Paniekaanvallen en angststoornis

Ik heb een vergelijkbare situatie dus lees mee. Als je wilt chatten om even je hoofd en hart te luchten let me know!

Ik ben ook heel bang voor de dood. Denk er dagelijks over en dan word ik helemaal naar. Gebruik verder geen medicijnen en heb het onder controle maar ik weet hoe je je voelt!

Hey, ik heb ook een angststoornis al me hele leven en het word in periodes wel minder maar door hormonen of stress word het vaak weer erger. Ik heb een zoontje van 1 en ik heb ook constant paniekaanvallen de ene keer meer dan de andere keer. Ik ben erg bang om te overlijden. Ik krijg oprecht steken op me borst die voelen als een hartaanval waardoor ik helemaal in paniek ben (totaal niet handig) en durf nu ook inmiddels niet meer op de snelweg en heb nachtmerries waarin mijn zoontje iets overkomt of overlijd. Ik word dan huilend wakker. Het klinkt altijd zo stom omdat het tussen je oren zit en je druk maken heeft geen zin want als er iets gebeurd dat gebeurd het en dan is het zonde om je tijd te verdoen aan je druk maken. Maar ook ik weet helaas dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan. Ik heb vooral geleerd om op zoek te gaan naar iets wat je kalmeert en om positieve dingen te bedenken waarom je niet bang hoeft te zijn. Angst is normaal zolang het je niet in alles tegen houd. Mocht je met iemand willen praten mag je me altijd een berichtje sturen

Wat goed dat je het onder controle hebt! Het lukt mij niet. Ik heb ook erg last van hypochondrie. Bij welke klacht dan ook, denk ik dat ik een ziekte heb. Ik heb zelfs laatst een foto van mijn longen laten maken om zeker te zijn dat ik niet ziek was..

Ik heb je een verzoek gestuurd!

Ja ik ken het. Alles wat ik heb denk ik dat het kanker is of iets anders ernstigs. Ook de gedachten dat je je dierbaren ooit zult verliezen, vind ik heel akelig. Heb deze gedachten vooral als ik alleen ben. Zorg dus voor afleiding en probeer niet in je eigen gedachten te verdrinken! Haal door deze gedachten juist het positieve en maak je mooiste leven! Wij zijn die mensen die beseffen dat er maar 1 leven is dus leef! Hoop echt dat je hier ook je rust in vindt.

De steken herken ik helaas. Zovaak huilend in bed gelegen.. het is ook stom en zonde van je tijd, maar zie er maar eens mee te stoppen.. ik probeer inderdaad mezelf af te leiden tijdens een aanval. Dat lukt soms,soms ook niet. Ik wil het liefst zoveel mogelijk thuis blijven om het maar niet aan anderen te laten merken en ben ook bang dat er iets gebeurd als ik alleen met de kindjes ben. Ik wil hier zo graag van af..

Ja ik snap het, je weet dat het tussen je oren zit maar er iets mee doen lijkt soms onmogelijk. Ik heb ook last van hypochondrie. Ik ben voor me hart naar de dokter gegaan omdat ik op de snelweg laatst in paniek raakte door de steken op me borst en heb een hart kastje gekregen. Ik ben ook constant bang dat ik dood ga of me zoontje. Het is nu iets minder maar dat hij er net was wilde ik ook echt niet slapen en kijk constant als een mafkees de camera dat doe ik nog steeds. Heb ook erg last van een depressie wat erg lastig te combineren is. Ik word soms ook snel geïrriteerd omdat ik dan heel erg bezig ben in me hoofd wat ook erg lastig is en oneerlijk tegenover mijn man, hij snapt het gelukkig wel en ik kan er ook met hem over praten dat is wel fijn

Wow dacht dat ik alleen was. Ben al een tijdje in behandeling bij ggz. Dood is een belangrijke thema bij mn behandeling. Voor ik moeder werd had ik er nooit last van maar verantwoordelijkheidsgevoel trauma van bevalling en daarna en prive situaties zorgen er voor dat het heel dichtbij voelt. Ook ik heb nachten van piekeren angsten. Sommige dagen echt heel heftig en sommigen dagen niet. Wil ook zo graag mijn zorgeloze leven terug en niet meer met angsten en zorgen leven...

