Even van mij afschrijven/ tips

Ik vind helemaal niet dat je zeikt. Pff, dit klinkt heel zwaar. Jullie hebben toch samen een gezin? Het komt bijna over alsof hij zich erbuiten plaatst. Ik weet niet zo goed wat je ermee moet doen. Het op een andere manier communiceren? Klinkt alsof je al veel geprobeerd hebt. Je bent in ieder geval sterk! Ik weet niet of ik het zou overleven als mijn partner zo weinig zou helpen ❤️

Was hij ook zo bij jullie eerste kindje? Hadden jullie van tevoren afspraken gemaakt hoe jullie het dan aanpakken als er nog 1 bij komt? Ik heb nu mijn eerste kindje en vind dat in de nachten soms al zwaar, en dan doet mijn vriend al echt zo veel meer dan jouw man. En hoezo maak je zijn lunch? Hoe had hij dat gedaan als jij er niet geweest was dan? ;) Ik vind echt niet dat je klaagt om niets. Maar je moet hier wel echt een keer een heel serieus gesprek over aangaan. Of het loop een keer zo hoog op dat je er ruzie van krijgt of heel emotioneel van wordt maar dat zou ik niet aanraden…

Maar een keer heel boos worden of emotioneel werkt misschien beter bij hem dan een gesprek? Lijkt alsof er iets van zeggen dus niet helpt zoals je schrijft.

Ohja, ik zou persoonlijk zeker niet door blijven gaan met de lunch maken. En als hij vraagt waarom niet kun je altijd vragen "Wat had je gedaan als ik er niet was dan?" (Dat is een flink passief agressief, dus ik zou het niet echt doen :p)

Jeetje wat vervelend. Hij klinkt een beetje als een pannenkoek. Ook echt respectloos naar jou. Jullie hebben SAMEN kinderen. Dus ook samen een verantwoordelijkheid om dingen op te pakken. Klinkt alsof jullie een serieus gesprek moeten voeren over hoe de toekomst uitziet.

Meid sorry hoor maar je zeikt dus echt niet.. en in mijn ogen is dit ooo echt niet oke! Hij heeft zelf er voor gekozen dat er een kleine komt, dan mag die nu ook zn verantwoordelijkheid nemen! Zoiets doe je samen.. of hoor je samen te doen! Hier ging vriendlief met een week alweer aan het werk, ik trok dat niet gelijk 5 dagen alleen. Hij moest van mij een papadag nemen, zodat die mij kon ontlasten. Ook de nachten wilde ik delen.. ik zo en ma, hij di (want woe papadag), ik woe en do, hij vrij en za! Hij kan dan gewoon fatsoenlijk slapen als die moet werken. Heb je niet iemand die kan oppassen? Dan kun je in ieder geval even genieten van dat momentje voor jezelf, want die heb je zwaar verdiend!!

Ja, hij was toen ook zo.. we hebben daarna een goed gesprek gehad. Toen gaf die toe dat die egoïstisch was en het niet allemaal zo in zag. En zou nu veranderen. Nou niet dus. We hadden allen de afspraak dat ik de nacht zou doen. Hij zegt dat hij echt 6 uur slaap achter elkaar nodig heeft bla bla. Nou ja prima. Dan kan hij de late avond of de ochtend wel doen. Maar dat gebeurd dus niet. Ik zeg het dan ook tegen hem over de afspraak maar word niks aan gedaan. Of zegt die wel een keer wil doen maar dat ik dan niet moet zeiken of ze gedrag ivm minder slaap. Nou dat is echt niet leuk en onze lieve dochter word echt niet met liefdevol een fles gegeven. Het word er maar ‘ ingedrukt ‘ zeg maar en gelijk weer weg gelegd. Nou dat kan mijn moeder hard niet aan. Omdat meneer zo moe is. Ik ben al flink boos geworden, huilen maar bereik ik niks mee. Hoe dring je dan tot hem door. Gelijk bij hem weg gaan is ook zo wat. Zoals vrijdag zijn we voor eerst samen uit eten geweest na de bevalling en dan is het echt super gezellig tussen ons.

