Mijn mijn vindt mij irritant, wat te doen?!

Wat vervelend, misschien een optie om hierover te praten? Mijn man vind het soms ook vervelend als ik er wat van zeg. Ik laat hem zijn gang gaan zolang het niet schadelijk of ernstig is voor onze baby. Soms moetje hem latwn zien dat je hem ook vertrouwd met de baby en hij het ook allemaal goed doet. ‘Perfect’ bestaat niet. Een gelukkige mama en papa is veel gezonder voor de baby.😃 probeer dat eens misschien dat het helpt

We hebben het er natuurlijk wel over gehad, maar hij heeft elke keer wel weer een andere verklaring: verschillende communicatiestijlen/culturen, dat het voelt als kritiek en dat het vooral voelt als kritiek als de baby aan het huilen is (hij voelt dan dat ik min of meer zeg dat hij een slechte vader is). Dank je wel voor je advies. Misschien is het inderdaad goed de grenzen bij te stellen en alleen iets te zeggen bij schade. Het is inderdaad belangrijk dat we happy zijn.

Oehhh precies hetzelfde hier. Tot ruzies aan toe omdat ik volgens hem vind dat hij niks goed doet. Geen oplossing dus, maar wel herkenning. 😊 En daarnaast kan ik best wel geirriteerd worden als hij advies geeft wat helemaal niet onderbouwd is of zelfs niet waar. Dus dat matcht niet altijd. Op papier zou ik best een zeurende vrouw kunnen lijken, maar dit valt best mee volgens mij. 🫣

Fijn om te lezen dat ik zeker niet de enige ben. Ja precies die niet onderbouwde adviezen vind ik ook erg! Bijvoorbeeld dat we zelfs met deze hitte, de baby een laagje extra moeten aankleden. Omdat dat de vuistregel was van kraamzorg, 8 weken geleden, toen het nog verre van heet was. XD

Zelfde schuitje hier, ik lees van alles en nog wat, ook over opvoeding en eetgedrag wat ik (vaak succesvol) toepas op mijn oudste van 2,5. Nu met 8 weken oude baby ben ik vooral bezig met een gezond slaapritme op te bouwen en heb daar een heel interessant boek over gelezen. Ik heb gevraagd of hij het alsjeblieft ook wil lezen, zodat we op dezelfde golflengte zitten en hij ook snapt wat ik doe aan handelingen rondom de slaapjes en wakkertijden e.d. Vanochtend wilde de baby maar niet slapen. Eerst Geprobeerd slaapje in de cosleeper te doen, maar hij bleef wakker schrikken. ik heb uiteindelijk 3 rondjes om de wijk gelopen en na een uur lukte het dan eindelijk, om na 10 minuten weer wakker te schrikken. Toen heb ik van mijn vriend geëist dat ie het boek gaat lezen 😅 samen staan we sterker en zo kan ik het ook eens aan hem overlaten. Maargoed, ik vind het oprecht lastig, omdat mijn vriend er flauwe en ongeïnteresseerde opmerkingen over kan maken (m.n. als hij dus geïrriteerd is of we ruzie hebben). Dat ik anders maar weer een boek moet gaan lezen, of 'oh ja, dat heb je natuurlijk weer uit een van je boeken' 🙄 en mijn chronische slaapgebrek zorgt er weer voor dat ik heel boos kan worden op hem en dat helpt natuurlijk ook niet... Ga vanavond als de jongste op bed ligt maar eens een goed (rustig) gesprek erover aan, ik denk dat dat het enige is dat echt helpt. Praten met elkaar, begrip tonen voor elkaar en samenwerken.

Mijn partner noemt mij professor 😃.. Ik zeg altijd ; blijf jij kalm dan wordt de kleine ook rustig ervan! Niet stressen! Hoe meer stress hun ervaren hoe meer de baby het aanvoelt. Ik ben gestopt met zeggen van ; ja maar dit moet zo omdat het …. Of dat heb ik gelezen, of vorige keer lukte het mij wel probeer deze houding is.. Ik geef hem de ruimte om kennis te maken met zn kind, hoe moeilijk het ook voor mij is, ( ik wil snel ingrijpen ) moet ik leren loslaten. Zij moeten ook kennis maken met elkaar. Dus ik blijf zeggen, schat niet stresse dat voelt ze aan, even loslaten alle stress, het lukt je wel!

“Ik heb gelezen dat” zou ik ook erg slecht op gaan als mijn partner dat te pas en te onpas zou gebruiken. Net alsof je heftig gestudeerd moet hebben om een baby op te voeden. Daarbij denk ik dat het juist fijn is als je man even mag aankloten om het zo maar te zeggen. Zolang hij de baby geen pijn doet is het juist belangrijk dat hij leert door ervaren. Geen idee wat het blauwe boekje moet voorstellen. Dat heb ik ook niet gelezen.

Ah ja, ik heb die neiging soms ook. Mijn strategie is even weglopen of op mijn tong bijten als het inderdaad niet gevaarlijk is. Mijn vriend leert hem immers nooit kennen als ik me er telkens mee blijf bemoeien. Je hebt als moeder vaak gewoon een voorsprong omdat je de meeste tijd met je kindje doorbrengt. Je vriend moet ook de kans krijgen om jullie kindje op zijn eigen manier te leren kennen. Je kan altijd afspreken dat hij zelf aangeeft als hij een tip of advies wil hebben. En andersom moet hij het je ook vergeven als het af en toe even niet lukt met je mond houden 🙈.

