Visie op boek

Ik heb het boek gelezen toen mijn oudste net 1 was geworden. Ze is intussen 3 jaar. En ik ben het toen ook gaan toepassen. Nu met de jongste merk ik dat ik weer even opnieuw moet beseffen dat zij er ook al aan mee kan doen. Wil het boek weer eens gaan herlezen. Er zitten in het boek wel wat dingen die in onze samenleving niet helemaal zo werken. Maar ook heel veel wel. En het hangt af van je opvoedstijl hoeveel je kan/wil toepassen. Bij ons sloot het vanaf het begin al erg aan op hoe wij het probeerden te doen, en konden met het boek inspiratie op doen. Gaf verhelderende inzichten. En natuurlijk leuk als je eigen visie wordt bevestigd 😉 De oudste helpt mee met alles wat we doen. Het wisselt een beetje of ze zin heeft of niet, maar de tip van nooit forceren helpt goed. En de tip van, 'op haar manier is ook prima' passen we ook veel toe, en merk ik duidelijk van dat het helpt. Corrigeren we haar een keer 'per ongeluk', dan zien we meteen dat ze de keer erop niet wil helpen. Als ik haar dan vraag of ze kan laten zien hoe zij het wil doen, dan gaat ze het weer leuk vinden en komt ze de keer erna zelf weer dat ze wil helpen. Het is nu een dwarse peuter, dus ik moet vooral niet vragen of ze iets wil doen, maar het gewoon zelf doen, en dan doet ze het soms los van mij een keer, helpt ze soms mee. De jongste beginnen we nu dus actiever te betrekken. Leuk vinden ze het allebei. Daarbij merk ik wel een verschil tussen die van 1: alles wat we doen is leuk en wil ze aan mee doen. En de oudste: druk met haar eigen leven, wij zijn al veel minder boeiend.

Interessant! Vooral omdat jullie het nu bij beide kinderen een beetje toepassen. En idd het moet kunnen binnen onze samenleving en ons eigen gezin. Ik merk dat mijn zoontje van 1 ook heel graag mee wil doen, dus ben benieuwd hoe dat dan gaat als hij ouder wordt.

Ik ben hem ook aan het lezen, net het hoofdstuk over behulpzaamheid uit. Ik merk ook het verschil in jengelen. Bijvoorbeeld: mijn vriend vult de voerbakjes van de katten altijd en wilde mijn dochter van 1,5 dan uit de buurt hebben. Dan was het "nee" van zijn kant en haar uit de weg duwen (met zachte hand natuurlijk) en zij reageerde dan met jengelen en toch weer proberen. En dan moest ik soms ernaartoe om haar op te pakken omdat mijn vriend geïrriteerd raakte. Nu mag ze ernaast zitten en kijken, en ik ga binnenkort voorstellen dat zij het maatbekertje mag vasthouden. De enige "nee" die nog klinkt is als ze de brokjes wil pakken. Veel harmonieuzer, al vindt mijn vriend het nog wel lastig dat het dan niet zo snel gaat als voorheen.

Ik ben er ook mee bezig! Vind een aantal dingen wel interessant maar een aantal dingen past helemaal niet bij mij. Het helpen in huis vind ik heel goed. Maar ik ben nu bij een stukje over een grote jongen of meid zijn, en dat spreekt me niet aan. Kinderen hoeven niet altijd flink te zijn, huilen en emotie tonen hoort erbij. Wat ik wel toepas is het weinig reageren op als een kind iets negatiefs doet zoals gooien. Ik pak het ding af en zeg nee, met een rustige stem. Ook als hij valt, reageer ik niet of nauwelijks. In mijn omgeving reageren mensen meteen heel overdreven als hij valt, en dan zie ik bij hem zulk ander gedrag! Dus ik probeer mensen er ook op te wijzen dat ze dat beter niet kunnen doen. Ik lees ook het Montessori boek en merk dat dit veel meer aansluit bij mijn manier van opvoeden. Die heeft ook heel erg het zelfstandige en helpen in huis, maar ook een hele veilige emotionele omgang. Dus die raad ik zeker aan!

Er is ook een facebook groep trouwens mocht je dat interessant vinden!

Welk boek is dit? :)

Ik heb Montessori voor thuis!

Wat leuk dat jullie er ook zo mee bezig zijn! Ik ervaar het ook als harmonieuzer maar het voelt als meer tijd, maar denk wel dat het uiteindelijk minder energie kost voor alle partijen.

Dat klinkt goed! Ik ben nog niet bij het stukje van emoties, maar heb ook zeker de overtuiging dat die er gewoon mogen zijn en dat dit uiteindelijk meer helpend is dan alles opkroppen.

Hoe heet de groep?

Jagen verzamelen opvoeden 😊