Bedankt dat jullie tijd namen om het lange verhaal te lezen en voor jullie lieve reacties.

Hebben jullie nagedacht over relatietherapie? Klinkt alsof nu weggaan inderdaad ook niet klopt, maar als het zo doorgaat dan breekt dat natuurlijk ooit en dat is ook zonde

Dat zou ik ook eerst proberen idd!

Sommige dingen kan ik me best in vinden wat je schrijft... Best herkenbaar. Soms het gevoel dat ik alles alleen doe omdat meneer" zoveel" werkt

Ik kan me 2 dingen bedenken. Ofwel is hij een ontzettende pannenkoek, ofwel zit hij met een vorm van postnatale depressie. Gelijk mijn boeltje pakken zou ik inderdaad niet doen, (relatie)therapie lijkt mij wel een goede optie. Want meid, er moet echt wel iets veranderen! Je 'zeikt' niet, de manier waarop het nu gaat is gewoon niet oké. Je bent in de praktijk een alleenstaande mama met nog een extra kind erbij zo lijkt het wel 😵‍💫

Heel eerlijk, je bent veel te lief en goed voor hem. Wat ik momenteel doe bij mijn partner is het volgende (en het werkt tot nu toe heel goed 🤓). - Geen lunch maken - Als hij vraagt wat we gaan eten, zeg ik: weet ik niet, wat ga je maken? 😂 - hij gooit overal zijn vieze was neer en pakt wel 1 schoon shirt van het rek, maar laat verder alles hangen. Ik verzamel alles en leg alles op een hoop in zijn kantoor - vieze vaat zet ik ook in zijn kantoor - los getrokken kaartjes, labeltjes weet-ik-veel wat voor troepjes gooi ik ook in zijn kantoor. Verder overhandig ik ook gewoon de baby. ‘Ik ga even de was uithangen’ en daarna ga ik gewoon even douchen en eten. Ik zeg wel vaak ze moet een schone luier of drinken oid. Ook maak ik grappige filmpjes hoe de lichtknopjes werken en hoe je de luchtverfrisser terug zet. We zijn vorige week op ‘hoe-doe-je-de-deur-dicht-cursus’ gegaan. Mijn partner is verder wel heel betrokken, hij werkt alleen maar nachtdiensten en komt haar altijd ophalen bij mij na zijn nachtdienst, zodat ik langer kan slapen. I know, daarmee ben ik echt gezegend. Maar voor alle andere dingen behandel ik hem gewoon als een klein kind. 😅 Wat ik wel denk, ja, sorry ik ga het toch zeggen. Je wist bij kind 1 al dat hij zo was, ik denk niet dat zijn gedrag veranderd bij kind 2 op magische wijze. En kind 2 is ook niet op magische wijze bij jullie terecht gekomen. Jouw man is veel te veel gewend dat jij alles wel oplost. Lekker naar de schoonheidsspecialiste gaan zaterdag.

