Even van me afschrijven...

Sterkte 😘

Ik ken het gevoel. Een groot deel van wat je hier (be)schrijft zou zo daar mij getypt kunnen zijn. Ik ben ook chronisch ziek, ik heb zelf fibromyalgie maar vermoed nog meer dingen waar nog achteraan moet, maar simpelweg geen energie voor heb. Ik kan ook niet zelfstandig de deur uit, je voelt je gevangen in je eigen huis (en lichaam). Ik loop met een rollator en ook dat maar kleine stukjes. Dus ik snap je frustratie van niet even de deur uit kunnen, ik zit er ook heel vaak mee. Ik kan ook niet gewoon even met de kinderwagen lopen, iemand anders moet die duwen en zelfs dan lukt nog maar een klein stukje. Ik ben bijna 3 jaar geleden gestopt met school omdat het door de fibro niet meer lukte, en toen op punt stond "op te geven" bleek ik zwanger van mn oudste, dus dat als soort van excuus gebruikt. Ik wist toen nog niet dat ik chronisch ziek was (bizar achteraf gezien met de info die ik nu heb) en heb al die tijd ook geen inkomen gehad. Ben nu bezig met Wajong aanvragen maar is eerst door uwv afgewezen en nu wacht ik op uitslag na bezwaar en herbeoordeling. Ben al met al bijna een jaar bezig nu 🙄. Seks moet ik ook nog niet aan denken. Niet vanwege pijn daar beneden (vorige bevalling wel het geval) maar gewoon helemaal geen energie hebben en constant pijn hebben

Wat een moeilijke periode voor jou, ik krijg een serieuze brok in mijn keel bij het lezen van je verhaal. Wat moet dit machteloos voor je zijn. Over je lijf, dat snap ik. Maar die kilo’s gaan er nog langzaam van af, en je hoeft niet hard te sporten om ‘ kilos kwijt te raken’ ik kan ook niet sporten vanwege bekkeninstabilteit en ben op een gezonde manier gaan ‘ diëten ‘ en ben 6 kg kwijt nu.. maar het sporten zal een groot gemis voor je zijn. Onthoud dat dit een rot fase is van je leven, maar er is licht aan het einde van de tunnel. Dit is niet de rest van je leven zo. Longcovid is onvoldoende erkenning voor vind ik persoonlijk, maar het kan zo zwaar zijn fysiek en mentaal. Word je voor het mentale aspect ergens ondersteunt via huisarts bijv? Zo niet, adviseer ik je sterk om hiervoor hulp en ondersteuning te vragen. Het is zo pittig voor je om dit te moeten verwerken en te accepteren. Ook het moederschap erbij is een hele taak op zich zelf en ik kan me voorstellen dat je graag naar buiten zou willen met haar. Ik ben flink ingeknipt en ben 11 wk postpartum, hier helpt HEEL VEEL glijmiddel voor de seks. Anders is het gewoon te pijnlijk. En wees niet jarloers op de socials, dat is vaak schijn bedriegd. Elk huis heeft zijn kruis❤️ helaas delen mensen vaak alleen de mooie kanten op instagram. Ik hoop dat je open kan stellen voor fysieke en mentale ondersteuning voor dit loodzware proces waar je in zit. Maar onthoud: ook dit gaat voorbij! Ps. Is er niet een soort revalidatie traject voor. Longcovid waar je voor in aanmerking komt? Kan me voorstellen dat dit geen doen is op deze manier.. + met longcovid kom je in aanmerking voor hulp in de huishouding via wmo. Tip❤️ Wou dat ik je kon helpen maar je hebt slechts alleen mijn woorden. Sterkte en je doet het goed❤️