Heel herkenbaar, dit hebben wij ook gehad bij onze oudste. We hebben in die tijd echt goeie en stevige gesprekken gehad. Uiteindelijk door veel praten en ik meer te leren loslaten is het iedere keer een beetje beter geworden. Wat bij ons heeft geholpen is inderdaad op zo een moment echt even de ruimte uitlopen, dat je het niet ziet en niet hoort. Op deze manier geef je hem de ruimte om het in ieder geval te proberen en je kan wel zeggen, als ik je ergens bij kan helpen let me know. Dan weet hij dat hij jou terecht kan, maar dat je hem wel genoeg vertrouwd. Ik heb ook geleerd en geaccepteerd dat we jet beiden gewoon anders aanpakken, maar zolang het beiden werkt dat het echt goed komt.

Zou t inderdaad bespreken, vanuit begrip voor zijn kant (hoe is t voor hem dat.. m kan me voorstellen dat.. klopt dat? Of frustrerend hè als.. wat zou je willen dat ik dan doe?) en vanuit jezelf (ik vind het lastig als... heb de neiging om, is misschien wel irritant, doe het omdat.. ) En ergens heeft hij gelijk: je hebt ook kritiek op wat hij doet, als je zegt dat hij iets op een andere manier moet doen. Alleen betekent het niet de je hem een slechte vader vindt (wat kennelijk zijn onzekerheid is) maar dat het heel logisch is dat jij jullie kindje al wat beter hebt leren kennen, en je misschien zelf die adviezen wel had willen krijgen toen jij t aan t ontdekken was.

Ik heb een beetje hetzelfde gehad. Op een rustig moment heb ik het open gegooid en uitgelegd dat ik het niet als kritiek bedoel, maar dat ik juist wil helpen omdat ik nou eenmaal de meeste tijd met haar heb doorgebracht. Het is onnozel als we, ten koste van onze dochter, het wiel opnieuw moeten uitvinden beide. Dat snapte hij wel en sindsdien gaat het wel beter

Eens. Hij heeft ook tijd nodig om het zelf te ontdekken en zien wat het beste werkt. Probeer pas advies te geven als hij er zelf om vraagt. Ik verbeterde ook veel bij de eerste. Nu bij de derde zeg ik soms nog wel, zal ik haar overnemen.

Bedankt voor alle reacties, inclusief de reacties die aangeven dat mijn handelswijze door sommigen ook als irritant zou worden gevonden. Ik heb besloten een goed gesprek aan te gaan en dingen inderdaad wat meer los te laten. Hij heeft zijn eigen tempo en dat moet ik gewoon respecteren.

Nog 1 tip, probeer je er op voor te bereiden dat hij mogelijk geprikkeld gaat reageren, bedenk dat daar waarschijnlijk wat achter zit, zoals onzekerheid. Dat helpt om zelf rustig te blijven ipv ook terug boos te worden. Dus als hij boos wordt, dat even laten zijn (zie dat t je boos maakt, dat was niet m'n bedoeling..). Meestal is boosheidn if irritatie afreageren van iets anders, daar kan je ook nog op doorvragen als hij rustiger is: Wat irriteert hem dan zo en waarom? (En dan proberen het niet meteen persoonlijk op te vatten ;)). Niet makkelijk maar kan wel veel opleveren. En.. je zit nog eenmaal verschillend in elkaar, dus gaat elkaar ook niet 100% snappen, belangrijkste is t elkaar willen proberen te begrijpen en een manier vinden die voor jullie samen werkt. Succes!

Ik herken je situatie wel. Er bestaat zelfs een term voor 'maternal gatekeeping'. Kort samengevat: als moeder ken je je baby beter door de redenen die je zelf ook aanhaalt. Je zal altijd je partner proberen te sturen (omdat jij als mama weet wat er werkt). Hierdoor hebben papa's (of oma's, opa's...) het gevoel dat ze weinig goed kunnen doen. Je moet ze de kans geven om zelf een band met de baby op te bouwen en met vallen en opstaan te merken wat voor hen werkt. Ik ben het boek 'Mild ouderschap' van Nina Mouton aan het beluisteren. Echt een aanrader. (Ook voor mij echt een werkpunt 🙈)

Dank je wel!

Gaat op de lijst! 🫶

Mijn vrouw gaf bij de eerste ook veel "commentaar". Op een rustig moment hebben we dit besproken. Papa en Mama zullen dingen beide op een andere manier doen. Laat het wat los, tenzij het echt schade toebrengt. Ik lees als Papa juist heel veel informatie. Maar of ik daar nou relaxter van wordt, euhm nee. Geef elkaar de tijd en ruimte en doe wat je leuk vindt. Persoonlijk vind ik de baby tijd ook niet heel erg leuk. Straks als ik wat meer interactie krijg neemt mijn rol steeds meer toe.

Misschien geldt dit voor je/jullie man ook. Dat hulpeloze vind ik helemaal niks. Na een paar maanden vond ik het pas leuk worden. Ik begreep helemaal niks van mijn kind, raakte gefrustreerd en door de korte nachten is het dan niet altijd gezellig thuis. Na paar maanden ging dat steeds beter

Heel herkenbaar hoor, geldt voor mij net zo goed (als moeder) die eerste periode vind ik niks, hoe lief ik m'n kinderen ook vind. Niet te doen die baby chaos, y niet weten en slaapgebrek!