Baby en peuter : delen maar!

Ik lees allemaal verhalen van superlieve oudere broertjes en zusjes. Helaas is onze oudste dochter van 1,5 jaar stikjaloers en als ik niet oplet slaat en bijt ze zelfs haar kleine zusje. Ik kan er soms wel om huilen. Iemand die dit ook heeft? Ik zie daarom echt op tegen de momenten alleen met de twee kleintjes. We hebben allemaal pedagogisch verantwoorde tips gevraagd en volgen ze allemaal op, maar helaas geen verandering. Onze baby is supermakkelijk dus er gaat wel erg veel aandacht naar de oudste, waar ik me dan ook weer wat slecht over voel 😞 ik hoop echt dat het een (korte) fase is.

Dit gebeurt hier ook hoor. Hier gaat er dan wel veel aandacht naar de baby omdat die best veel huilt. We zijn nu bijna 3 maanden verder en het lijkt iets beter te gaan. Ik kan ze natuurlijk nooit alleen laten want dan gaat de peuter echt wel de baby proberen te porren of aan een handje trekken in de box. Ik vind het vooral moeilijk als ik de baby moet voeden of troosten of gewoon even rustig wakker laten worden in mijn armen dat de peuter er dan gelijk bij springt. Ik probeer dus heel rustig te blijven en te geloven in de goede intenties van de peuter. Vaak als ik deze energie uitstraal gaat het ook (best lang) goed. Ik vind het wel heel moeilijk als het niet zo gaat en de peuter dus ook gaat slaan of porren (vaak gebeurt dit als ik nerveus of ongeduldig wordt door het gehuil of iets anders) Straf je je peuter daarvoor? Of hoe laat je haar weten dat het niet oké is?

Dank je voor je eerlijke reactie. Ja dat porren en (hard) trekken aan armpjes gebeurt hier ook :s Ik heb meegekregen dat ik op rustige toon moet zeggen dat ze niet mag slaan/bijten (etc.) omdat dit pijn doet. En haar vooral laten zien wat wel mag, aai baby aai (gaat nog veels te hard). Dus doen we veel. Soms loop ik ook weg met de baby, zo van ‘arme baby’. Om aan te leren dat de aandacht bij dit gedrag naar het slachtoffer gaat. Ik merk alleen helaas geen verschil nu we dit al een paar weken doen. Bij ons gaat het vooral mis als de oudste moe is of honger heeft.

Op die leeftijd komt dit vaak voor, je bent echt niet de enige!! Het is heel lastig maar hopelijk wordt het snel beter. Probeer zelf vooral rustig te blijven. Vergeet niet dat een kind van die leeftijd nog niet het verschil voelt tussen positieve en negatieve aandacht. Aandacht is voor hun aandacht, en in de praktijk krijg je sneller/makkelijker negatieve aandacht, dus dat is vaak wat een kind gaat doen. Wat hier goed werkte is veel positieve aandacht geven, dus veel te reageren op goede dingen, complimentjes geven, zoek de positieve momentjes en benoem die. (Voor een kind kan dit niet uitgemolken genoeg 😉) Misschien kan je de negatieve aandachts spiraal doorbreken door daar juist minder op te reageren. Uiteraard mag je wel corrigeren, maar soms helpt het om dit echt emotieloos te doen, heel kort, en daarna geen aandacht meer. Dan merkt ze hopelijk dat positief gedrag veel meer loont dan negatief. Een kind van 1,5 kan zich nog niet dusdanig inleven in een ander, dus dingen als "dat doet de baby pijn" zal waarschijnlijk weinig indruk maken. (Dat haalt niet weg dat het leerzaam kan zijn het wel te benoemen). Jonge kinderen leven echt nog vanuit het "ik" en zullen daar alles voor doen, dat is ook een oerinstinct. Misschien dat het dus helpt om datgene wat ze zoekt (ik gok aandacht maar wellicht iets anders?) juist te geven als reactie op goede dingen. Doe dat ook vanuit haar "ik", dus niet "wat ben je lief voor de baby" want daarin ligt de nadruk op de baby, maar eerder dingen als "wat doe jij dat goed" "wat kan jij lief zijn", "wat kan jij goed helpen", of "wat fijn dat je zo'n lieve grote zus bent". Het is heel lastig op deze leeftijd. Probeer het je kind niet te kwalijk te nemen, we noemen ze grote zussen/broers maar eigelijk zijn ze ook nog gewoon piepklein. En sommige dingen zijn ze simpelweg nog te jong voor om te kunnen/begrijpen. Het komt met de tijd ❤️ (hopelijk snel!!!)