Hé, dit klinkt als een moeilijke situatie voor jou, jullie relatie en jullie gezin. Ik kan mij goed voorstellen dat jij je graag meer gesteund zou willen voelen en meer het gevoel wil hebben dat je als team samenwerkt in de zorg voor jullie kinderen. Het klinkt erg lastig om de meest effectieve manier te vinden waarbij hij naar jou wil/kan luisteren en jullie met elkaar kunnen sparren hoe jullie het samen kunnen oppakken. Nu komen er enkele vragen in mij op waar je mogelijk iets aan hebt, of je aan het denken kunnen zetten: - Welke manier van communiceren heeft jullie in het verleden goed geholpen bij het bespreken van conflicten of het aangaan van een goed gesprek? - Welke voorwaarden hebben jullie beiden nodig om zo’n gesprek aan te kunnen gaan? - Als ik jouw man zou vragen hoe hij het vaderschap nu ervaart met twee kinderen, wat zou hij daar denk jij op antwoorden? - Welke keuzes maak jij die invloed hebben op zijn gedrag? - Welke keuzes denk jij dat jouw man maakt die invloed hebben op jouw gedrag? Bijvoorbeeld: jullie dochter huilt in de box, jij ziet jouw man televisie kijken en niet reageren, jij loopt naar jullie dochter om haar te troosten. Jij kiest ervoor om haar te gaan troosten (mogelijk omdat je ziet dat hij niks doet of omdat je bepaalde aannames hebt over zijn gedachtes en gevoelens), hij blijft vervolgens doorgaan met televisie kijken omdat jullie dochter getroost wordt en hij dit nu niet hoeft te doen. Jullie keuzes bepalen elkaars keuzes en gedrag. - Hoe kun je dit doorbreken? Hoe kunnen jullie elkaar meenemen in elkaars gedachten en elkaar uitnodigen om het samen te doen in plaats van alleen te doen of aannemen dat hij niets wil/kan doen? - Hoe ziet zijn ideale plaatje eruit van jullie samenwerking als ouders? - Hoe ziet hij het vaderschap en jullie gezamenlijk ouderschap voor zich? Wat vind hij moeilijk en wat gaat hem makkelijk af? Idem dito voor jou, hoe kunnen jullie elkaar hierin helpen en sterker maken? - Is er een neutraal iemand in jullie netwerk of een professional die jullie beiden vertrouwen die jullie zouden kunnen helpen bij het voeren van een gesprek? Het is fijn en mooi om te lezen dat jullie met zo’n etentje elkaar weer kunnen vinden en samen kunnen genieten. Ik hoop dat jullie vanuit deze basis een manier kunnen vinden om op een rustige, constructieve en respectvolle manier op zoek kunnen naar de basis in jullie gezamenlijk ouderschap om zo met elkaar samen te kunnen werken in plaats van alleen of naast elkaar. Zet hem op mama! 😘

Daar nog op aanvullend, ik zou dus ook een grappig filmpje maken met: baby in box? ❌ baby huilt? 🫂, 🍼 iets in die trant. Ik denk dat humor in een relatie heel belangrijk is en soms ook de boodschap kan overbrengen. Soms beland je samen zo in een sleur, hij vindt jou een zeikerd, jij vindt hem een lapzwans en zo wordt niks er gezelliger op (+ weinig slaap van jouw kant). Alles gaat op een vervelende geïrriteerde toon. En ik ken dat, want ik heb dat ook gehad. Verder heb ik een hele hoop goede tips gelezen hieronder ☺️

Oooh ik kan hier zo boos om worden. Dit is zo oneerlijk en zo niet oké naar jou toe. Jullie hebben samen een kindje gekregen en het gaat al mis bij het feit dat hij zegt dat hij echt niet de nacht doet. Wie is hij om die eisen te stellen als jullie kind de nachten nog niet doorslaapt? Wat overigens heel normaal is en waar elke ouder de eerste paar maanden doorheen moet. Natuurlijk doe je dat dan samen. Net als de rest. Je deelt de lusten en de lasten. Als ik heel eerlijk mag zijn en primair peageer op hetgeen je hier schrijft: het is een ongelooflijk egocentrische klootzak naar jou én naar zijn kinderen. Hier is een heel goed gesprek nodig waarbij zijn wil om daadwerkelijk iets te gaan doen aangesproken moet worden. Niet alleen een taakverdeling maar ook zijn commitment. Als hij dat nu al niet doet, hoe verwacht je dat dat in de toekomst zal zijn.. Ik wens je heel veel kracht toe en weet dat dit echt niet normaal is van je partner.