Klopt helemaal! Ik probeer alle leuke dingen te blijven doen, maar ik merk dat het soms wel met een masker op is. Tijdens zulke momenten probeer ik aan leuke dingen te denken of te shoppen voor de kids, iets wat mij blij maakt. Soms helpt het maar soms blijf ik er ooo heel erg in hangen helaas

Dit herken ik ook. Ik ben er helemaal niet meer bij concentratie is weg en ben heel snel geïrriteerd. Al mijn relaties hebben er onder te leiden en ik wil dit zelf niet eens. Ik voel mij daarom schuldig dat ik mijn zoontje niet een vrolijke leuke moeder kan zijn. Die vaak naar buiten gaat en sociaal is. Ik zit soms zo in strijd met mijzelf het vergt zoveel energie en het lijkt zo simpel door te zeggen wees vrolijk denk positief etc. Maar ik weet niet hoe ik alleen uit zo een sleur kan komen.

Zo vervelend! Als ik me er te druk over maak, raak ik ook in paniek hoor. Heb altijd het gevoel dat ik geen adem meer krijg en zal stikken. Bij mij werkt adem oefeningen en meditatie oprecht. Misschien ook wat voor jou? Focussen op je ademhaling in zulke situaties zodat je niet meer aan het negatieve denkt.

Precies! Alleen mijn vriend en moeder weten ook van deze situatie, hoe raar want waarom schaam ik mij hiervoor? Waarvoor kreeg je een hartkastje en wat doet het als ik vragen mag? Steken heb ik heel erg vaak! Fijn dat je vriend het snapt! Hier kan ik ook goed praten en dat scheelt enorm!

Het hartkastje kreeg ik omdat ik erg bang was en zelf dacht dat ik wat met me hart had. Hun hadden niet zo veel zorgen. Ze zeiden dat de steken van spieren komen en dat niet van je hart kan zijn, het is spanning en stress in je lichaam en een veel voorkomend iets wat geen kwaad kan maar wel erg vervelend is. En ik schaam me ook omdat ik bang ben dat mensen anders naar me gaan kijken. (Wat natuurlijk eigenlijk onzin is want iedereen heeft wel iets “geks”maar mensen praten er nooit over) Ik kan het wel erg goed verbergen dat heb ik in de jaren geleerd dus dat is wel fijn aan de ene kant. Vooral goed met je vriend blijven praten en proberen hem niet buiten je gevoel te sluiten want ik heb ook wel geleerd dat dat niet helpt ook al gebeurd dat niet express. Ik heb soms het gevoel dat ik mijn man dan lastig val maar hij zegt gelukkig altijd dat hij alleen maar blij is dat ik erover met hem wil praten en dat helpt enorm

Op m’n ademhaling letten heb ik geprobeerd, dan voel ik heel erg m’n hartslag wat me niet geruster stelt. Ik probeer vaak te bewegen, even lopen of naar de wc als ik ergens ben. Ook check ik nog wel eens Instagram of TikTok, dan zie ik ff wat anders. Ik kan er inmiddels beter mee omgaan, maar heb het wel mega vaak om de kleinste dingen.

Dat heb ik ook precies het zelfde. Ik wil zo graag positief zijn maar dat lukt me vaak gewoon niet. En dat geïrriteerd zijn is ook gewoon erg vermoeiend. Ik ben dan zo druk bezig in me eigen hoofd dat ik dan simpelweg gewoon denk laat me met rust. Ik word soms ook erg verdrietig omdat ik me zoontje een leuke moeder gun en het zo zielig vond dat ik zijn moeder ben hoe stom het ook klinkt, hij verdient gewoon veel beter

Zo voel ik mij indd ook. Schuldgevoel naar de kindjes en vriend. Ik zou ook niet weten hoe ik hier ooit uit kom.. heb je al hulp gezocht?

Wel fijn dat de arts met je meedenkt om jou rust te geven! Hier ook gehad met de longfoto. Ik ben indd ook bang dat mensen anders gaan kijken. Ik begin in juli met een nieuwe baan en ik vraag me nu al af hoe ik dit ga doen. Heel fijn dat jouw vriend ook goed met je kan praten!

Heeft je huisarts ook een praktijkondersteuner in dienst waar je regelmatig mee kan praten? En ik zou ook aandringen op een verwijzing naar ggz bij je huisarts, het kan zijn dat er lange wachtlijsten zijn, dan is de verwijzing wel vast gemaakt. Het helpt zeker👍🏻 en als het niet nodig is kan je je altijd weer van de wachtlijst laten halen

Hebben ze wel geloof ik. Ik zit bij een nieuwe huisarts wegens verhuizing dus best spannend om te gaan. Bij de vorige huisarts niet een goede ervaring gehad met de ondersteuner