Mooi!!!! Thanks

Hier een dreumes van net 17 maanden en een baby van bijna 3 maanden. De dagen zijn zo wisselend. De ene keer wil de dreumes alleen maar knuffelen en kusjes geven aan de baby en als de baby huilt dan moet hij er gelijk naar toe en de andere keer dan is het lomp en slaat hij met zijn beker tegen het hoofd gaat hij aan armen en benen trekken. Hij is nog jong en snapt het ook nog niet allemaal maar als ik zeg dat hij zachtjes moet doen dan gaat hij ook gelijk lief aaien. Wat ik soms wel lastig vind is als ik de baby de fles geef dan gaat de dreumes op ontdekkingstocht met een gigantische boevenkop. Inwendig moet ik stiekem toch wel heel hard lachen maar als ik soms zie hoe ik het allemaal doe dan denk ik pfff dit hebben we ook weer gehad🤣

Het is inderdaad moeilijk om op welke manier dan ook uit te leggen dat het niet goed is, met hun nog ontwikkelende breintjes. Zoals ik hieronder ook ergens heb geschreven: ik houd de gedachte vast dat dit gauw weer voorbij gaat en dat ze (hopelijk) vriendjes worden en samen opgroeien, en ik ook vele dingen van deze fase omzettend zal missen!

Hahaha dat laatste is zo herkenbaar! Ze weten dat je vastzit aan die voeding en niet achter ze aan kan gaan 🤣

Jeetje wat pittig zeg! Ik was hier vooral bang maar gelukkig nog niet echt jaloezie gemerkt bij mijn oudste alhoewel ik zeker weet dat het vaak voorkomt en heel normaal is. Mijn oudste is bijna 3 dus dat is ook best een groot verschil met 1,5jr. Ik las ergens op dit forum dat iemand zei dat ze ook geregeld tegen de baby dan zei: ik ben even met je grote broer/zus bezig, je moet even wachten nu tot ik klaar ben dan kom ik bij je. Omdat de peuter/dreumes dat nu vaak hoort natuurlijk. Mss kan je het proberen bij jou kindje en kijken of dat helpt?

Overigens laat ik mijn peuter ook nooit alleen met de baby of dat ik me rug naar hen keer. Hoe lief hij ook is voor de baby, hij kan soms ook ruw spelen of trekken aan een armpje of aan het hoofdje aaien. Of als ze in de box ligt dat ie dan met een autootje of een ander speeltje door de hele kamer vliegt, ben altijd bang dat ie zo opgaat in zn spel dat zo’n autootje in de box terecht. Wellicht biedt dat enige troost, ik zit er zelf ook bovenop, het blijven toch kinderen

Ik weet niet waar je woont maar in de randstad heb je vaak van die kindercafe’s die heel geschikt zijn voor peuters. Dus geen kinderspeelhal waar je achter je kind aan moet rennen of klimmen maar meer het concept van een peuterspeelzaal. Ik vind het ideaal want het is een afgesloten kleine ruimte, mijn zoontje kan lekker spelen in verschillende speelhoeken en ik drink een koffie of lunch aan een tafeltje terwijl ik zicht heb op mn kind die verder nergens heen kan. Zo kan ik mijn baby voeden en verzorgen en de kleine spelen met andere kindjes. Enige lastige is het weggaan, daar doet ie soms heel moeilijk over en dan is 2 kids bij je hebben wel een . Maar dat kan ook in een speeltuin gebeuren