Wat rot voor je! Je bent totaaaaal geen zeikerd. Het lijkt alsof hij niks doet? Misschien eerst eens voorzichtig vragen hoe het met hem gaat, zit hij er mentaal doorheen, voelt hij zich somber, moet de liefde voor de kinderen nog even groeien? Dat is allemaal oke, maar jij kan niet in je eentje een heel gezin draaien ! voorlopig een goede taakverdeling lijkt me belangrijk. En hem lekker huid op huid met de baby laten doen. Klinkt alsof hij nog even moet bonden

Lieve mamma, laat ik ermee beginnen dat je allesbehalve een zeikerd bent!!! Als ik het zo lees heb je engelengeduld met een man die zich niet wil inspannen voor een gezin waar hij zelf voor gekozen heeft! Nu weet ik niet of hij van de conservatievere rolverdeling is? Maar het is sowieso echt niet oké dat hij nog niet eens een flesje heeft gegeven of gaat kijken als één van de kindjes huilt… en mamma; heel lief dat je de nachten ook helemaal ALLEEN doet met een peuter en een newborn; maar ik zou echt gaan onderhandelen met je man, want dit gaat je opbreken… ik deed dit ook bij onze eerste met het idee dat ik “vrij” was overdag en mijn man moest werken… na zwangerschapsverlof moest ik zelf terug naar het werk en stond door de oververmoeidheid en postpartumherstel 3-0 achter. Echt; je bent geen zeikerd. Jullie hebben samen een gezin en dat is heel hard werken! Dat doe je samen. Daarnaast zou ik het ook echt heel naar vinden als mijn partner niet reageert op onze kinderen. Dat is toch een vereiste. Kinderen hebben dit al heel jong door en kunnen onbewust meekrijgen dat zij er niet toe doen m.b.t. hun vader. emotionele verwaarlozing vanuit vaderskant ligt dan op de loer als dat structureel wordt/blijft. Lieve mamma, je bent te lief. Echt. Goed dat je hier van je af schrijft en even een reality check doet.

Het klinkt alsof er meer aan de hand is met jouw man, als hij zich zo onttrekt aan jullie gezin en zoveel voor zichzelf nodig heeft. Ik kom zelf uit een relatie met een man die eigenlijk alleen deed waar hij zin in had, alleen bleek dus dat hij extra problemen had waardoor hij zich zo gedroeg. Er was gewoon geen mentale ruimte voor het meedraaien in een gezin. Ik denk dat blijven aangeven dan ook geen zin heeft, er moet iets bij jouw partner veranderen intrinsiek. Ik zou proberen te kijken wat er aan de hand is en of hij bereid is om eraan te werken. Als die wil er niet is.. Misschien is dit bij jou helemaal niet van toepassing, maar voor mij was het dat ik zo lang in een relatie was, dat het erg makkelijk werd om te gaan geloven dat bepaald gedrag normaal was. Ik heb destijds lang gedacht dat ik de zeikerd was. Maar bleef intussen ook wel (zonder resultaat) zeiken. Nu zit ik in een hele fijne relatie en merk ik dat ik het erg moeilijk vind om aan te geven wat ik nodig heb, dat dit de “knauw” is die ik ervan heb gekregen. Maar een goede en mentaal sterke partner wil het fijn maken voor jullie allebei en daar is goed overleg en verdeling mee mogelijk! Daarom vraag ik me ook af wat er bij jouw man speelt. En of ‘ie daarvan iets wil toegeven.

Bedankt voor jullie lieve woorden… heel fijn om toch even te lezen, hoe jullie er over denken. Begon toch aan mijzelf te twijfelen. Met al deze adviezen tips moet ik toch nogmaals een goed gesprek voeren. Hoe lastig het ook is met hem de laatste tijd omdat hij gelijk in verdediging gaat en vol erop gaat en ik klap dan dicht op een geven moment. Maar met al deze tips en adviezen mee genomen hoop ik dat dit een keer een beter gesprek word.