Oeps drukte al op posten. Was nog niet klaar (wat een verhaal al zeg sorry) Ik snap de jaloezie, ik heb het ook. Vooral als anderen het hebben over al lekker kunnen sporten, en van alles gaan doen buiten de deur etc, terwijl ik nog niet eens een rondje door de supermarkt kan maken zonder daarna uren lang bij te moeten komen of vaker dan 2x per week douchen. Ik ken ook helemaal het gevoel van denken dat je niet genoeg bent/doet. Ik voel me vaak zo schuldig tegenover mijn kinderen. Maar ik probeer maar te denken aan mijn moeder die zelfde heeft als ik, en dat ik het haar nooit kwalijk heb genomen dat zij bepaalde dingen minder of niet kon. En ik probeer ook te herinneren dat dit een van de fases is die juist super veel energie van je vraagt. Is vooral nu te merken met mijn 2 jarige dochter. Zij vraagt ook veel tijd en energie, maar ze kan al veel meer zelfstandig, slaapt meestal door, kan redelijk aangeven wat ze wilt... Dus het gaat nog weer "makkelijker" worden. En hier ook vreselijk verkouden en de kleine aangestoken, zo zielig is dat 😅. Toen hij net geen 3 week oud was ook al met de griep pfff Ik zeg dit trouwens niet om een soort van wedstrijdje te houden, maar om te laten zien dat je niet de enige bent en dat het heel logisch is dat je je zo voelt. Chronisch ziek zijn is al flink pittig, al helemaal met (jonge) kinderen erbij. Als je wilt praten mag je me ook altijd een berichtje doen, heel veel sterkte ❤️

Ach dit klinkt ook allemaal écht heel pittig. Ik heb geen tips (vroeg je ook niet om) en ook geen woorden van herkenning, maar ik wil je vooral een hart onder de riem steken. Ik hoop echt dat je je snel wat lichter voelt, veel sterkte 🌸

Klinkt inderdaad erg het zelfde! Ook al gun je niemand zo'n situatie, het is toch wel fijn om te horen dat ik niet de enige ben.. Mijn moeder weet ivm postnatale depressie niet eens meer iets van mijn eerste jaar. Maar dat scheelt, ik ook niet 😅 en zo probeer ik nu ook maar te denken! Hier was onze kleine ook niet gepland! Fertiliteitstraject stond al 1,5 jaar op pauze en taddaa daar was madam. Ons wondertje ♡ maar niet bepaald de idale omstandigheden (qua gezondheid). Dat UWV kan ik wel wat aandoen 🫣 werd door hun na keuring uit de ziektewet gezet met 15 wk zwangerschap, in bezwaar gegaan en met 34 wk opnieuwd gekeurd en wel arbeidsongeschikt verklaard. Ben nu in afwachting voor een oproep om te keuren voor de WIA, maar ik houd mn hart vast! Ik ben van mezelf niet zo'n prater 🫢maar als ik de behoefte voel weet ik je hier te vinden! Bedankt voor je lieve woorden! Jij ook sterkte 🩷

Bedankt voor je lieve woorden ♡ Ik probeer me er ooo aan vast te houden dat het een fase is! Ook dit gaat weer over, maar zit er voor me gevoel nu ff middenin.. Alle therapien heb ik al gehad, psychosomatische therapie, yoga, bloedprikken enz via de huisarys, fysiotherapie, ergotherapie. Allemaal lopen ze er tegen aan dat ze op een gegeven moment niks meer voor mij kunnen betekenen. En daarbij kost het mij ook heel erg veel energie om er naar toe te gaan (helaas). Revalidatietraject is eerder afgewezen ivm zwangerschap, maar was ook te intensief.. De "1e" keer dat we het weer deden is er ook een halve fles glijmiddel doorheen gegaan, maar er bleef te veel spanning op staan. Het deed echt te zeer, ook om voorzichtig door te gaan.. met rechtop zitten doet het vaak ook nog pijn, maar verloskundige zij dat het echt van de stugheid van het litteken kwam. Ik weet dat ze alleen de mooie kant laten zien , maar toch is het jaloers makend.. maar ook verhalen die ik hier lees; moeders die al voor de 6 wk pp seks hadden, babys die doorslapen, moeders die weer beginnen met sporten, moeders die er op uit gaan met de kleine etc. Ik weet dat ik mezelf niet moet vergelijken, maar had dat ook zo graag gehad.. Huishouding vanuit wmo is helaas afgewezen, mn partner moet alles maar doen.. zo oneerlijk 😮‍💨 Nogmaals, dankjewel ♡

Knuffel!