontevreden baby

Lieve moeders, Ik post dit omdat ik echt de behoefte heb om dit eens van mij af te schrijven of uitgesproken te hebben maar veel liever zie ik tips, adviezen of herkenning tegemoet. Ik heb een prima zwangerschap gehad, even stress gehad door zwangerschapsdiabetes waardoor ik bang werd dat ik niet thuis zou mogen bevallen en op het moment dat mijn kleine meid er klaar voor was. Uiteindelijk heb ik die suikers onder controle gekregen en kon ik gewoon volgens plan thuis gaan bevallen. Een cursus en een yoga klasje gevolgd, bevalbad besteld, douchekruk en skippybal aangeschaft… helemaal klaar om ik-ga-thuis-helemaal-zen te bevallen! Tot die meid op zich liet wachten… na de 40 weken ben ik twee keer gestript, vlies was los dus een derde keer had geen zin. Geduldig gewacht maar niks gebeurde. Toen de afspraak gemaakt, we gaan zaterdag met 41+5 thuis je vliezen breken en dan krijg je 12 uur dat er iets moet gebeuren, anders moet je toch naar het ziekenhuis… En ze kwam maar niet… Precies die vrijdag ervoor dat het dan moest gebeuren, begon ook de verbouwing van de AH naast ons, het slopen was begonnen en dat ging uiteraard gepaard met veel herrie, door tot 10 ‘s avonds tot ze eindelijk stopten na klagen van ons en onze buren, en de volgende ochtend om 6 uur stonden ze er weer… De zaterdagochtend, vandaag zou ze dan geboren worden, wat spannend en leuk, ik was er ook wel klaar voor en mee, die toeter werd me te zwaar en ik wilde wel weer eens lekker normaal in bed kunnen liggen en slapen! Om 10 uur kwam de verloskundige, ik had net genoeg cm ontsluiting en dus brak ze mijn vliezen. Hoe apart, dat gevoel van dat warme vruchtwater! Nou onderbroek weer aan en naar beneden, wachten… Al vrij snel voelde ik wat opkomen, en te snel zat ik misschien al wel op m’n weeën timer te focussen. Want ze kwamen echt wel snel na elkaar! En op een bepaald moment moet je dan aan de bel trekken… zodoende, verloskundige kwam even later langs en m’n stiefzoon werd opgehaald door oma. De verloskundige zei echter, nu 4 uur later, dat ik nog steeds maar op 3 cm zat, dus nog niets aan de hand. Ze vertrok weer en zou later begin van de avond weer langskomen. Ondertussen werd het gevoel wel krachtiger en meer aanwezig en kon ik al vrij snel geen fijne houding meer aannemen. Zelfs onder de hete douche niet. Rugweeën, wat een krengen! Het werd echt steeds ongemakkelijker en niets was goed, tijd om de verloskundige anders even eerder te laten komen? Nu 3 uur later, rond 17:00, was ze er weer, ontsluiting 5 cm….. oh man… ze stelde voor om het bad te gaan vullen en daar verder te gaan. Daar heb ik nog wel een tijd ingezeten en geprobeerd te ontspannen tijdens die rugweeën die echt heel snel achter elkaar kwamen. Ik verkrampte gewoon van het verzetten in bad. Om 21:00 uur trok ik het niet meer, was kapot, helemaal toen bleek dat ik nog steeds op 5 cm zat. Ik vroeg haar wat de opties ook alweer waren, en ondanks ik helemaal naar wordt van prikken, was het enige wat ik wilde horen ‘ziekenhuis’ en ‘ruggenprik’. Ze stelde nog voor om een andere houding te proberen in bad, maar het was allemaal te oncomfortabel en pijnlijk dat ik besloot dat ik naar het ziekenhuis wilde. En ondanks dat de tijd snel ging, ging ik dat niet! De weeën kwamen zo snel achter elkaar en elke keer verstijfde ik, kon ik niets. Het duurde dus even voordat ik uit bad was en afgedroogd en aangekleed en de trap af en de deur uit en de drempel over en de auto in, pfffff. Uiteindelijk 23:15 in het ziekenhuis aangekomen en rond middernacht kreeg ik de ruggenprik. Oh man wat een opluchting!!!!! Ik kon eindelijk weer ontspannen en lachen!!! Na veel bezoekjes en controles en veel wee opwekkers had ik om 5 uur eindelijk 10 cm ontsluiting! Maar, baby was nog niet echt ingedaald, nog te ver weg, dat nu beginnen met persen alleen maar verspilde energie zou zijn. Dus nog even door aan de wee opwekkers en proberen te slapen. Om 8:30, na een dienstwissel, mocht ik wel gaan mee persen als ik dat voelde opkomen. Ik voelde de weeën wel gebeuren, en kon dus mee persen, alleen waarschijnlijk niet krachtig genoeg. Dus werd besloten om de ruggenprik uit te zetten zodat ik beter zou kunnen voelen en persen. Ik was wat huiverig, bang voor die pijn waardoor ik zo verkrampte, maar ik heb met elke perswee die opkwam alles gegeven! Toch gebeurde er niet veel… dus misschien zou straks de vacuüm pomp erbij gehaald worden of misschien wel door naar een keizersnede werd er geroepen. Ik vond het allemaal prima, als ze maar geboren zou worden. Op een gegeven moment moest ik op mijn zij gaan liggen, man dat voelde ook naar, maar daar heb ik een paar weeën op mee geperst en toen kwam er eindelijk beweging in, de baby draaide en kon nu verder. Het bleek dat ze inderdaad tegen iets aan vast liep, gezien een striem over haar voorhoofd. …….