Wel een uitdaging moest daar staan

Dank je voor je steun! Die enotieloze reactie en het positieve belonen doen we ook veel. Ik zal opletten dat ik dit vanuit haar formuleer en niet vanuit de baby (daar hield ik nog geen rekening mee). Alleen gisteren had ik even een dag dat onze ondeugerd echt even de grenzen op aan het zoeken was. Dan weet ik het even niet zo goed meer. Vandaag naar het strand, hopelijk een rustiger dagje 🤞🏻

Dank je voor je tip! Ik zeg eigenlijk nooit tegen mn kleine dat iets niet kan vanwege de baby (om te voorkomen dat ze daar negatief over wordt). Als onze jongste huilt en ik ben met haar bezig probeer ik haar erbij te betrekken. Zo van oh ik hoor zusje, jij ook? Zullen we samen even kijken? We verschonen de baby ook samen. Moet zeggen ik dan wel smelt als ze met de kleetjes naar de wasmand loopt en de luier in de luieremmer gooit (al kwam ik laatst wel een paar sokken tegen in de luieremmer ipv de wasmand haha). Maar ik zal eraan denken om richting de baby te verwoorden dat zij ook soms moet wachten. (Ookal voel Ik me dan soms wel een beetje gekkie haha).

Ik zit er ook bovenop en dar vind ik juist zo lastig. Het gaat ook vaak mis als iemand anders bijvoorbeeld even oplet. Dat je dus niet even kunt ontspannen vind ik pittig. Verder wil ik de oudste ook niet helemaal spastisch weg houden bij de jongste. Ze wil graag aaien en vaak gaat dit ook wel goed maar andere keren is het pats. Ik zoek geloof ik de balans tussen betrekken en beschermen. Ik hoop dat elke week voor wat meer gewenning zorgt.

Gister al mijn moeder verzameld en met baby en peuter ergens koffie gaan drinken, ik moest echt even het huis uit. Het ging eigenlijk best goed, er was een klein speelhoekje voor mn peuter waar hij heerlijk aan het spelen was en baby heeft alleen even kort gehuild omdat ze wilde slapen. Toen ze diep sliep besloot ik dat het beter was om te gaan (na een uur) zodat ze slapend weer mee terug de auto in kon. Anders zou het hele riedeltje van voeden en verschonen weer beginnen en dat kon ik beter thuis doen bedacht ik. Maar mijn zoontje wilde absoluut niet weg. Na een paar keer rustig vragen en uitleggen dat we echt moesten gaan bleef hij weigeren dus stond ik daar bij de uitgang met mijn slapende baby (bang dat ze zou wakker worden). Heb m toen toch maar opgepakt met 1 arm en andere hand kinderwagen duwen en mn zoon zet het op een krijsen. Hele terras kijken natuurlijk. Vervolgens baby wakker en in de auto huilende baby en huilende peuter. Pffffff. Lichtpuntje: heb wel mn koffie goed heet gedronken. Maar man man wat een onderneming. Het kost me minstens een uur om de deur uit te gaan, een halve oorlog om weer naar huis te gaan voor een uurtje even zitten ergens.

Dit is zo herkenbaar! Ik had dit exact hetzelfde bij de kinderboerderij. Helemaal trots dat de baby sliep en dat ik mijn koffie heet dronk. Daarna barstte de bom en voor je het weet heb je een gillende dreumes in je ene arm en in je andere hand de kinderwagen met een gillende baby.

Stilte voor de storm zullen we maar zeggen 😂

Hier moest natuurlijk moed staan 😬

Goed dat je gegaan bent hoor! Het is inderdaad een hele onderneming zo he. Wordt met de tijd echt wel makkelijker!